Κάποτε, ἕνας ἔγγαμος Ἱερεύς, κρατώντας ἀπὸ τὸ χεράκι ἕνα πεντάχρονο ἀγοράκι, τὸ δικό του παιδί, πήγαινε στὴν Ἐκκλησία γιὰ τὸν Ἑσπερινό. Ὁ μικρός, καθὼς βάδιζε μὲ τὸν πατέρα του, ὅλο καὶ κάτι ἔλεγε, ὥσπου στὸ τέλος καὶ ἐντελῶς ἀπροσδόκητα ἔκανε τὴν ἑξῆς ἐρώτησι:

– Γιατί, μπαμπά, στὴ Θεία Λειτουργία, ὅταν πρόκειται νὰ ἁγιάσης τὴ Θεία Κοινωνία, ὅλο κλαῖς... κλαῖς; Καὶ ὕστερα ἀνεβαίνεις πετώντας στὸν οὐρανὸ καὶ κατεβαίνεις πάλι κρατώντας πολλὴ φωτιὰ στὰ χέρια σου;

– Καὶ γιατί πρῶτα τὴ βάζεις πάνω στὸ ψωμάκι καὶ ὕστερα στὸ ῞Αγιο Ποτήριο μὲ τὸ κρασάκι;

– Γιατί δὲν καίγεσαι; Ἐγὼ τὰ χεράκια σου δὲν τὰ εἶδα ποτὲ καμμένα!!! Ὁ ἁγιασμένος ἐκεῖνος παππούλης σταμάτησε ἄφωνος ἀπὸ τὴν ἔκπληξι καὶ ὕστερα ἔντρομος ρώτησε τὸ παιδί του:

– Πότε τὰ εἶδες ὅλα αὐτά, παιδάκι μου;

– Νά, προχθὲς ποὺ ἦταν Κυριακή! ...ἀπάντησε ὁ μικρός. Καὶ τότε ὁ Ἱερεὺς λέγει στὸ παιδί του πολὺ σοβαρά:

– Πρόσεξε, παιδάκι μου, μὴν τὰ πῆς αὐτὰ σὲ κανέναν, μέχρι νὰ πεθάνω. Ἀκοῦς; σὲ κανέναν!!!

– Καλά, μπαμπά... Νά... φιλάω καὶ Σταυρό! Καὶ ἔκανε τὸ σχῆμα τοῦ Σταυροῦ μὲ τὰ δαχτυλάκια του καὶ τὸ φίλησε.

Πρωτοπρεσβυτέρου

Στεφάνου Κ. ᾿Αναγνωστοπούλου,

῾Ερμηνεία στὴν Θεία Λειτουργία

μέσα ἀπὸ Πραγματικὰ Γεγονότα καὶ ᾿Εμπειρίες ῾Αγίων ῾Ιερέων