Όταν ο σύγχρονος χριστιανός μιλάει για τον Θεό, εννοεί, λίγο πολύ, κάτι που βρίσκεται πέρα μακριά στον ουρανό, άγνωστο, ακατανόητο, φοβερό, απλησίαστο, που απλά το αποδέχεται, χρήσιμο για ώρα ανάγκης, μερικές φορές του αποδίδει μαγικές ιδιότητες και συχνά επαναλαμβάνει το ανορθόδοξο <<πίστευε και μη ερεύνα>>. Κατά τ΄ άλλα, αυτή η πίστη στον Θεό δεν επιφέρει ουσιαστική αλλαγή στην ζωή του χριστιανού. Μπορεί να εκκλησιάζεται μερικές Κυριακές, να έχει στην βιβλιοθήκη του σύγχρονα πνευματικά βιβλία, παλιές εικόνες στο σαλόνι, κάποιο κομποσχοίνι στο χέρι, να δίνει λίγη ελεημοσύνη. Όμως, παραμένει ανυπόμονος στο ότι οι άλλοι δεν είναι όπως τους θέλει, μίζερος για τα χρήματα, βυθισμένος στον ατομισμό, στην καλοπέραση, στο άγχος, στον ανταγωνισμό. Αυτό, όμως, δεν είναι ζωή εν Χριστώ μυρίζει θάνατο. Σε τι διαφέρει ο χριστιανός σήμερα από τον υπόλοιπο κόσμο; Όταν δεν έχει μακροθυμία, πραότητα, χαρά, απλότητα και κυρίως ταπείνωση, σημαίνει ότι δεν έχει νοιώσει τίποτε από την εν Χριστώ ζωή. Ζωή που ανακαινίζει, μεταμορφώνει και ωραιοποιεί τον άνθρωπο και μέσα από τις καθημερινές δυσκολίες.

Ο χριστιανός, πρώτα πρώτα, καλείται να σκύψει και να ακούσει την φωνή του Ευαγγελίου, που τον καλεί σε μια συνεχή διακινδύνευση της αυταρέσκειας που τον διακατέχει, του πονηρού λογισμού εκείνου που τον κινεί να λέει : <<Εμείς, δόξα τω Θεώ, δεν κάνουμε τα φοβερά και αισχρά που βλέπουμε καθημερινά στην τηλεόραση. Η σκέψη αυτή είναι μάλλον δαιμονοκίνητη και ο εφησυχασμός που δίνει ασφαλώς δεν είναι καθόλου αγαθός. Δεν θα δώσουμε λόγο στον Θεό μόνο γιατί δεν πράξαμε το κακό, αλλά και γιατί δεν πράξαμε το καλό, δεν αγαπήσαμε τρυφερά την αρετή. Έχουμε μια μαγική αντίληψη περί Εκκλησίας εμείς οι χριστιανοί σήμερα. Λέμε : <<Αν έλθεις στην Εκκλησία, οι δουλειές σου θα πάνε καλά>>. Μα υπάρχουν χριστιανοί πιστοί που είναι άνεργοι, νέοι επιστήμονες αδιόριστοι, έμποροι πτωχεύσαντες. Λέμε : <<Αν δεν έλθεις στην Εκκλησία, θα καταστραφείς>>. Μα ο Χριστός δεν πίεσε ερχόμενος καμμία συνείδηση. Δεν έχουμε το δικαίωμα να απειλούμε, να φοβερίζουμε τον κόσμο, παιανίζοντας μάλιστα έναν σκοπό που μιλά για έναν Θεό ανύπαρκτο, έναν Θεό, δηλαδή, τιμωρό, εκδικητή, τρομοκράτη, φθονερό, αντίδικο. Έναν Θεό που μοιράζει καλές θέσεις εργασίας, παχυλούς μισθούς, υψηλές συντάξεις, επιδόματα, ευζωία, μακροζωία και λοιπά. Μοιάζουμε με διαφημιστές νέων προϊόντων ομορφιάς ή συνηγόρους του αδικημένου Θεού. Δεν έχουμε νοιώσει ακόμη εμείς οι χριστιανοί του δύστροπου εικοστού αιώνος ότι η Εκκλησία είναι ο Χριστός που σώζει και δεν σώζεται από κανέναν μας. Ο Χριστός είπε, αν θέλουμε από την καρδιά μας την τελειότητα, ας τον ακολουθήσουμε. Οι σημερινοί χριστιανοί γίνονται εισαγγελείς, βασιλικότεροι του βασιλέως, με ζήλο ανεπίγνωστο, με σπουδή αδιάκριτη, με νόθο ιεραποστολισμό.

Μα, αγαπητοί μου, όλοι οι άγιοι της Εκκλησίας μας ήταν άρρωστοι, φτωχοί οι πιο πολλοί, συχνά κυνηγημένοι, ανήμποροι, καταφρονεμένοι, δεν τους έπιανε το μάτι σου. Ο Χριστός εδοξάσθη στον Γολγοθά. Ο πόνος είναι συνοδοιπόρος μας στην ζωή. Το σύμβολο του χριστιανισμού είναι ο Σταυρός. Δεν επιτρέπεται η παραπληροφόρηση. Στην Εκκλησία μέσα συνεχίζεται, ενυπάρχει ο πόνος, αλλά έχει νόημα, έχει διέξοδο, οδηγεί σε ανάσταση. Δεν έχουμε το δικαίωμα, ως ορισμένοι υποψήφιοι πολιτικοί, να ξεγελάμε τον λαό, υποσχόμενοι επιγείους παραδείσους. Ο Χριστός είπε ότι θα έχουμε στον κόσμο αυτόν θλίψη. Δεν μακαρίζει όσους χασομερούν στα γέλια. Επιθυμούμε και δημιουργούμε έναν νεοχριστιανισμό στα μέτρα μας, στις ανάγκες μας, άκοπο, άμοχθο, πρόχειρο, εύκολο, δίχως κανένα κόστος, αντιασκητικό, τελικά αντιευαγγελικό. Σε αυτή την προοπτική, η Θεία Λειτουργία στον ναό είναι μια απλή ακρόαση των λεγομένων, μία θέαση των τελουμένων που θα μπορείς να την παρακολουθείς πιο ήσυχα και από την πολυθρόνα σου στο σπίτι από την τηλεόραση ή το ραδιόφωνο στο αυτοκίνητο. Δεν είναι θυσία, συμμετοχή, εγρήγορση επί τω αυτώ πάντων των αδελφών συγκοινωνούντων και θερμά δεομένων.

Αν δεν γνωρίσουμε το φως της χάριτος, λέμε ότι είμαστε καλά και στο ημίφως. Στο φως αποκαλύπτεται η πραγματικότητά μας. Μέσα στο φως θ΄ αποκαλυφθεί η Αλήθεια της Εκκλησίας. Η Εκκλησία δεν είναι αυτό που φανταζόμαστε, που νομίζουμε, που θα θέλαμε να είναι. Η Εκκλησία είναι μια μητρική αγκάλη, που όλους θέλει να σώσει, αν θελήσουν να σωθούν. Δεν είναι θεσμός, δεν είναι ιδεολογία, δεν είναι παράταξη, δεν είναι σύστημα, δεν είναι μέρος. Η Εκκλησία δεν δικάζει, δεν τιμωρεί, δεν ψάχνει για οπαδούς, δεν μετασχηματίζεται, δεν διαιρεί, δεν κουράζεται, δεν ξεκουράζεται, δεν ανησυχεί να πείσει αποστομωτικά, να υποδουλώσει και να κατατροπώσει κανέναν και ποτέ. Προσέξτε το, παρακαλώ. Οι χριστιανοί σήμερα πρέπει να γίνουμε οι άνθρωποι των καθαρών βιωμάτων, να μιλά πιο βροντερά η ζωή μας ή δια από τα πολλά λόγια μας, να μην απαιτούμε με προπέτεια το θαύμα, αν μη βιαζόμαστε στην προσευχή, ν΄ ακούμε και τον άλλο, όποιος κι αν είναι, να υπομένουμε την αντίδραση, την αντίσταση του άλλου, να συνεργασθούμε με τον Θεό. Εμείς θα του δώσουμε τον εκούσιο κόπο μας, την άσκηση, κι Εκείνος την χάρη Του και το έλεός Του, αφού πάντοτε η σωτηρία του ανθρώπινου είναι συνεργεία Θείας Χάριτος και ανθρώπινης ενέργειας. Ο άνθρωπος πλάσθηκε κατ΄ εικόνα Θεού κι ο σκοπός της δημιουργίας του είναι η θέωση. Η αποστολή της Εκκλησίας είναι η σωτηρία του κόσμου, τα μυστήρια της Εκκλησίας αγιάζουν τον αγωνιζόμενο άνθρωπο, ο οποίος καθαριζόμενος φωτίζεται και θεώνεται. Αυτή είναι η ορθόδοξη θεολογία, η ανθρωπολογία, η εκκλησιολογία και η ασκητική της Εκκλησίας μας. Μην ψάχνουμε για άλλες ατραπούς, όταν μία είναι η οδός της σωτηρίας, της θεώσεως, της τελειότητος.

Του Μοναχού Μωυσέως Αγιορείτου