«Απόστολοι εκ περάτων συναθροισθέντες ενθάδε…»

Η σύναξη εκ περάτων και η ενταύθα παρουσία των Αποστόλων, όπως και στις κατά τόπους Γεθσημανές, δηλαδή όπου τελούνται αυτές τις μέρες οι θεομητορικές παρακλήσεις -πράγμα που σημαίνει παντού- κάνουν κάθε χώρα, κάθε πόλη, χωριό, μοναστήρι, εκκλησία, ξωκλήσι και κατοικία οικουμένη!

Έναν κόσμο αγκάλη! Εκεί, εδώ και παντού σ’ αυτήν την μικρή, ευρεία και απέραντη κόγχη της Πλατυτέρας βρίσκεται όλος ο κόσμος! (Που δεν βλέπουν σε καμιά περίπτωση οι εκατομμυριούχοι τουρίστες-κοσμοναύτες του διαστήματος οι οποίοι ξοδεύουν έναν πακτωλό χρημάτων για να βρεθούν απλώς στο διάστημα. Στο απόλυτο κενό! Ενώ, όπως είπε ο όσιος Παΐσιος, εμείς πάμε στον Θεό με ένα παξιμάδι)!

Πλατυτέρα, Παναγία Βλαχερνίτισσα, Εκκλησία αγίου Δημητρίου, 14ος αι. Σερβία – Κοσσυφοπέδιο (λεπτομέρεια).

«Καλώς ανταμωθήκαμε», λοιπόν, «όλα τα αγαπημένα…», όπως λέει το μελωδικότατο τραγούδι της πονεμένης και πάντα γλυκιάς και αλησμόνητης Μικράς Ασίας! Και η Μικρά Ασία που του χρόνου συμπληρώνονται 100 χρόνια από το ξεκλήρισμα της έδειξε πως ξέρει και να ξαναστεριώνει και να μεταλαμπαδεύει τον κόσμο της, τις παραδόσεις της!

Παραδόσεις, βεβαίως, βιωματικές και βαθιάς πίστης «που οροσειρές μετακινεί», και όχι απλώς φολκλορικές, επιφανειακές και προς το… θεαθήναι! Γιατί το βίωμα είναι αυτό που δημιουργεί εκφάνσεις ζωής και προσφέρει ξανά μέσα από αυτές τις λεπτές αποχρώσεις των βιωμάτων που κουβαλά! Της πίστης, της αγάπης και της ζωής, της ευαισθησίας για κάθε ωραίο και όμορφο! Ένα κόσμο φιλοκαλίας και ευγένειας.

Η Κοίμηση της Θεοτόκου. Τοιχογραφία Καθολικού Ιεράς Μεγίστης Μονής Βατοπαιδίου (1312).

Καλώς ανταμωθήκαμε, λοιπόν, στην πυρίκαυστο αγκαλιά του θέρους, του χωρίου της Γεθσημανής! Του Αυγούστου! Του Δεκαπενταύγουστου!

Και η περίοδος αυτή, του Μεγάλου Δεκαπενθημέρου του καλοκαιρινού Πάσχα, όπως και αυτή της Μεγάλης Εβδομάδας διαθέτει Γεθσημανή! Εκείνη κήπο προσευχής! Αιμάτινης και αρχής μαρτυρίου! Και αυτή χωρίο, κόσμο, οικουμένη! Στο μέγεθος της αγκαλιάς της Υπεραγίας Θεοτόκου!

Απέραντη! Αφού χώρεσε τον Αχώρητο! Και μας άφησε στο χωρίο-οικουμένη έναν τάφο μνήμα και μνήμη, ανάμνηση ενός πλάσματος εντελώς εξαιρετικού ανάμεσά μας! Το οποίο πέρασε από τον κόσμο μας και όπως θα ακούσουμε πολύ σύντομα: Δεν τον εγκατέλειψε ποτέ!

Φυσικά, αυτό το ξέρουμε βιωματικά και δεν τολμούμε να πιστέψουμε κάτι διαφορετικό! Πως, δηλαδή, οι άνθρωποι έμειναν χωρίς Μητέρα Μεγαλόχαρη! Γιατί πού αλλού να καταφύγουμε;

Αλλά δεν είναι φόβος της απουσίας που «βεβαιώνει» την παρουσία Της, αφού η ίδια Παντάνασσα και Πλατυτέρα καθηλώνει την ύπαρξη μας και δημιουργεί την βεβαιότητα της αίσθησής Της!

Η καρδιά του Αυγούστου και του καλοκαιριού έχει παλμούς Θεομητορικούς!

Και με αυτούς τελειώνει πάντα η χρονιά, τόσο η παραγωγική, όσο και το εκκλησιαστικό έτος, αφού όλα κορυφώνονται και λήγουν τον Αύγουστο και ξεκινάνε από τον Σεπτέμβριο. Από την γεωργία και την καρποφορία της γης, την εκπαίδευση, τις εμπορικές επιχειρήσεις. Όπως βεβαίως και η αρχή του εκκλησιαστικού έτους.

Έτσι οι παλμοί της Υπεραγίας Θεοτόκου που δονούν όλη την ατμόσφαιρα του Αυγούστου, με τις Παρακλήσεις και την γιορτή της Κοιμήσεως στις 15 (και 28 στον Άθωνα και σε άλλες άλλες Εκκλησίες και Πατριαρχεία), μέχρι την απόδοσή της Κοιμήσεως στις 23, αλλά και της Αγίας Ζώνης στις 31 αμβλύνουν τις ποικίλες δοκιμασίες που κουβαλά στο σώμα του ο Αύγουστος!

Ήδη, ο φετινός Αύγουστος ήταν ιδιαίτερα μαρτυρικός για πολλούς συνανθρώπους μας από τους καύσωνες που έφεραν στην συνέχεια τις πύρινες λαίλαπες και έκαψαν δάση, χωριά και κατοικίες και οι οποίες ξερίζωσαν ανθρώπους από τις εστίες τους.

Τόσο στην χώρα μας όσο και σε άλλους τόπους. Αντίστοιχες βεβαίως καταστροφές και θανάτους έφεραν και πλημμύρες!

Και, βεβαίως, δεν μπορούμε να μιλάμε, απλώς, για θεομηνίες, αφού σε όλα αυτά υπάρχει και η ανθρώπινη έπαρση και ύβρις απέναντι στην δημιουργία, το σπίτι μας που το χρησιμοποιούμε μόνον για υπερεκμετάλλευση!

Το κάψιμο της Σμύρνης από τις τουρκικές ορδές.

Αλλά στο σώμα του Αυγούστου είναι γραμμένες και σχετικά πρόσφατες εθνικές τραγωδίες που τον κάνουν να μοιάζει με ιδιαίτερα τραγικό μήνα. Ήδη αναφέραμε την Μικρά Ασία του 1922 που τέτοιες μέρες έσπαζε το μέτωπο και άρχιζε το φονικό, το ξερίζωμα του ελληνισμού της Ιωνίας…

Πιο κοντά μας χρονικά βρίσκονται τα γεγονότα της Κύπρου με την προέλαση του τουρκικού στρατού στις 14 Αυγούστου του 1974. Είχε προηγηθεί η εισβολή της 20ής Ιουλίου. Η προέλαση, όμως, τις μέρες αυτές αποτελούσε και μια δοκιμασία πίστης.

Τουρκική προέλαση στην Κύπρο 1974.

Και στις δύο περιπτώσεις, όπου προέλαυναν οι τουρκικές ορδές τα χώματα άδειαζαν από την ελληνική ανθρώπινη παρουσία, αφού οι Τούρκοι ήταν γνωστό πως είχαν ειδίκευση στις γενοκτονίες και τις εθνοκαθάρσεις!

Έτσι και τα χώματα απόκτησαν μαρτυρική υπόσταση με την προσπάθεια εκτουρκισμού των πάντων: Τοπωνυμίων, εγκατάσταση εποίκων από την Τουρκία, καταστροφή και σύληση εκκλησιών, ανέγερση μεγάλων τζαμιών και ψηλών μιναρέδων…

Οι ξεριζωμένοι το μόνο που κουβάλησαν μαζί τους ως μοναδική τους κληρονομιά ήταν τον κόσμο που τους κράτησε αξιοπρεπείς σε κάθε προηγούμενη δουλεία και σκλαβιά! Την δύναμη της πίστης που φανέρωνε και την υπόσταση τους ως συνέχεια και μέλους της μαρτυρικής Ρωμηοσύνης με την πάντα αναστάσιμη προοπτική της που την αναγεννά διηνεκός και εκ του μηδενός.

Η Κοίμηση της Θεοτόκου, του κρητικού αγιογράφου Ιερέως Βίκτωρος. Μουσείο Μπενάκη.

Και, έτσι, όπως και τα καμένα δάση που μπορούν πολλές φορές και από μόνα τους να αναζωογονηθούν, το ίδιο μπορεί και ο λαός μας να αναγεννηθεί διά της πίστης και της ελπίδας, αρκεί να ρίξει ρίζες βαθιές στην ζωογόνο και αναστάσιμη παράδοσή του για να μπορέσει να σηκώσει ξανά το ανάστημά του! (Το ενοχλητικό ανάστημά του θα έλεγα, γιατί έχει το δικό του πλούσιο κόσμο και ήθος που πολλές φορές μοιάζει να ενοχλεί).

Καλώς ανταμωθήκαμε, λοιπόν, στην καρδιά του τραγικού, αλλά και Θεομητορικού Αυγούστου τον οποίο τιμούν με την παρουσία τους οι Απόστολοι που έφτασαν και φέτος εκ περάτων της γης και του ουρανού, και βρίσκονται ανάμεσά μας για να μας εγκαρδιώσουν, και να γιορτάσουμε όλοι μαζί την Κοίμηση και την Μετάσταση της Υπεραγίας Θεοτόκου.

Καλό Πάσχα!

Χρόνια πολλά! Κουράγιο σε όλους επλήγησαν!

Και η ευθύνη για την αποκατάστασή τους ανήκει σε όλους μας!

Πηγή:ΠΕΜΠΤΟΥΣΙΑ