Με επιμονή,  η Χαναναία ζητά από τον Χριστό την θεραπεία της θυγατέρας της. "Ελέησόν με, Κύριε, Υιέ Δαυίδ"! Και ενώ ο Κύριος προσποιείται αδιαφορία, εκείνη επιμένει και ο Κύριος την επιβραβεύει εκπληρώνοντας το αίτημά της.Η Χαναναία μάς δίνει το παράδειγμα επιμονής στην προσευχή,που είναι βασικής σημασίας στην ζωή του πιστού. Ομως γεννώνται, και μάλιστα στον σημερινό άνθρωπο,ορισμένα ερωτήματα σχετικά με την προσευχή.

1. Γιατί να προσεύχομαι και να ζητώ από τον Θεό την εκπλήρωση των αιτημάτων μου; Δεν τα γνωρίζει ο Θεός;Απάντηση: Ο Θεός τα γνωρίζει όλα. Ξέρει καλλίτερα από εμάς τι μας χρειάζεται. Όμως εμείς έχουμε ανάγκη από επικοινωνία. Και μάλιστα στην εποχή μας της τόσης μοναξιάς. Έχουμε ανάγκη από ένα "συ". Εκείνος, λοιπόν, είναι το μόνιμο "Συ" για τον πιστό. Και ακόμη με την προσευχή μας αποδεικνύουμε την εμπιστοσύνη μας σ ' Αυτόν.

2. Κάνει ο Θεός ό,τι του ζητάμε ; Απαντά στις προσευχές μας, στα αιτήματά μας;Απάντηση: Απαντά πάντα. Αλλά δεν λέει πάντα ναι, λέει και όχι. Αλλοίμονο αν πραγματοποιούσε πάντα ό,τι του ζητάμε. Δεν θα ήταν Θεός, αλλά δούλος και υπηρέτης των ιδιοτροπιών και επιθυμιών μας. Δεν είναι δυνατόν ο Θεός,ανάλογα με τις επιθυμίες μας, να αλλάζει π.χ. την φυσική φορά των πραγμάτων του κόσμου ή τους νόμους της φύσεως, που Εκείνος έθεσε. Βέβαια, όταν Εκείνος κρίνει, μπορεί να επεμβαίνει και να αλλάζει την φυσική ροή των πραγμάτων. Αλλά αυτό βρίσκεται στην απόλυτη "δικαιοδοσία" Του. Γι' αυτό εμείς ζητάμε ό,τι θέλουμε και ο Θεός μας δίνει ό,τι πρέπει και όταν πρέπει...

3. Μιά ακόμη ένσταση λέει: Η προσευχή είναι στάση παθητική. Τα προβλήματα χρειάζονται ενεργητικότητα.Απάντηση: Τα σταυρωμένα χέρια της προσευχής είναι πράξη κατ' εξοχήν ενεργητική."Η απράγμων ησυχία (δηλ. η προσευχή) της εν πράγμασιν περιφανείας (της εντυπωςιακής πολυπραγμωσύνης μας) τιμιωτέρα" (Γρηγόριος Θεολόγος).Στην προσευχή, άλλωστε, δεν αναθέτουμε στον Θεό, ό,τι πρέπει εμείς να κάνουμε.Αντιθέτως. Συνειδητοποιούμε την δική μας ευθύνη και ζητάμε από τον Θεό να συμπληρώσει τα "ελλείποντα."

Εμείς κάνομε αυτό,που μπορούμε και ζητάμε από τον Θεό να κάνει αυτό,που εμείς δεν μπορούμε.Άρα δεν πρόκειται για ένα είδος μοιρολατρίας, αλλά συμμαχίας με τον Θεό που οδηγεί στην νίκη, στην δημιουργία και στην ζωή.Γι' αυτό ο πιστός δεν εφησυχάζει για όσα επέτυχε,αλλά συνεχώς προχωρεί αγωνιζόμενος."Χρήζομεν,λοιπόν, οι πάντες άνθρωποι της προσευχής ουχ ήττον ή τα δένδρα των υδάτων". Οπως τα δένδρα δεν μπορούν να καρποφορήσουν χωρίς πότισμα, έτσι κι εμείς δεν μπορούμε να φέρουμε τους καρπούς των αρετών "μη ταις προσευχαίς αρδόμενοι". (Ι. Χρυσόστομος).Αυτά τα νάματα της προσευχής ας μη τα στερούμε από τον εαυτό μας.

Ο Κορωνίας Παντελεήμων