Πολλοί ἀπό μᾶς περνοῦν μέρες δύσκολες, μέρες στέρησης, πάθους καί ἀπελπισίας. Παράλληλα διανύουμε καί τή Μεγάλη Τεσσερακοστή καί ἤδη φθάσαμε τή Μεγάλη Ἑβδομάδα. ....... Καί ὁ Θεός πάσχει. Παρόμοια αἰσθήματα εἶχαν καί ἄλλοι, πολύ πρίν ἀπ’ ἐμᾶς καί πολύ μεγαλύτεροι ἀπ’ ἐμᾶς, καί μάλιστα ἅγιοι, ὅπως ὁ Ἅγ. Ἀπόστολος Θωμᾶς, ὁ ὁποῖος ἀντιδρᾶ στήν ἀναγγελία τοῦ Κυρίου τοῦ τί μέλλει γενέσθαι, μέ τά λόγια: “ Ἐρχόμεθα καί ἡμεῖς σύν σοι”.

Ἡ Ἐκκλησία ὅμως δέν θέλει νά σταματήσουμε ἐκεῖ, ἀλλά μᾶς προτρέπει νά θεωρήσουμε ὅλα τά κοπιώδη καί ἐπίπονα, ἀκόμα καί τή μεγαλύτερη ἀτίμωση ὡς μέσον καί ὄχημα πού μᾶς ὁδηγοῦν στό ἐπιθυμητό τέλος καί συνάμα στήν πάντων ἀρχή, τόν Χριστόν. Γι’ αὐτό μᾶς καλεῖ: “Τόν Σταυρόν Σου προσκυνοῦμεν, Δέσποτα, καί τήν Ἁγίαν Σου Ἀνάστασιν δοξάζωμεν”.

Γιά τόν Χριστιανό δέν ὑπάρχει πόνος καί πάθος ἀνώφελο, ἀντιθέτως πρόκειται γιά μιά διαδικασία καθάρσεως καί λέπτυνσης. Διά τῶν στερήσεων μᾶς ἀξιώνει ὁ Θεός νά συμμετάσχουμε λίγο στά Πάθη τοῦ Χριστοῦ. Ἡ νηστεία, ἡ στέρηση καί ὁ πόνος μᾶς μαλακώνουν τίς καρδιές ὥστε νά μπορέσουμε νά χαροῦμε καί νά βιώσουμε τήν Ἀνάσταση.

“Εὐφρανθῆναι δέ καί χαρῆναι ἔδει”. Ναί, ἔπρεπε, ἀλλά πῶς; Ὡς ἄνθρωποι δυσκολευόμαστε νά βιώσουμε τά βιώματα τοῦ Θεανθρώπου καί νά ταυτισθοῦμε μέ Ἐκεῖνον. Ἀλλά παρά ταῦτα δέν δικαιολογούμαστε, ἐπειδή ἡ Ἐκκλησία μᾶς δίνει ὡς παραδείγματα “δικούς μας” ἀνθρώπους, τούς Ἁγίους. Καί ὁ κατ’ ἐξοχήν ἅγιος τῆς ἀναστασίμου περιόδου εἶναι ὁ Ἅγιος Γεώργιος, ὁ Ἅγιος τῆς ζωῆς.

Ὁ θάνατος τοῦ σώματος δέν μποροῦσε νά τόν ἀπειλήση, ἐπειδή ὁ ἅγιος εἶχε μέσα του τόν Χριστό καί μόνο. Τό ὅτι ὁ Ἅγ. Γεώργιος εἶναι ὁ Ἅγιος τῆς ἀναστασίμου περιόδου, δέν τό λέμε αὐθαίρετα ἤ ἀπό ὑπερβολή, τό λέγει ἡ Ἐκκλησία διά στόματος τοῦ ὑμνογράφου, ὁ ὁποῖος μᾶς προσκαλεῖ στήν πανύγηρη μέ τό δοξαστικό τῶν αἴνων τῆς 23ης Ἀπριλίου: “Ἀνέτειλε τό ἔαρ, δεῦτε εὐωχηθῶμεν· ἐξέλαμψεν ἡ Ἀνάστασις Χριστοῦ, δεῦτε εὐφρανθῶμεν· ἡ τοῦ Ἀθλοφόρου μνήμη τούς πιστούς φαιδρύνουσα ἀνεδείχθη· διό φιλέορτοι δεῦτε, ψαλμικῶς αὐτήν πανηγυρίσωμεν”.

Ὁ Ἅγιος Γεώργιος ἀπό νεανική ἡλικία ἀπελάμβανε τήν ἰδιαίτερη εὔνοια τοῦ Ρωμαίου αὐτοκράτορος Διοκλητιανοῦ καί τοῦ γαμπροῦ του, τοῦ καίσαρος Γαλερίου. Ὁ τελευταῖος ξεκίνησε τό 297 μ.Χ. μιά ἐκστρατεία ἐναντίον τοῦ βασιλέως τῶν Περσῶν Ναρσῆ. Ὁ κυρίως ὑπεύθυνος γιά τήν νικηφόρο ἔκβαση αὐτῆς τῆς ἐκστρατείας ἦταν ὁ νεαρός Γεώργιος. Γι’ αὐτό στήν ἡλικία μόλις 18 ἐτῶν ὁ Διοκλητιανός τόν ἀνέβασε στό ἀξίωμα τοῦ κόμητα τῆς αὐτοκρατορικῆς φρουρᾶς καί Διοικητοῦ σημαντικοῦ τμήματος τῆς αὐτοκρατορίας.

Κατά τή νέα ἐκστρατεία τοῦ Γαλερίου κατά τῶν Περσῶν τό 302 μ.Χ. ἐπαναλαμβάνεται τό ἴδιο σκηνικό, καί πάλι ἀκολουθοῦν τιμές καί θαυμασμός ἐκ μέρους τοῦ αὐτοκράτορος. Τό 303 μ.Χ. συγκαλεῖ ὁ Διοκλητιανός στή Νικομήδεια ὅλους τούς ἄρχοντες, γιά νά τούς ἀνακοινώση τό νέο διάταγμά του, σύμφωνα μέ τό ὁποῖο ὑποχρεοῦνται ὅλοι οἱ ὑπήκοοι νά θυσιάσουν στά εἴδωλα, ἀλλιῶς θά διώκονται καί θά θανατώνονται. Ὅλοι οἱ μεγιστᾶνες τῆς αὐτοκρατορίας ὑπήκουσαν καί συμφώνησαν - τουλάχιστον φαινομενικά - μέ τή διαταγή τοῦ Διοκλητιανοῦ, πλήν τοῦ Γεωργίου, ὁ ὁποῖος μέ παρρησία τούς ἀπέδειξε τήν πλάνη τους καί ὁμολόγησε τήν πίστη του στόν ἀληθινό Τριαδικό Θεό.

Κατόπιν αὐτῆς τῆς ὁμολογίας ὁ Διοκλητιανός καί οἱ συναυτοκράτορές του μεταχειρίσθηκαν κάθε τρόπο, ἀπό κολακεῖες μέχρι τά πλέον σκληρά καί ἀπάνθρωπα βασανιστήρια, γιά νά μεταπείσουν τόν Ἅγιο. Ἀλλά ἀντί νά ἀλλαξοπιστήση ὁ Ἅγιος, ἔγινε μέ τήν χάρη καί τίς θαυματουργικές ἐπεμβάσεις τοῦ Κυρίου αἰτία νά πιστέψουν πλήθη εἰδωλολατρῶν στόν Θεόν καί νά μαρτυρήσουν, ἀκόμα καί ἡ σύζυγος τοῦ Διοκλητιανοῦ, ἡ Ἁγία Ἀλεξάνδρα.

Μαζί μέ ἄλλες μεθόδους μεταχειρίσθησαν καί τήν ἑξῆς: Γιά νά ὁδηγήσουν τόν Ἅγιο σέ ἀδιέξοδο τοῦ ὑπέδειξαν ἕναν ἀρχαῖο τάφο ἀπό τήν πρό Χριστοῦ ἐποχή, λέγοντας ὅτι θά πίστευαν στόν Θεό τοῦ Γεωργίου ἄν ἀνασταινόταν αὐτός ὁ νεκρός. Σύμφωνα μέ τά λόγια τοῦ Κυρίου πρός τούς ἁγ. Ἀποστόλους, ὅτι ἐάν ἔχουν πίστη, θά κάνουν τά ἴδια σημεῖα ὅπως ὁ Κύριος, καί μεγαλύτερα, προσευχήθηκε ὁ Ἅγ. Γεώργιος καί ἀμέσως ἐξῆλθε ὁ νεκρός τοῦ τάφου ὄχι τετραήμερος, ἀλλά τριῶν καί πλέον αἰώνων.

Ὁ δέ Διοκλητιανός ἀντί νά ἀσπασθῆ –ὅπως εἶχε προαναγγείλει– τήν ἀλήθεια, θέριεψε περισσότερο καί διέταξε νά ἀποκεφαλίσουν τόν Ἅγιο, γιά νά ἐπαληθευτοῦν γιά ἄλλη μιά φορά τά λόγια πού ἀπηύθυνε ὁ Ἀβραάμ πρός τόν πλούσιο: “Εἰ Μωϋσέως καί τῶν προφητῶν οὐκ ἀκούουσιν, οὐδέ ἐάν τις ἐκ νεκρῶν ἀναστῇ πεισθήσονται”.

Τόσο πολύ τόν τύφλωσε τόν Διοκλητιανό ἡ ἀρχομανία του, πού δέν ὑπολόγισε τίποτα, οὔτε τήν ζωή τῆς συζύγου του, οὔτε τόν θαυμασμό καί συμπάθειά του πρός τόν Γεώργιο, οὔτε τήν πρωτοφανῆ αὐτή νεκρανάσταση. Καί τί κατάφερε; Νά σπιλωθῆ τό ὄνομά του εἰς τούς αἰῶνας καί νά ἐπονομάζεται μέχρι σήμερα κάθε αἱμοσταγής καί ἀδίστακτος τύραννος Διοκλητιανός.

Ὁ δέ ἅγιος Γεώργιος ζῆ, δέν μποροῦσε ὁ θάνατος νά τόν καταπιῆ. Ἡ Ἁγία Ἑλένη ἀμέσως μετά τήν εὕρεση τοῦ τιμίου Σταυροῦ πῆγε στή Λύδδα τῆς Παλαιστίνης, ὅπου εἶχε ταφῆ ὁ Ἅγιος, βρῆκε τό σκήνωμά του ἄφθαρτο καί ἀκέραιο καί ἔκτισε μεγαλοπρεπῆ ναό στή μνήμη του.

Ἐκεῖνα τά χρόνια ἵδρυσε ὁ Μέγας Κωνσταντῖνος ἕνα εἰδικό τάγμα τοῦ στρατοῦ, τό ὁποῖο εἶχε ὡς ἀποστολή νά ὑπερασπίζεται καί νά φυλάττη τή σημαία τοῦ στρατοῦ πού ἀπεικόνιζε τόν Σταυρό μέ τήν ἐπιγραφή «Ἐν τούτῳ νίκα». Αὐτό τό σπουδαῖο τάγμα δέν εἶχε συγκεκριμένο ὄνομα. Τό 1192 ἔδωσε ὁ αὐτοκράτωρ Ἰσαάκιος Β’ στό τάγμα αὐτό τό ὄνομα τοῦ Ἁγ. Γεωργίου καί τό ἔθεσε ὑπό τήν προστασία του.

Ὁ Ἅγιος Γεώργιος συνεχίζει νά εἶναι αἰχμαλώτων ἐλευθερωτής, πτωχῶν ὑπερασπιστής, ἀσθενούντων ἰατρός καί βασιλέων (δικαίων) ὑπέρμαχος. Ἀλλά ἐπίσης παραμένει ἀσυμβίβαστος μέ τήν πλάνη καί τό ψέμα. Καί πρό πάντων παραμένει καθοδηγητής κάθε στρατιώτου τοῦ Χριστοῦ, ἄρα κάθε βαπτισμένου Χριστιανοῦ, ἰδιαιτέρως δέ τῶν νέων, οἱ ὁποῖοι αἰσθάνονται συχνά μόνοι σέ ἐχθρικό περιβάλλον.

Ἄς πάρουμε θάρρος καί διάθεση μαρτυρίας ἀπό τόν Ἅγιο, καί ἐκεῖνος δέν θά ἀφήσει ἀγεώργητο τό γεώργιον τοῦ Χριστοῦ. Στή Βασιλεύουσα τῶν πόλεων κάθε δέκατος ναός ἦταν ἀφιερωμένος στή μνήμη του. Αὐτός μαζί μέ τήν Παναγία μάχεται ὑπέρ τοῦ πιστοῦ λαοῦ τοῦ Θεοῦ.

Τώρα ποιά θέση ἔχει ἡ ἀπελπισία; Ὑπάρχει μαρτύριο χωρίς ἀποτέλεσμα; Ὑπάρχει πάθος καί πόνος ἀνώφελος; Ὑπάρχει ἐπίγεια δόξα ἀνωτέρα καί ἔξω ἀπό τήν Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ; Ὑπάρχει ἐξουσία μένουσα, ἐάν δέν προέρχεται διά τῆς Ἐκκλησίας ἀπό τόν Χριστόν; Ὁ Ἅγιος Γεώργιος ἔχει δώσει τήν ἀπάντησή του, ἄς τήν ἐπαναλάβουμε καί ἐμεῖς:

Χριστός ἀνέστη!

Π.Γεώργιος Χαάς Εφημέριος Ι.Ν Αγ.Γεωργίου Πευκακίων.

ΕΝΟΡΙΑΚΗ ΕΥΛΟΓΙΑ Τεῦχος 118