Οἱ μικροδιαφορὲς τῶν χαρακτήρων τῶν συζύγων βοηθοῦν νὰ δημιουργηθῆ μιὰ ἁρμονικὴ οἰκογένεια, γιατὶ ὁ ἕνας συμπληρώνει τὀν ἄλλον. Στὸ αὐτοκίνητο εἶναι ἀπαραίτητο καὶ τὸ γκάζι γιὰ νὰ προχωρήση, ἀλλὰ καὶ τὸ φρένο γιὰ νὰ σταματήση.

Σὲ ἕνα ἀνδρόγυνο ξέρετε τὶ εἶπα; «Ἐπειδὴ ταιριάζετε, γι’ αὐτὸ δὲν ταιριάζετε!». Εἶναι καὶ οἱ δύο εὐαίσθητοι. Ἂν συνβῆ κάτι στὸ σπίτι, καὶ οἱ δύο τὰ χάνουν καὶ ἀρχίζουν: «Ὢχ, τὶ πάθαμε!» ὁ ἕνας, «ὢχ τὶ πάθαμε!» ὁ ἄλλος. Ὁ ἕνας δηλαδὴ βοηθάει τὸν ἄλλον νὰ ἀπελπισθεῖ πιὸ πολύ.

Δὲν μπορεῖ νὰ τὸν τονώση λίγο· «γιὰ στάσου, νὰ τοῦ πῆ, δὲν εἶναι καὶ τόσο σοβαρὸ αὐτὸ ποὺ μᾶς συμβαίνει». Τὸ ἔχω δεῖ σὲ πολλὰ ἀνδρόγυνα.

Γέροντος Παϊσίου «ΛΟΓΟΙ, ΤΟΜΟΣ Δ΄, ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑΚΗ ΖΩΗ»

(Ἱερὸν Ἡσυχαστήριον “ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΤΗΣ ΙΩΑΝΝΗΣ Ο ΘΕΟΛΟΓΟΣ”,

Σουρωτὴ Θεσσαλονίκης 2004)