«Κεκατηραμένος ὑπὸ Θεοῦ πᾶς κρεμάμενος ἐπὶ ξύλου»

ταν λοιπόν καταραμένος –από την εποχή ακόμα του Μωϋσή– όποιος πέθαινε πάνω στο σταυρό… γι’ αυτό και μόνο στο άκουσμα της σταυρικής καταδίκης, τρόμος και φρίκη καταλάμβανε τον εβραϊκό λαό. Βεβαίως, με αυτό το είδος θανάτου τιμωρούνταν συνήθως ληστές ή ειδεχθείς εγκληματίες· όμως τι από τα δύο ήταν ο Ιησούς; Για ποιον ακριβώς λόγο έπρεπε να τιμωρηθεί; Μήπως για τα θαύματα, που πραγματοποίησε, για τη φιλευσπλαχνία του απέναντι στους μη προνομιούχους ή για το έλεος που επέδειξε προς τους αδυνάτους;

Σίγουρα όλα τα παραπάνω· όμως αυτό που δεν του συγχωρέθηκε και «βάρυνε» υπέρμετρα στη συνείδηση του Ιουδαϊκού έθνους ήταν η άπλετη αγάπη Του προς τον πεπτωκότα άνθρωπο! Εξαιτίας της οδηγήθηκε εκουσίως στο σταυρικό πάθος, ώστε μέσα από αυτό να αναστηθεί και να συμπαρασύρει με την Ανάστασή Του ολόκληρο το ανθρώπινο γένος. Κι εκεί που ο Σταυρός ήταν σύμβολο κατάρας και θανάτου μεταμορφώθηκε σε σύμβολο Ζωής και Ανάστασης…

Σύμβολο αλήθεια, που κοσμεί το σώμα, την ψυχή, την ύπαρξή μας ολόκληρη. Δεν αποτελεί ένα απλό στολίδι, που κρέμασε στο λαιμό, σαν όλα τ’ άλλα. Αντιθέτως, είναι η προστασία, η ομολογία, η σκέψη, η ζωή μας… Γιατί η ζωή είναι σταυρός· μικρός ή μεγάλος στα μάτια πολλών· στην πραγματικότητα ωστόσο, κομμένος και ραμμένος στα μέτρα μας! Συχνά πυκνά λοιπόν, κατά τη διάρκεια της επίγειας πορείας μας, μέσα από τις δοκιμασίες και τα πάθη μας, καλούμαστε να σηκώσουμε στους ώμους το σταυρό μας και να ανεβούμε το δικό μας Γολγοθά… Βήμα βήμα, άλλοτε γογγύζοντας, πέφτοντας κάποιες φορές ή ίσως έρποντας· με την ελπίδα, ότι ο Θεός θα δώσει να φανερωθεί η δόξα του Σταυρού και στην δική μας περίπτωση κι ότι κάπου πιο πέρα αχνοφέγγει καρτερικά το φως της προσωπικής μας Ανάστασης! Άλλωστε, κάθε σταύρωση προσδοκά την Ανάστασή της…