Ἕνα ἀπό τά γνωρίσματα τῶν καιρῶν μας εἶναι ἡ διάθεση ὁρισμένων ἀνθρώπων νά μήν δέχονται τήν ὕπαρξη τοῦ διαβόλου καί  των έργων του στήν ζωή μας. Ὅμως, οὐσιαστικά, μέ τόν τρόπο αὐτό ἀκυρώνουν καί τό ἔργο τοῦ Ἰησοῦ, πού ἦρθε γιά νά ἀποκαλύψει τά ἔργα τοῦ και νά τόν καταργήσει. Ἡ τακτική αὐτῶν τῶν ἀνθρώπων καθιστᾶ πιό εὔκολο τό ἔργο τοῦ διαβόλου, ἀφοῦ ἀνενόχλητος κυριεύει τίς καρδιές τῶν ἀνθρώπων, τίς ὁδηγεῖ στό σκοτάδι καί τήν λήθη τοῦ Θεοῦ, καί ἔτσι καταντᾶ ὁ ἄνθρωπος ἕρμαιο τῶν παθῶν χωρίς αἴσθηση τῶν πνευματικῶν πραγμάτων. Ἡ κακία τοῦ διαβόλου καί ἡ ἐξουσία του πάνω στούς ἀνθρώπους φαίνεται καί στήν σημερινή εὐαγγελική περικοπή, ὅπου κάποιος πατέρας ἔφερε τόν υἱό του, πού εἶχε καταληφθῆ ἀπό πνεῦμα ἄλαλο, νά τόν θεραπεύσει ὁ Χριστός· λέγοντας ἀκόμη, ὅτι ὅπου τόν πιάσει, τόν ρίχνει κάτω καί ἀφρίζει καί τρίζει τά δόντια καί γίνεται ὅλος ξερός.

Ὁ ἅγιος Γρηγόριος ὁ Παλαμᾶς, θέλοντας νά καταδείξει τήν κακία καί τήν σφοδρότητα τῆς δαιμονικῆς λαίλαπας, σημειώνει: ὁ διάβολος χρησιμοποιεῖ τό ψυχικό πνεῦμα πού ὑπάρχει στόν ἐγκέφαλο τοῦ ἀνθρώπου, πού ὑπάρχει ἐκεῖ ὡς ὄχημα, καί ἀπό αὐτό, σάν νά βρίσκεται σέ κάποια ἀκρόπολη, καταδυναστεύει ὅλο τό σῶμα. Προκαλεῖ ἀφρούς καί τριγμούς στά δόντια, τά ὁποῖα κτυποῦν μέ σφοδρότητα καί σφίγγουν μέ μανία. Καί ὅπως οἱ ἀτμοί κινούμενοι ἀπό τή θερμότητα τῶν ἡλιακῶν ἀκτίνων, καί ἰδίως ὅταν αὐτή εἶναι πολύ ὑψηλή, διασκορπίζονται καί ἐξατμίζονται ἐντελῶς, ἔτσι καί ἡ ὑγρότητα τῶν σπλάχνων τοῦ ἀνθρώπου καταναλώνεται ἀπό τήν ἐπήρεια τοῦ δαίμονος. Ὅταν δέ αὐτή εἶναι σφοδρότερη, ἡ φυσική ὑγρασία τοῦ σώματος δαπανᾶται ἀμέσως καί ὁ δαιμονιζόμενος καταξηραίνεται.Ὅλα αὐτά δέν λέγονται γιά νά τρομάξουμε καί νά ἀποκτήσουμε φόβο καί τρόμο γιά τίς τεχνικές πού χρησιμοποιεῖ ὁ διάβολος, ἀλλά γιά νά καταλάβουμε τήν κακία καί τό μῖσος του γιά τόν ἄνθρωπο. Νά καταλάβουμε, ἐπίσης, ὅπως φαίνεται καί ἀπό τήν συνέχεια τῆς διήγησης, ὅτι ὁ ἄνθρωπος χρειάζεται πίστη στό πρόσωπο τοῦ Χριστοῦ ἀλλά καί προσευχή καί νηστεία γιά νά μπορέσει νά ἀντιπαραταχθῆ στά ἔργα του.

Ὅταν ὁ δαιμονισμένος υἱός πλησίασε τόν Χριστό, τό δαιμόνιο τόν συνετάραξε καί ἔπεσε στή γῆ καί κυλιότανε καί ἄφριζε. Στήν ἐρώτηση τοῦ Χριστοῦ, πόσος καιρός εἶναι πού συμβαίνει αὐτό, ὁ πατέρας τοῦ παιδιοῦ ἀπάντησε «παιδιόθεν», καί πολλές φορές τόν ἔρριξε στή φωτιά ἀλλά καί στό νερό γιά νά τόν ἐξολοθρεύσει.Σημειώνει ὁ ἅγιος Γρηγόριος, ὅτι αὐτή τήν ἐρώτηση τήν κάνει ὁ Κύριος ἀπό φιλανθρωπία, γιά νά τόν βοηθήσει νά πιστεύσει καί νά παρακαλέσει μέ πίστη. Διότι, καί στούς μαθητές ἀλλά καί στόν ἴδιο τόν Κύριο, ὁ πατέρας τοῦ παιδιοῦ δέν φαίνεται νά παρακαλεῖ γιά τήν θεραπεία ἀλλά ἁπλά ἔφερε τό παιδί του μπροστά τους. Ἡ ἀπιστία τοῦ πατέρα φαίνεται καί ἀπό τήν ἐρώτηση, «ἄν μπορεῖς νά κάνεις κάτι, βοήθησέ μας». Διότι, τό ἄν μπορεῖς, φανερώνει, πώς ὁ ἄλλος δέν ἔχει τήν δυνατότητα. Καί ὁ Κύριος εἶπε τό «εἰ δύνασαι πιστεῦσαι, πάντα δυνατά τῷ πιστεύοντι». Καί αὐτό τό λέει, ὄχι ἐπειδή ἀγνοεῖ τήν ἀπιστία τοῦ πατέρα, ἀλλά τόν προάγει βαθμιαία στήν πίστη καί συγχρόνως τοῦ δείχνει ὅτι ἡ αἰτία πού οἱ μαθητές Του δέν ἔβγαλαν τό δαιμόνιο, ἦταν ἡ ἀπιστία του. Ἀποτέλεσμα αὐτό εἶχε νά ὁδηγηθῆ ὁ πατέρας στήν ἐπίγνωση, ὅτι ἡ θεραπεία τοῦ παιδιοῦ του ἐξαρτᾶται ἀπό τήν πίστη του καί μέ δάκρυα νά ὁμολογήσει ταπεινά «πιστεύω, Κύριε· βοήθει μου τῇ ἀπιστίᾳ».

Ἡ συνέχεια τοῦ διαλόγου μέ τούς μαθητές, ὅταν αὐτοί Τόν ρώτησαν διατί «οὐκ ἠδυνήθημεν ἐκβαλεῖν αὐτό», ἦταν ἡ ἀπάντηση ἀπό τόν Χριστό, ὅτι «ἐν οὐδενί δύναται ἐξελθεῖν εἰ μή ἐν προσευχῇ καί νηστείᾳ». Τά μηνύματα πού παίρνει κανείς ἀπό τήν ἀπάντηση τοῦ Χριστοῦ εἶναι πολλά. Κυρίως ὅμως ὅτι μέ τήν νηστεία χαλιναγωγεῖται τό σῶμα καί καταστέλλονται οἱ ἐπαναστάσεις, πού τοῦ προκαλεῖ τό δαιμόνιο τῆς ἀκολασίας, ἐνῶ μέ τήν προσευχή ἀδρανοποιοῦνται καί κατευνάζονται οἱ χαραγμένες στήν ψυχή τοῦ δαιμονιζομένου ἐμπειρίες καί παραστάσεις καί οἱ λογισμοί, πού ἐρεθίζουν πρός τό πάθος.Εἶναι ἀνάγκη, ἀγαπητοί ἀδελφοί, νά ἐννοήσουμε βαθύτερα ὅτι ὀφείλουμε καί ἐμεῖς μέ νηστεία καί προσευχή νά καθαρίσουμε ἀπό κάθε μολυσμό τήν καρδιά μας. Νά κάνουμε ἔνοικο μέσα μας τήν εἰρήνη, τόν ἁγιασμό, τήν κατανυκτική προσευχή. Καί ἄς ποθήσουμε μέ βέβαιη πίστη τήν θέα αὐτή πού ἔχει προαγγελθῆ γιά τούς «καθαρούς τῇ καρδίᾳ». Ἄς κάνουμε τά πάντα γιά νά γλυτώσουμε ἀπό τήν λήθη τῶν πνευματικῶν πραγμάτων, ἀπό τά νύχια τοῦ δόλιου δράκοντος, γιά νά πετύχουμε τό ἄφθαρτο κάλλος, τόν ἀδαπάνητο πλοῦτο, τήν ἀναλλοίωτη καί ἀπέραντη τρυφή.

π. Σ.Π.