Μια φορά, είχα τελειώσει τη Λειτουργία και ήμουν έτοιμος να καταλύσω. Εκείνη την στιγμή ήρθε μια κυρία, γύρω στα εξήντα, με το εγγονάκι της στην αγκαλιά για να το κοινωνήσει. Αφού την βλέπω μπροστά απ' την ωραία πύλη, φαντάστηκα το αναμενόμενο.

Πράγματι, παίρνω το Άγιο Ποτήριο και πάω προς αυτήν. "Πάτερ, μου λέει, θα ήθελα κάτι να ζητήσω". Αφήνω το Ποτήριο στην Αγία Τράπεζα και πηγαίνω προς αυτήν και πάλι. "Μάλιστα" της απαντώ. "Ξέρετε.. Γίνεται μήπως να κοινωνήσετε το παιδάκι μ' αυτό εδώ το κουταλάκι"; Και βγάζει ένα κουταλάκι του γλυκού από την τσάντα της.

Όταν της εξήγησα ότι αυτό δεν γίνεται, εκείνη μου είπε "μα τόσος κόσμος κοινώνησε στη Λειτουργία" -με κάποια νεύρα- προσθέτοντας "...και πώς θα κοινωνήσει το παιδί από το ίδιο κουτάλι;; Θα πάθει τίποτε! Καμιάν αρρώστια"! Κι έφυγε... κι έτσι το παιδάκι δεν κοινώνησε-η γιαγιά από λόγια δεν έπαιρνε. Κοινωνάμε από το ίδιο κουτάλι, την λαβίδα, γιατί είμαστε μία οικογένεια. Ομογάλακτοι, ομοτράπεζοι, ομότροφοι. Ίδιο γάλα βυζάξαμε και σωθήκαμε, στο ίδιο τραπέζι πνευματικά τρεφόμαστε. Κοινωνάμε απ' το ίδιο κουτάλι γιατί τίποτε δεν μπορεί να μας χωρίσει. 'Η πιστεύουμε ή δεν πιστεύουμε. Δεν γίνεται να πιστεύουμε λίγο ή λιγότερο. Δεν κολλάει..