Μέρα που είναι αύριο Θα ήθελα να σου ζητήσω, μια "συγγνώμη". Συγγνώμη...
Σύντροφε μου, που σε πλήγωσα, χωρίς να το καταλάβω!
Που ανταλλάξαμε πικρές κουβέντες, που ίσως δεν τις εννοούσαμε! Βλέπεις, ο εγωισμός μας, είναι πιο ψηλός, ακόμη και από την αγάπη!
Ξέχασα, πόσο με αγαπάει ο Κύριος!
Ξέχασα, να αγαπάω και εγώ!
Συγγνώμη...
Καλέ μου φίλε, αδερφέ μου, παιδί μου, άντρα μου..
Που, ενω εσύ μου μιλούσες, εγώ ήμουν απορροφημένη με τα δικά μου προβλήματα. Τυφλωθηκα και δεν έβλεπα δίπλα μου, πόσο ανάγκη με είχες! Πως, μια γλυκιά κουβέντα μου, ήταν ικανή να σου δώσει ζωή! Και όμως εγώ δε στην είπα! Που το βλέμμα σου, ικετευε για μια αγκαλιά μου και εγώ δεν σου την έδωσα! Που δε βρήκα λίγο χρόνο για σένα, για να σου δείξω, τι σημαίνεις για μένα!
Πίστευα ότι έχουμε χρόνο..... Έτσι πίστευα!
Συγγνώμη...
Γείτονα.μου, που με τα μάτια μου είδα, που με τα αυτιά μου άκουσα και βιάστηκα να σε κρίνω!
Πολλές φορές κιόλας, ούτε είδα, ούτε άκουσα...
Βλέπεις, δεν έκανα καν τον κόπο, να φέρω τον εαυτό μου λίγο στη θέση σου!
Να μπω για λίγο στην ψυχούλα σου και να σε καταλάβω! Σίγουρα η πράξη σου, έκρυβε πόνο, αγανακτιση, απόγνωση! Όμως εγώ, σε εκρινα!
Πόσο άδικη ήμουν μαζί σου!
Έπρεπε να έρθω στη θέση σου για να καταλάβω, ότι και εγώ που πίστευα ότι είμαι αναμάρτητη...
Έπεσα! Πάλεψα, ταπεινωθηκα.... έμαθα!!!
Να σε κατανοώ!!!
Τώρα πια... ντρέπομαι! Δε μιλώ ξανά!
Λέω και ένα "Θεός φυλάξοι"
Έτσι, για να μην προκαλώ την τύχη μου!
Για να κριθώ και εγώ μια μέρα, με επιείκεια!
Συγγνώμη...
Γνωστέ μου, παλιέ μου συμμαθητή, μαθητή, συνάδελφε, που θεώρησα τον εαυτό μου, ανώτερο από εσένα!
Που σε προσπέρασα, που σε απερριψα, που δε σου χαμογέλασα στο δρόμο, που έκανα πως δε σε είδα! Ξέχασα, πως είμαστε όλοι αδέρφια του ίδιου Θεού... Ξεχνάω πολύ τελευταία!
Ελπίζω και εμένα, να μη μου γυρίσει την πλάτη, την έσχατη ώρα!
Συγγνώμη...
Που δεν έμαθα ποτέ να ακούω!
Μόνο να μιλάω, ασταμάτητα! Που ακούω, μόνο για να απαντήσω! Που δε με αγγίζουν τα δάκρυα σου, οι λέξεις σου, οι σιωπές σου!
Άραγε πως θα έχω την απαίτηση, να με ακούσει και εμένα ο Κύριος;
Μα πιο πολύ... συγγνώμη...
Γιατί, ενώ εγώ ίσως θεωρούσα, ότι έχω μεγαλύτερη πίστη.... δεν είχα τη δύναμη να σε  συγχωρήσω!!! Και ας τα έκανα όλα σωστά, ας ελεησα, ας νηστεψα, ας ήμουν σε όλα εντάξει...
Ας ξέχασα πως τη στιγμή που ήταν στο Σταυρό,, Εκείνος, συγχωρούσε, χάριζε θέσεις για τον Παράδεισο!
Τί να πω...
Συγγνώμη....
Ταπεινά, αληθινά, ειλικρινά...
Ελπίζω να πρόλαβα! Ελπίζω να τη δεχτείς!
Ελπίζω, να με συγχωρέσει και εμένα... Εκείνος!

Δ.