ΠΡΟΣΕΥΧΗ ΜΠΡΟΣΤΑ ΣΤΟΝ ΕΣΤΑΥΡΩΜΕΝΟ

…Ω! Εσταυρωμένε Θεέ και Λόγε, ω! Χαρά η εμή, ω! Ιησού μου ποθεινώτατε, Ιησού μου ερασμιώτατε, Ιησού μου λίθων πολυτελών τιμαλφέστερε! Η Αιώνια γλυκύτης , με ποια Επιτάφια Άσματα να Σε μοιρολογήσω; Με ποιας νεκρικάς τιμάς να αποδώσω το χρέος μου; Πατέρα μου, πώς να εκδηλώσω την αγάπη μου προς Σε; Νυμφίε μου, Αδελφέ μου Ωραίε, πώς να ατενίσω το καθημαγμένον Σου πρόσωπον; Ποίαν αρχήν ποιήσω της θρηνωδίας μου; Ιησού γλυκύ μοι και σωτήριον φως με ποίαν καρδίαν να Σε κηδεύσω, πώς να Σε αποχωρισθώ; ¨Ποίω θαρρήσας συνειδότι, γλώσσαν ασεβή και χείλη μολυσμού γέμοντα κινήσαι πειράσομαι και λαλήσω προς Σε;¨…

…Κοιτώ, Χριστούλη μου, τα μάτια Σου, που καθρεπτίζουν τον Παράδεισον. Είναι γεμάτα δάκρυα , Θεέ μου, είναι γεμάτα πόνο, είναι κόκκινα από την αγωνία Σου και την θλίψην για την σωτηρία μου.

Κοιτώ τα Πάναγνα χείλη Σου, από τα οποία οι κρουνοί της Χάριτος επλημμύρισαν την άγονη έρημο των ψυχών μας . Μα , κι αυτά , Χριστούλη μου, είναι μαραμένα , διψασμένα , αναπολόγητα , προσευχόμενα για μένα τον σταυρωτήν και δήμιον Σου.Το Άγιον Σου Πρόσωπον, που το λαχταρούν τα Χερουβείμ και τα Σεραφείμ και από δέος δεν μπορούν να το ατενίσουν, φέρει επάνω του εμπτύσματα , σημάδια από ραπίσματα , αίμα και σκόνη και ιδρώτα και αύλακες πόνου.

     Ω! γλυκεία Αγάπη, Εσταυρωμένη Θυσία , που το κάλλος έδυ της μορφής Σου;

     Ω! ερασμιωτάτη Μορφή, ποιος συνετέλεσε, ώστε να μην έχεις είδος , ουδέ κάλλος ;…

 …Ο πόνος Σου άνοιξε διάπλατα στις λίθινες και γρανιτένιες καρδιές μας ένα τεράστιο ρήγμα , απ΄ όπου χύθηκε όλο το φαρμάκι των εγκλημάτων μας στα κατατρυπημένα πόδια Σου. Ελεύθερες πλέον οι καρδιές μας , Σου προσφέρουν την αγάπη τους και την λατρεία τους και γονατισμένες εμπρός εις τον Σταυρόν Σου, Σου λέγουν μαζί με τον ευσεβή ποιητήν :

         «…Χρόνια Χριστέ Σ΄ αρνήθηκα ,στον ίσκιο του Σταυρού Σου

                          δεν κάθισα ποτέ. Να δοκιμάσω τώρα ;

          Μην τύχει κι είν΄ αληθινά τα λόγια Σου, ω! Χριστέ,

            Μην είν΄ τα λόγια που οδηγούν στην μαγεμένη Χώρα ;

          Και σκέφτηκα , μετά από τόση άρνηση θα με δεχθεί ξανά ;…

       ...Μα , ως έφθασα και στήλωσα μπρός τον Σταυρό το βλέμμα ,

        βλέπω, ω! απίστευτη χαρά! να μου χαμογελά

         και μ΄ ανοιχτά τα χέρια , χέρια σκαμμένα από καρφιά ,

          χέρια που στάζαν Αίμα ,με προσκαλούσε στην θερμή

             και στοργική Του αγκάλη και μου ξανάλεγε γλυκά ,

                έλα , παιδάκι μου καλό, έλα κοντά μου πάλι…».

Α.Α