Εγώ ό ‘’ούτις’’  άλλοτε

ο ‘’ΩΝ’’ από  Έσένα,

αγάπη δεν εισέπραξα,

Χριστέ μου, από κανένα

Εκεί πού πήγαινα ν΄πίω

το γάργαρο νερό Σου,

θολούρα εξεπήγαζε

έπνιγε το λαιμό μου.

Δεν έφταιγε, όχι , ή Πηγή

μά οι αγωγοί εκείνοι,

πού τριβόλους επότιζαν

μαραίνονταν οι κρινοί.

Κι ‘ ερχότανε πάντα στο νού

‘’ Έαν το φώς σκοτάδι’’

οπόσον πιο ανήλιο

θα ήταν το πηγάδι.

Ω!  Γολγοθά πανύψηλε,

‘’Εν μέσω γής’’  υψώθης

τον άνθρωπο, το πλάσμα Σου

για να υπερυψώσεις!

Να Σ΄ έχω ‘ηθελα, Χριστέ,

Όλορθο,  Αναστημένο

στη χωματένια μου καρδιά

 και όχι καρφωμένο.

Δεν ήθελα να ξαναϊδώ

‘’Χριστόν Εσταυρωμένο’’

ποθώ, ποθούσα να΄ιδώ

εμέ αναστημένο

Εμένα τον κατάκριτο

και τον συνάνθρωπό μου,

ν΄άχουν πετάξει τα καρφιά

απ΄ τον Φιλάνθρωπο μου

χίλια και χίλια χρόνια · ναι ·

μα όχι άλλα χίλια

από στόματα παμμίαρα,

τραυματισμένα χείλια,

χείλια, πού ΄ σφενδονίζουνε

καρφιά πυρακτωμένα

με στόχο Εσένα που κρατάς

Τα χέρια τεντωμένα

Και τα κρατάς διάπλατα

από Ανατολή σε Δύση

για μένανε, Σωτήρα μου,

πριν η ζωή μου δύσει

Ω!   Λυτρωτή του σύμπαντος

γιατί σε βλασφημούμε,

εκείνοι που αγάπησες

αντί να Σ΄αγαπού με;

Θέλω, Χριστέ ,να ξανάρθω

εδώ στο Γολγοθά Σου.

να ιδώ πλέον αναίμακτη

τη Θεία αγκαλιά σου

Ιεροσόλυμα 14/1 Σ/βρίου 2011

Προσκυνητής.

π.Α.Α