Η αλλαγή του έτους μας προβληματίζει.

1. Λέμε: πέρασε ο χρόνος! Όμως εμείς περνάμε, εμείς φεύγομε. Είναι όπως,όταν ταξιδεύουμε με το τρένο και νομίζομε, βλέποντας από το παράθυρο,ότι φεύγουν τα σπίτια και τα δένδρα, ενώ εμείς φεύγομε! Η διαφορά είναι ότι ο ταξιδιώτης ξέρει πότε τελειώνει το ταξίδι του. Εμείς δεν ξέρουμε πότε και πού θα αποβιβαστούμε. Αυτό το γνωρίζει μόνο ο Θεός.

2. Ο χρόνος είναι ό,τι πολυτιμότερο έχουμε. Γιατί οτιδήποτε άλλο έχουμε,αν το χάσουμε όσο πολύτιμο και αν είναι, μπορούμε να το ξαναβρούμε ή να το ξανααποκτήσουμε. Όμως κάθε στιγμή του χρόνου,που περνάει και την χάνουμε,δεν μπορούμε με τίποτα να την φέρουμε πίσω.Λέμε ότι ο χρόνος είναι παρελθόν, παρόν και μέλλον. Το παρελθόν δεν υπάρχει πιά, το μέλλον δεν υπάρχει ακόμα. Δικό μας είναι μόνο το παρόν.Αλλά μόλις πούμε αυτή η στιγμή είναι παρόν την καταπίνει το παρελθόν. Αυτό το φευγαλέο παρόν δεν πρέπει να το χάνουμε .Και χάνουμε το παρόν μας,όταν τον αφήνουμε αναξιοποίητο.

3. Γι ´αυτό μας παραγγέλλει ο Απ. Παύλος «τον καιρόν εξαγοραζόμενοι» (Εφεσίους ε,16) Πώς «εξαγοράζεται», αξιοποιείται ο χρόνος;

α. Όταν σε μάς πραγματοποιείται το «ει και ο έξω ημών άνθρωπος διαφθείρεται, αλλ' ο έσωθεν ανακαινούται ημέρα και ημέρα» (Β Κοριν. δ, 16).Δηλ. ο χρόνος ενώ εξωτερικά μας φθείρει, όμως εσωτερικά πρέπει, ανοίγοντας την καρδιά μας όλο και περισσότερο στην Χάρη του Θεού,να αγιαζόμεθα.

β. Να ακτινοβολούμε την αγάπη προσφέροντας σε όλους την χαρά,που μας δωρίζει ο Θεός και που, όσο την μοιραζόμαστε με τους άλλους τόσο αυξάνεται .

Ας επισφραγίσουμε, λοιπόν, αυτές τις σκέψεις με μία προτροπή του Ι. Χρυσοστόμου: «Οδεύσωμεν ουν και θαρρούντες και δεδοικότες (ας προχωρήσουμε μέσα στον χρόνο και με θάρρος και με φόβο), δεδοικότες μεν δια τους εκατέρωθεν κρημνούς (με φόβο για τους γκρεμούς,που μας περιβάλλουν), θαρρούντες δε διά τον προηγούμενον ημίν Ιησούν (με θάρρος όμως γιατί εμπρός μας προηγείται ο Ιησούς). Και όσο τα βήματά μας πατούν στα ίχνη του Χριστού, η ζωή μας θα είναι ευλογημένη και ευτυχισμένη.

Ο Κορωνίας Παντελεήμων