Tην Κυριακή αυτή η Εκκλησία θυμάται μια συνάντηση… Την συνάντηση του Χριστού με την Σαμαρείτιδα, που με την απλότητά της, την περιέργεια προς τα πνευματικά και τον ενθουσιασμό της έγινε κήρυκας και απόστολος του Κυρίου στον τόπο της - στην πόλη Συχάρ της Σαμάρειας – και όχι μόνο.

         Ας φανταστούμε έναν τόπο ερημικό κατά το κλίμα. Καταμεσή-μερο, με τον ήλιο να καίει τα πάντα. Εκεί, «στη μέση του πουθενά», σε ένα πηγάδι, στο φρέαρ του Ιακώβ, καθόταν για να ξεκουραστεί «η αρχή των πάντων», ο ίδιος ο Κύριος διψασμένος και κοπιασμένος από την πεζοπορία και τη ζέστη. Τότε έρχεται μια γυναίκα από την παρακείμενη πόλη για να βγάλει νερό από το πηγάδι. Ο καρδιογνώστης Χριστός της ζητά να του δώσει να πιει και εκείνη ξαφνιάζεται και αναρωτιέται πως γίνεται να μιλά ένας Ιουδαίος σε μια Σαμαρείτιδα.

          Από εκείνη τη στιγμή όλα είχαν πάρει τον δρόμο τους. Της προσέφερε «ύδωρ ζων» και εκείνη το δέχτηκε. Ο Κύριος άρχισε να της αποκαλύπτεται σιγά-σιγά κι εκείνη, παρά την αμαρτωλότητά της, έδωσε εύφορο έδαφος στα λόγια του Κυρίου. Αυτά που της είπε την συντάραξαν και την αλλοίωσαν. Όταν δε της είπε ότι «Εγώ είμαι ο Μεσσίας ο λεγόμενος Χριστός», αυτή, παρατώντας ακόμα και τη στάμνα της, έτρεξε πίσω στην πόλη για να αναγγείλει τον ερχομό του Χριστού. Το αποτέλεσμα ήταν να συναντήσουν οι κάτοικοι της Συχάρ τον Χριστό, να πιστέψει πολύς κόσμος και να ομολογούν στην Σαμαρείτιδα ότι «δεν πιστεύουμε πλέον λόγω όσων μας είπες αλλά λόγω όσων είδαμε στο πρόσωπο του Ιησού».

        Τώρα εμείς, ας βάλουμε τον εαυτό μας στη θέση της Σαμαρείτιδας  και ας αναλογιστούμε τι θα κάναμε… Πως θα αντιδρούσαμε αν συναντούσαμε «τυχαία» τον ίδιο τον Θεό μας…

        Δύσκολη ερώτηση; Απίθανη περίπτωση; Καθόλου! Αρκεί να σκεφτούμε πόσες φορές έχουμε συναντήσει τον Θεό σε «τυχαίες» και ασήμαντες – επιφανειακά – καταστάσεις. Η συνάντηση στο πηγάδι της Συχάρ επαναλαμβάνεται για καθέναν από εμάς: συναντούμε τον Θεό και ο Θεός μας αποκαλύπτεται, μας «αυτοσυστήνεται»· μας δίνει το χέρι Του για να Τον ψηλαφίσουμε. Αν εμείς έχουμε την διάθεση να Τον γνωρίσουμε, είναι σίγουρο ότι η παρουσία Του στη ζωή μας θα μας σαγηνεύσει και θα μας αλλοιώσει. Θα «εγκλωβιστούμε» στην Αγάπη Του και εκεί θα ξεδιψάσουμε για πάντα. Αν όμως εμείς λόγω της σκληράδας μας ή της αδιαφορίας μας δεν αναγνωρίσουμε τον Θεό, θα έχουμε χάσει την ευκαιρία. Και, αν και ο Θεός δεν θα σταματήσει ποτέ να μας συναντά και να μας συστήνεται μέχρι να μας σώσει, η σκληρότητα και η αδιαφορία μας μπορεί να δημιουργήσει ένα αδιαπέραστο παραπέτασμα που θα κάνει τα μάτια μας τυφλά και το νου μας σκοτεινό, ώστε να μην μπορεί να αναγνωρίζει το Θεό.

         Πόσο όμορφο θα ήταν να αντιδρούσαμε όλοι σαν την Σαμαρείτιδα, που όχι μόνο δέχτηκε τα λόγια του Κυρίου, όχι μόνο τα κύρηξε και τα ανήγγειλε στους συνανθρώπους της, αλλά πολύ αργότερα, πέθανε μαρτυρικά για αυτά (επί Νέρωνος 54-68μ.Χ.). Η Σαμαρείτιδα που συνάντησε τον Χριστό εκείνο το ζεστό μεσημέρι στο πηγάδι της Συχάρ και ξεδίψασε για πάντα πίνοντας το «νερό το ζωντανό», είναι η Αγία μάρτυς Φωτεινή, που κοσμεί και λαμπρύνει την Εκκλησία μας.

Απολυτίκιο Αγίας Φωτεινής.

Θείω Πνεύματι καταυγασθείσα, και τοις νάμασι, καταρδευθείσα, παρά Χριστού του Σωτήρος, πανεύφημε, της σωτηρίας το ύδωρ κατέπιες, και τοις διψώσι αφθόνως μετέδωσας, Μεγαλομάρτυς και Ισαπόστολε Φωτεινή, Χριστόν τον Θεόν ικέτευε, σωθήναι τας ψυχάς ημών