Σκυθρωπή είχεν ακούσει κάποιαν ημέραν του ΙΘ΄ αιώνος η ανθρωπότης από το στόμα τραγικού φιλοσόφου ότι «ο Θεός είναι νεκρός! Τον σκοτώσαμε… Εμείς όλοι είμαστε οι φονιάδες του… ο Θεός θα μείνη νεκρός! Τι άλλο είναι οι εκκλησίες παρά οι τάφοι και τα μνήματα του Θεού;»…

     Η Εκκλησία βεβαίως δεν είχε ποτέ και δεν έχει καμμίαν αμφιβολίαν ότι ο Θεός απέθανε… Ομως, εμείς γνωρίζομε, ζούμε και προσκυνούμε τον θανόντα Θεόν ως «νεκρόν ζωαρχικότατον»! Η Ανάστασίς Του είναι μία εξ ίσου αναντίρρητος ιστορική πραγματικότης!... Και η πραγματικότης αυτή έχει αμέσους και σωτηρίους επιπτώσεις εις όλους μας…

     Ευτυχώς, λοιπόν, που απέθανεν ο Θεός και ο θάνατός Του έγινε ζωή και ανάστασις ιδική μας! Ευτυχώς που υπάρχουν τόσα «μνήματά» Του εις τον κόσμον, τόσοι άγιοι ναοί, όπου ημπορεί να εισέλθη ελεύθερα ο πονεμένος, κουρασμένος και απαρηγόρητος άνθρωπος, να αποθέση το φορτίον του πόνου του, της αγωνίας του, του φόβου και της ανασφάλειάς του, να «ξεφορτωθή» τον θάνατό του!

      Ευτυχώς που υπάρχουν αι εκκλησίαι του Εσταυρωμένου, Αποθανόντος, Αναστάντος και αιωνίως Ζώντος Χριστού, όπου ο απελπισμένος άνθρωπος των ημερών μας, ο καταπροδομένος από όλα τα είδωλα, όλους τους «χαμοθεούς» που έκλεψαν την καρδιά του, την οικονομίαν δηλαδή, την ιδεολογίαν, την φιλοσοφίαν, την μεταφυσικήν και όλας τας υπολοίπους «κενάς απάτας» του παρόντος αιώνος, «του απατεώνος», ευρίσκει καταφύγιον και παραμυθίαν και σωτηρίαν...

Oικουμενικός Πατριάρχης κ.Βαρθολαμαίος.