«ἡμεῖς δὲ κηρύσσομεν Χριστὸν ἐσταυρωμένον, Ἰουδαίοις μὲν σκάνδαλον, Ἕλλησι δὲ μωρίαν, αὐτοῖς δὲ τοῖς κλητοῖς, Ἰουδαίοις τε καὶ Ἕλλησι, Χριστὸν Θεοῦ δύναμιν καὶ Θεοῦ σοφίαν».

''Eμείς, όμως, κηρύττουμε το Xριστό, που έχει σταυρωθεί, πράγμα που για τους Iουδαίους είναι σκάνδαλο και για τους Έλληνες ανοησία! Mα γι΄αυτούς που έχει καλέσει ο Θεός, είτε Iουδαίοι είναι είτε Έλληνες, ο Xριστός αυτός είναι Θεού δύναμη και Θεού σοφία (Α΄Κορινθ. 23-24)''.

       Μωρία, για την ακρίβεια των λέξεων. Έτσι είπε ότι έβλεπαν οι Αρχαίοι Έλληνες τη Σταύρωση και την Ανάσταση του Χριστού ο Απόστολος Παύλος, ο οποίος δεν έπαψε να κηρύττει αυτή την αλήθεια: Ο Χριστός είναι ο Θεός, το δεύτερο πρόσωπο της Αγίας Τριάδος, Θεός αληθινός, που έγινε άνθρωπος κανονικός, όχι υπεράνθρωπος. Τέλειος Θεός και τέλειος άνθρωπος.

Η «μωρία» για τους Αρχαίους Έλληνες «πιστοποιήθηκε» όταν ο Απόστολος Παύλος κήρυξε ότι ο Θεός πέθανε επάνω στο Σταυρό και μετά από τρεις ημέρες αναστήθηκε. Ω! Τι ανοησία! Ο Θεός να πεθάνει! Ποιος θα μπορούσε να τα πιστέψει αυτά;

Έτσι αποφάνθηκαν οι λαμπροί, κατά τα άλλα, πρόγονοί μας, δικαιολογημένα, ίσως, μια και το γεγονός είναι πάνω από την ανθρώπινη λογική που εκείνοι τόσο καλά ανέπτυξαν.

Ο Θεός έδωσε, όμως, και τελικά το ελληνικό έθνος δέχθηκε, διαμόρφωσε και δόξασε το Χριστιανισμό, λαμπρύνοντάς τον με τη σκέψη του, τις τέχνες του, αλλά πάνω από όλα με τους αγίους του που κοσμούν το ουράνιο στερέωμα.

Όλα αυτά έγιναν για τη δόξα του Θεού, βασισμένα πάνω στη ζωοποιό αλήθεια, η οποία για τους προγόνους μας ήταν «μωρία». Ναι, ο Θεός σταυρώθηκε, ο Θεός πέθανε και ο ίδιος Θεός αναστήθηκε.

Με αδιάφορη διάθεση, εμείς οι νέοι Έλληνες φαίνεται πως αρχίζουμε να ξεχνούμε και να διαβάλουμε αυτή την αλήθεια. Επηρεασμένοι από τα κοινωνικά κινήματα, από τη παγκόσμια ανάμιξη ηθών, παραδόσεων και θρησκειών, από το φόβο μας για τη διαστροφή των ανθρώπινων αξιών (οικογένεια, φιλία, συνάνθρωπος κ.α.), προβάλουμε την κοινωνική διάσταση του κηρύγματος του Χριστού.

Θεωρούμε ότι τα είπε πολύ καλά, ότι αν τα εφάρμοζαν οι άνθρωποι θα ήμασταν καλύτερα, ότι είναι καλύτερα να είσαι στην Εκκλησία παρά αλήτης, ότι η Εκκλησία είναι καλή γιατί βοηθάει τους φτωχούς...

Και άλλα πολλά, που από την αλήθεια και το μεγαλείο της Εκκλησίας είναι ένα μικρό μόνο τμήμα...

Χάνουμε την αλήθεια. Ρωτήστε τον εαυτό σας, ρωτήστε τους οικείους σας και τους συναδέλφους σας. «Έχεις συνειδητοποιήσει ότι ο Χριστός ήταν ο ένας και αληθινός Θεός και όχι απλά ένας ιδεολόγος; Καταλαβαίνεις τι σημαίνει ότι ο Χριστός πέθανε και αναστήθηκε;»

Προσωπικά έχω εισπράξει την απάντηση που έλαβε και ο Απόστολος Παύλος: «Καλά, εντάξει τώρα, καλός ο Χριστιανισμός και η κοσμοθεωρία του αλλά αυτά είναι ανοησίες, δεν χρειάζονται».

Ω! Πόσο μακρυά είμαστε από την πραγματικότητα! Αν ο Χριστός δεν είναι Θεός, αν επάνω στο Σταυρό δεν πέθανε η Ζωή η ίδια, ο Ποιητής και πλάστης μας, τότε μάταια είναι όλα.

Ο Χριστιανισμός είναι μία απάτη, ένα καλοστημένο ψέμα και δεν έχει αξία τίποτα από όσα πρεσβεύει, γιατί είναι στηριγμένο στο ψέμα. Ο κόσμος δεν έχει ανάγκη από άλλη μία κοσμοθεωρία, από ένα σύστημα που κάνει καλούς ανθρώπους.

Καλοί άνθρωποι υπάρχουν παντού· και Βουδιστές και Ισλαμιστές και άθεοι. Ο κόσμος έχει ανάγκη από τη Ζωή την ίδια, έχει ανάγκη την ένωση με το Δημιουργό, την αρχέγονη κοινωνία μαζί Του.

Η κοινωνία αυτή γίνεται πρόσωπο προς Πρόσωπο, άνθρωπος προς Θεό και μόνο έτσι η μεταξύ των ανθρώπων κοινωνία ζωοποιείται, αλλάζει μορφή και κάνει τα κοινωνικά συστήματα να ωχριούν.

Το σώμα του Χριστού που πέθανε επάνω στο Σταυρό είναι το ανθρώπινο σώμα που προσέλαβε η Θεότητα, που είναι η πηγή της Ζωής και της Χαράς, ενώνοντας το ανθρώπινο με το Θείο αδιάσπαστα, με ακατάλυτο τρόπο.

Μπορεί να είχε κι άλλο τρόπο ο Θεός για να επαναφέρει την κοινωνία όσων το επιθυμούν μαζί Του.Όμως ο τρόπος της ενανθρώπησης και του Σταυρού είναι ο θρίαμβος της Αγάπης και της Θυσίας.

Ο Σταυρός που βλέπουμε σήμερα μπροστά μας είναι η απόδειξη της τέλειας Αγάπης του Θεού, η «ταμπέλα» που μας δείχνει τι χρειάζονται οι άνθρωποι, σήμερα και πάντοτε: Αγάπη και Θυσία.Κι αν για τους ανθρώπους, ακόμη και σήμερα, αυτό είναι μία ανοησία, για το Θεό τον ίδιο δεν ήταν.