Ο πλωτάρχης ε.α. Δημ. Ντούλιας διασώζει το παρακάτω περιστατικό: Το 1952 στην πλατεία Κλαυθμώνος ήταν το υπουργείο Ναυτικού.

Εκεί κάθε πρωί και κάθε δειλινό γίνονταν επίσημα με στρατιωτικό άγημα η έπαρση και η υποστολή της Ελληνικής Σημαίας.

Ο αξιωματικός υπηρεσίας παρατηρούσε εαν όλα γίνονταν με την πρέπουσα τάξη. Συνέβαινε όμως και το εξής συγκινητικό.

Όταν ακούγονταν από τα μεγάφωνα του κτηρίου ο Εθνικός Ύμνος σταματούσαν να περπατούν και όσοι πεζοί περνούσαν έξω απο το κτήριο. Μια μέρα παρατήρησε ο αξιωματικός το γεγονός αυτό και όταν τελείωσε η έπαρση της Σημαίας έτρεξε θυμωμένος προς έναν καστανά που στέκονταν στη γωνία του κτηρίου.

-Άκου αγαπητέ. Σε σέβομαι. Αλλά πρέπει να αποδίδεις στην Σημαία την τιμή. Σε παρακαλώ όταν ακούγεται ο Ύμνος να είσαι όρθιος.Ο καστανάς δε μιλούσε. Κοιτούσε όμως τη Σημαία. Ο αξιωματικός νόμιζε ότι τον υποτιμά.

-Θέλεις να στα ξαναπώ; επανέλαβα αυστηρά ο αξιωματικός.

-Όχι...απαντά δειλά ο καστανάς. Τραβά τον πάγκο και του λέει:

-Δεν έχω πόδια κύριε... Τα έχω δώσει στην Πατρίδα . Ήμουν πολεμιστής.

Ο αξιωματικός "πάγωσε". Άμεσα φέρνει το δεξί του χέρι στην άκρη του πηλικίου και τον χαιρετά στρατιωτικά. Του απένειμε  "τας κεκανονισμένας τιμάς"!

π.Σ