Σκύβω μέ δέος καί μέ εὐλάβεια στήν ἔρημη φάτνη. Ἐπιθυμῶ νά προσκυνήσω, συνεπαρμένος ἀπό τό μυστήριο τῆς Θείας Οἰκονομίας καί τῆς ἄπειρης ἀγάπης, τόν Λυτρωτή τῆς Οἰκουμένης. Θέλω νά καταθέσω τή βαθειά μου συντριβή, ἀλλά καί τήν ἀφοσοίωσή μου στό ἀπέριττο λίκνο τοῦ Θεανθρώπου. Ἐκεῖ πού συναντώνται ἡ ἄκρα ταπείνωση καί ἡ ὑπερούσια δόξα. Στήν πρόχειρη στέγη τῶν ἀλόγων ζώων, πού ἔγινε ὁ τόπος τῆς φανέρωσης τῆς «καινής κτίσεως». Στόν τόπο συνάντησης τοῦ Θεοῦ μέ τόν ἄνθρωπο. Ἐκεῖ ὅπου ὁ Θεός σαρκώθηκε καί ὁ ἄνθρωπος θεώθηκε καί λυτρώθηκε, στήν κοινωνία μέ τή σαρκωμένη ὑπερούσια Ἀγάπη. Ἡ προσέγγιση καί τό προσκύνημα στή Φάτνη τῆς Βηθλεέμ δέν θά πρέπει νά ἀποτελεῖ μιά συμβατική ἤ ἐθιμοτυπική πράξη. Εἶναι μιά δυναμική καί ὑπαρξιακή κίνηση. Ἔξοδος ἀπό τόν μικρόκοσμό μας καί τόν περίγυρό μας, τόν κόσμο τῶν μικροτήτων, τῶν παθῶν καί τῶν συμφερόντων. Εἶναι τό δρασκέλισμα στόν κόσμο τοῦ Θεοῦ, τῆς σωτηρίας καί τῆς αἰωνιότητας. Ἡ φάτνη, πού δέχτηκε καί φιλοξένησε τό θεϊκό Βρέφος, ἔχει μιά ἀφάνταστη καθαρότητα καί μοναδικότητα. Κρύβει ἕνα ἀσύλληπτο κι ἀνερμήνευτο μυστήριο.

Τό βρέφος πού περιβλήθηκε τά φτωχά σπάργανα καί ἀναπαύτηκε πλάι στά ἄλογα ζῶα, εἶναι ὁ ὑπερούσιος Λόγος, ἡ ἄπειρη Ἁγιότητα, ἡ ἀπρόσιτη καί «ἀναφής» Θεότητα, ἑνωμένη μέ τήν ἄσπιλη ἀνθρωπότητα. Εἶναι ὁ νέος Ἀδάμ, τό πρόσωπο τῆς ἀναφορᾶς μας, τῆς ἐνατένισής μας, τῆς ἔμπνευσής μας. Ἀποτελεῖ γιά ὅλη τήν οἰκουμένη τήν ἀνεξάντλητη δεξαμενή τῆς ἀγάπης καί τῶν ποικίλων δωρεῶν τοῦ Θεοῦ. Τήν πύλη τή «μετάγουσα» ἀπό τό σκότος τῶν ἀδυναμιῶν καί τῶν παθῶν μας στό φῶς τῆς Βασιλείας τοῦ Θεοῦ. Εἶναι ἡ ὥρα τοῦ «τέρματος» γιά τόν παλαιό κόσμο καί ἡ ὥρα τῆς «ἐκκίνησης» γιά τή ζωή τῆς ἀλήθειας καί τῆς κοινωνίας μέ τόν ὑπερούσιο Θεό. Ὅταν μεταφερόμαστε στήν ταπεινή καί περιφρονημένη Φάτνη, μᾶς συνεπαίρνει ἡ ἔκχυση τῆς ἄπειρης θεϊκῆς Ἀγάπης. Ἀντικρίζοντας τό Νήπιο, τόν σαρκωμένο Υἱό τοῦ Θεοῦ, προσμετροῦμε πόσο ἀγάπησε ὁ Θεός τόν κόσμο. «Οὕτω γάρ ἠγάπησεν ὁ Θεός τόν κόσμον, ὥστε τόν υἱόν αὐτοῦ τόν μονογενῆ ἔδωκεν, ἵνα πᾶς ὁ πιστεύων εἰς αὐτόν μή ἀπόληται, ἀλλ’ ἔχει ζωήν αἰώνιον» (Ἰωάν. 3, 16). Ἡ Ἀγάπη τοῦ Θεοῦ πού ἀναδύεται ἀπό τή Φάτνη, εἶναι ἡ ἀπέραντη ζεστή ἀγκαλιά. Ἡ κατανόηση τῆς ἀδυναμίας μας, ἡ πρόσκληση στή μετάνοια, ἡ συγγνώμη, ἡ ἀποκατάσταση στήν υἱοθεσία, ἡ κληρονομία τῆς αἰωνιότητας. Ἡ φάτνη μᾶς ἀπελευθερώνει ἀπό τήν ταραχή τοῦ κόσμου καί μᾶς βάζει στήν ἀτμόσφαιρα τῆς γαλήνης, τῆς εἰρήνης τοῦ Θεοῦ.

Ἐκεῖ δέν ἠχοῦν ἀπειλές καί ταραχές. Δέν διαπλέκονται συμφέροντα. Δέν μεθοδεύεται ἡ ἐκμετάλλευση τοῦ ἀνθρώπινου μόχθου καί τῆς ἴδιας τῆς ἀνθρώπινης ὕπαρξης. Τό ἀγγελικό μήνυμα σαλπίζει στήν ἀνθρωπότητα τήν εἰρήνη. «Δόξα ἐν ὑψίστοις Θεῷ καί ἐπί γῆς εἰρήνη». Τό μεγάλο αὐτό δῶρο, τή θεμελίωση τῆς εἰρήνης στίς ταραγμένες ἀνθρώπινες ψυχές καί κοινωνίες μας τό προσφέρει ὁ σαρκωμένος Θεός σέ ὅλη τήν οἰκουμένη. Ταπεινώθηκε, «ἐκένωσε ἑαυτόν μορφήν δούλου λαβών ἐν ὁμοιώματι ἀνθρώπων γενόμενος» (Φιλιπ. Β΄ 7). Ἀπόθεσε τό Θεϊκό μεγαλεῖο Του, ἦλθε κοντά μας, στάθηκε πλάι μας, ἄνοιξε διάλογο μαζί μας, χρησιμοποίησε σχήματα καί εἰκόνες ἀπό τίς καθημερινές μας ἐμπειρίες. Δέχτηκε νά μπεῖ στόν ρυθμό τῶν δικῶν μας συνηθειῶν, στήν ἐργασία, στήν ὁδοιπορία, στήν περιπέτεια, στόν διωγμό, στόν θάνατο. «Ἐπτώχευσε πλούσιος ὤν» (Κορ. Β΄ 8,9), γιά νά μᾶς πλουτίσει μέ τά ἀνεξάντλητα πλούτη τῆς ἀπόλυτης ἀλήθειας καί τῆς ἄπειρης θεϊκῆς ἀγάπης. Ἡ Φάτνη μᾶς φέρνει κοντά στό Μυστήριο τῆς Σαρκώσεως τοῦ Θεοῦ. Ἐγκαινιάζει μιά νέα σχέση μέ τόν Πλάστη, τόν Λυτρωτή μας. Μᾶς ἐνισχύει καί μᾶς δίνει τή δυνατότητα νά καταλάβουμε τό μέγεθος τῆς συγκατάβασης καί τοῦ ἐλέους τοῦ Χριστοῦ· τή Χάρη Του, πού πλημμυρίζει τήν ὕπαρξή μας, ὅταν σάν ταπεινοί προσκυνητές, ὁδηγήσουμε τά βήματά μας σ’ αὐτήν καί προσκυνήσουμε τόν σαρκωμένο Υἱό τοῦ Θεοῦ.

Χριστιανικη Στέγη Καλαμάτας