Στην πνευματική ζωή έχουμε προσωπική ευθύνη 100%. Αυτή η ευθύνη δεν μεταβιβάζεται ούτε ανταλλάσσεται αλλά αν θέλουμε μπορούμε να την αποποιηθούμε .Στην εξομολόγηση έχουμε ευθύνη τι λέμε, πώς το λέμε, γιατί το λέμε και πού θέλουμε να πάμε. Αν κρύψουμε πάθη και αμαρτήματα έχουμε μεγάλο κατάκριμα και φυσικά ο πνευματικός δεν θα μπορέσει να προχωρήσει σε καθαρή διάγνωση για να δώσει τα κατάλληλα φάρμακα για τη θεραπεία.

Ένα συνηθισμένο παράδειγμα :Πολλοί που κοινωνούν ανεξομολόγητοι σου λένε θα πάω σε άλλη ενορία που δεν με ξέρουν οπότε θα κοινωνήσω και καθάρισα. Δεν καταλαβαίνουν ότι δεν είναι κοινωνικό το θέμα, ο Χριστός είναι πανταχού παρών και τα πάντα πληρών. Αν πάω σε άλλη ενορία πάλι ο ίδιος Χριστός με περιμένει, αλλά με τέτοιο φρόνημα δεν θα πάρω ευλογία και θεραπεία, αλλά κατάκριμα. Όταν λέμε το Σύμβολο της Πίστεως παρατηρούμε ότι ξεκινάει με το «ΠΙΣΤΕΥΩ». Αυτό δηλώνει μια προσωπική συγκατάθεση και ομολογία για την οποία είμαι υπεύθυνος: τι πιστεύω, πώς το πράττω και πώς το βιώνω στην καθημερινή μου ζωή. Είμαστε υπεύθυνοι όταν λέμε στον εαυτό μας δικαιολογίες μπας και κοροϊδέψουμε αργότερα και τον εξομολόγο και μπούμε στη Βασιλεία των ουρανών από το παράθυρο. Τέτοιες μηχανορραφίες, δυστυχώς για κάποιους, στα πνευματικά δεν περνάνε. Με τέτοιο φρόνημα τσάμπα κοπιάζουμε.