Τὸ ἀποστολικὸ Ἀνάγνωσμα της Κυριακής που μας πέρασε  σχεδὸν σὲ κάθε ἡμιστίχιο, περιέχει μιὰ ξεχωριστὴ δυνατὴ πνευματικὴ προτροπή. Ἐμεῖς σήμερα θὰ ἀσχοληθοῦμε μὲ μία μόνο ἀπὸ αὐτές, ποὺ ἴσως εἶναι ἡ πιὸ δυσνόητη: «Ἀποστυγοῦντες τὸ πονηρόν», γράφει ὁ ἀπόστολος Παῦλος· δηλαδή: νὰ μισεῖτε, νὰ ἀπεχθάνεσθε τὸ κακό.Τὸ σημερινὸ ἀποστολικὸ Ἀνάγνωσμα, σχεδὸν σὲ κάθε ἡμιστίχιο, περιέχει μιὰ ξεχωριστὴ δυνατὴ πνευματικὴ προτροπή. Ἐμεῖς σήμερα θὰ ἀσχοληθοῦμε μὲ μία μόνο ἀπὸ αὐτές, ποὺ ἴσως εἶναι ἡ πιὸ δυσνόητη: «Ἀποστυγοῦντες τὸ πονηρόν», γράφει ὁ ἀπόστολος Παῦλος· δηλαδή: νὰ μισεῖτε, νὰ ἀπεχθάνεσθε τὸ κακό.Ἂς δοῦμε λοιπὸν τί καλούμαστε ὡς Χριστιανοὶ νὰ μισήσουμε, γιατί νὰ τὸ μισήσουμε καὶ πόσο ἀναγκαῖο εἶναι αὐτὸ τὸ μίσος στὴ σύγχρονη ἐποχή.Ἂς προσέξουμε μὲ κάθε ἀκρίβεια τὴν ἐντολή· ὁ ἅγιος Ἀπόστολος γράφει: Νὰ μισεῖτε «τὸ πονηρόν», ὄχι «τὸν πονηρόν». Μᾶς προτρέπει νὰ μισοῦμε τὸ κακό, τὴν ἁμαρτία, τὴν πράξη, τὸ πάθος· ὄχι τὸν ἄνθρωπο ποὺ τὴ διαπράττει. Ὁ ἄνθρωπος εἶναι πλάσμα τοῦ Θεοῦ, εἶναι ἄξιος τῆς ἀγάπης μας, τοῦ ἐλέους μας, ἐνῶ ἡ ἁμαρτία δὲν ἔχει καμία σχέση μὲ τὸν Θεό· εἶναι τὸ ἀποτέλεσμα τῆς κακῆς ἐπιλογῆς τοῦ ἀνθρώπου.

Ἀλλὰ γιὰ ποιὸν λόγο ὀφείλει ὁ πιστὸς νὰ μισεῖ τὴν ἁμαρτία; Ὀφείλει νὰ τὸ κάνει, διότι ἡ ἁμαρτία εἶναι ἡ ἀθέτηση καὶ περιφρόνηση τοῦ θελήματος τοῦ Θεοῦ. Μὲ τὴν ἁμαρτία διακόπτουμε τὴν κοινωνία μας μὲ τὸν Θεό, ὁ Ὁποῖος εἶναι ἡ πηγὴ τῆς ζωῆς καὶ κάθε ἀγαθοῦ. Ἡ ἁμαρτία εἶναι ἡ διαστροφὴ τῆς φύσεώς μας, ἡ αὐτοκαταστροφή μας, ἡ αἰτία ὅλων τῶν δεινῶν. Εἶναι «πολύδακρυς καὶ δυσώδης», κατὰ τὸν Μέγα Βασίλειο· δηλαδὴ ἀποπνέει πνευματικὴ δυσωδία καὶ ὀφείλει νὰ χύνει κανεὶς πολλὰ δάκρυα γι᾿ αὐτήν (ΕΠΕ 5, 218).Πρέπει ὅμως νὰ τὴ μισήσουμε καὶ γιὰ κάποιον ἄλλον λόγο, διότι δὲν ἀρκεῖ νὰ μὴ διαπράττουμε τὴν ἁμαρτία, ἀλλὰ πρέπει καὶ νὰ νεκρώσουμε τὴν ἐσωτερικὴ ἕλξη μας πρὸς αὐτήν. Ἂν δὲν μισοῦμε τὴν ἁμαρτία, αὐτὸ σημαίνει ὅτι ἡ μετάνοιά μας εἶναι ἀκόμη ἐλλιπής, τὸ συγ­κεκριμένο πάθος δὲν ἔχει νεκρωθεῖ τελείως μέσα μας.Ρώτησαν κάποτε τὸν Μέγα Βασίλειο πῶς μπορεῖ ἡ ψυχὴ νὰ πληροφορηθεῖ ὅτι ἔχει καθαρισθεῖ ἀπὸ τὴν ἁμαρτία. Καὶ ἀπάντησε αὐτὸ ἀκριβῶς: Ὅταν μπορεῖ νὰ πεῖ μαζὶ μὲ τὸν Δαβίδ: «Ἀδικίαν ἐμίσησα καὶ ἐβδελυξάμην»· δηλαδή, μίσησα καὶ σιχάθηκα τὴν ἀδικία· καὶ ἀκόμη, ὅταν βλέποντας ἄλλους νὰ ἁμαρτάνουν, λέει πάλι μαζὶ μὲ τὸν Ψαλμωδό: «Εἶδον ἀσυν­ετοῦντας καὶ ἐξετηκόμην, ὅτι τὰ λόγιά σου οὐκ ἐφυλάξαντο»· εἶδα ἀνθρώπους ποὺ κατήντησαν ἀσύνετοι, νὰ ἁ­μαρτάνουν ἄφοβα, καὶ ἔλιωσα ἀπὸ τὴ λύ­πη μου γιὰ τὸ ὅτι καταπατοῦσαν τὸν νόμο Σου, Κύριε (Εἰς Ψαλ. ριη´ [118] – στίχ. 163, 158, ΕΠΕ 9, 368).

Τὸ παραπάνω ψαλμικὸ χωρίο ἔχουμε ἀνάγκη νὰ τὸ ἐφαρμόσουμε κατ᾿ ἐξοχὴν οἱ σημερινοὶ Χριστιανοί. Διότι εἶναι τόση ἡ ἀποστασία στὴν ἐποχή μας, ὥστε σήμερα οἱ ἄνθρωποι ὄχι ἁπλῶς καταπατοῦν τὸν Νόμο τοῦ Θεοῦ, ἀλλὰ καὶ θεωροῦν ὅτι καὶ ἡ πιὸ ἀντίθεη καὶ ἀνήθικη ἐπιλογή τους πρέπει νὰ γίνεται ἀπὸ ὅλους σεβαστὴ χωρὶς καμία κριτική. Κυρίως τὸ πρόβλημα ἐπικεντρώνεται στὸ ὅτι σχεδὸν ἐπιβάλλεται ἡ τάση ἐν ὀνόματι τῆς ἀγάπης νὰ συμπροσευχόμαστε μὲ τοὺς ἑτεροδόξους καὶ ἀλλοθρήσκους καὶ νὰ σεβόμαστε τὴ διαστροφικὴ ἁμαρτία κάποιων συνανθρώπων μας· νὰ ἀποδεχόμαστε τοὺς πάντες ὅπως εἶναι, τοὺς μὲν ἀμετανόητους γιὰ τὶς κακοδοξίες τους, τοὺς δὲ ὑπερήφανους γιὰ τὶς βδελυκτὲς ἀσέλγειές τους. Ἀλλ᾿ αὐτὴ ἡ ἀγάπη εἶναι ἀνθρωποκεντρικὴ, γήινη καὶ ἀπατηλή. Ἡ ἀληθινὴ ἀγάπη πηγάζει ἀπὸ τὸν ἅγιο Θεό. Ἀληθινὴ ἀγάπη ἔχει ὁ ἁγιασμένος, αὐτὸς ποὺ ἐμφορούμενος ἀπὸ τὸ Ἅγιον Πνεῦμα, ἔφθασε νὰ μισεῖ τὴν ἁμαρτία. Αὐτὴ εἶναι ἡ σύγχρονη πρόκληση γιὰ μᾶς τοὺς Χριστιανούς: νὰ ἀν­τιπροτείνουμε τὴν ἀληθινὴ ἐν Χριστῷ ἀ­γάπη στὸν πλανεμένο κόσμο, χωρὶς φανατισμὸ καὶ ἐμπάθεια, ὄχι τόσο μὲ τὸν λό­γο μας – ὁπωσδήποτε καὶ μὲ αὐτόν – ἀλ­λὰ κυρίως μὲ τὴν ἁγία καὶ χαριτωμένη ζωή μας.Ἀλλὰ γιὰ νὰ γίνει αὐτό, εἶναι ἀνάγκη νὰ μείνουμε ἀνεπηρέαστοι ἀπὸ τὸ κοσμικὸ πνεῦμα ποὺ ἀσκεῖ καθημερινὰ ἔντονη ἐπίδραση πάνω μας. Εἶναι ἀνάγκη νὰ πηγαίνουμε ἀντίθετα στὸ ρεῦμα κάνον­τας ὑπακοὴ στὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ καὶ ἀποστρεφόμενοι σταθερὰ τὴν ἁμαρτία

Τὰ ὅσα εἴπαμε σήμερα, δὲν πρέπει νὰ γίνουν ἀφορμὴ νὰ ἀσχολούμαστε συνέχεια μὲ τὸ κακό, νὰ πολεμοῦμε τὸ σκοτάδι. Ὄχι. Ἂς στραφοῦμε πρὸς τὸ Φῶς. Ἂς πέσουμε μὲ λαχτάρα στὴν ἀγκαλιὰ τοῦ Χριστοῦ. Ἂς ἀγωνισθοῦμε νὰ Τὸν γνωρίσουμε καὶ νὰ Τὸν ἀγαπήσουμε, νὰ ζοῦμε μέσα στὴν παρουσία Του, νὰ ἀναπνέουμε τὴν ἀτμόσφαιρα τοῦ Ἁγίου Πνεύματος μέσα στοὺς κόλπους τῆς Ἐκκλησίας. Καὶ τότε θὰ ἔλθει τὸ μίσος ἐναντίον τοῦ κακοῦ· καὶ θὰ εἶναι φωτισμένο, ἀπαθές, ἅγιο, εἰρηνικὸ καὶ εἰρηνοποιό, συντροφευμένο μὲ τὴν πραότητα καὶ τὴν ἀγάπη πρὸς τοὺς συνανθρώπους μας ποὺ ζοῦν μακριὰ ἀπὸ τὸν Θεό. Αὐτὴ θὰ εἶναι ἡ πιὸ δυνατή, ἡ πιὸ ἀπο­τελεσματικὴ μαρτυρία τῆς Πίστεώς μας στὸν σύγχρονο κόσμο.

Ο ΣΩΤΗΡ