Aπὸ τὸ Θέρμο τῆς Αἰτωλοακαρνανίας καὶ αὐτὴ ἡ μυροφόρα, μαθήτρια τοῦ πατρο-Κοσμᾶ τοῦ Αἰτωλοῦ, γιατὶ στὶς Διδαχές του καὶ στὶς Προφητεῖες του ἐντρυφούσανε μαζὶ μὲ τὴν Σαλώμη. Δὲν χρειάζονταν ἄλλωστε γράμματα, γιὰ νὰ τὶς γνωρίζουν. Προφορικὰ διαιωνίζοντο μὲ κάθε ἀκρίβεια. Καμμιὰ φορὰ τὸ στόμα διατηρεῖ πιὸ ζωντανὰ τὰ πράγματα ἀπ᾿ ὅ,τι τὸ κονδύλι. Τὴν γνώρισα στὴν Μονὴ Μυρτιᾶς τὸν Νοέμβριο τοῦ 1971, τὴν παραμονὴ τῆς Ἑορτῆς τῶν Εἰσοδίων τῆς Θεοτόκου.

Κοιτάζοντας πρὸς τὴν πόρτα τοῦ Μοναστηριοῦ, ἔβλεπα μιὰ γυναίκα νὰ κρύπτεται πίσω ἀπὸ τὸν κορμὸ μιᾶς ἐλιᾶς. Μιὰ νὰ βγαίνη καὶ μιὰ νὰ κρύπτεται. Ἀπὸ τὶς πολλὲς φορές, πῆγα νὰ δῶ ποιὰ εἶναι καὶ τὶ κάνει πίσω ἀπὸ τὴν ἐλιά. Πηγαίνοντας βλέπω μιὰ μεσόκοπη γυ- ναίκα μ᾿ ἕνα πανέρι λουλούδια. - Τί κάνεις ἐδῶ; Γιατὶ δὲν ἔρχεσαι στὸ Μοναστήρι; - Γέροντα, ὁ παπᾶς τοῦ Θέρμου μοῦ εἶπε χθὲς τὸ βράδυ νὰ μὴν κοπιάσω νὰ βοηθήσω στὸ στόλισμα τῆς ἐκκλησίας, γιατὶ οἱ καλόγεροι εἶναι τόσο ἄγριοι, ποὺ θὰ μὲ βάλουνε μὲ τὶς πέτρες. Περιμένω ἀπὸ τὴν αὐγὴ καὶ φοβᾶμαι νὰ πλησιάσω... - Ἔλα, κυρά μου, καὶ στόλισε τὴν ἐκκλησιὰ μὲ τὰ λουλούδια τὰ δικά σου, ὅπως ἐσὺ θέλεις. Ἔμεινε μέχρι τὸ βράδυ. Φεύγοντας χίλιες μετάνοιες μοῦ ἔβαλε γιὰ τὸν κα- κὸ λογισμό της. Καὶ ἀπὸ τότε ἔγινε γνώριμη καὶ σε- βαστὴ μυροφόρα στὸ Μοναστήρι.

Ὅλη της ἡ ζωὴ ἤτανε νὰ συνάζη λουλούδια καὶ νὰ στο- λίζη τοὺς Ἁγίους ποὺ γιόρταζαν. Τὸ ἔργο αὐτὸ δὲν ἦταν πάντα εὔκολο, γιατὶ ὁ τόπος εἶναι ὀρεινός. Τὰ ἔφτιαχνε τόσο ὄμορφα, ποὺ πειράζοντάς την τῆς ἔλεγα: - Ποῦ σπούδασες τὴν τέχνη αὐτή; - Στὴν ἀγάπη τῶν Ἁγίων. Πολὺ γρήγορα προσεβλήθη ἀπὸ τὴν ἐπάρατο νόσο. Τὴν ἐπισκέφθηκα στὸ σπίτι της. Μιλήσαμε πολλὴ ὥρα γιὰ τὰ ἐπέκεινα. Τὴν ρώτησα: - Ὄλγα, ἂν σὲ καλέση ὁ Χριστός μας στὰ οὐράνια, εἶσαι ἕτοιμη; - Πανέτοιμη, Γέροντα, εἶμαι. Καὶ νά᾿ ξευρες πόσο τὸ λαχταρῶ καὶ τὸ περιμένω. - Τὰ παιδιά σου δὲν τὰ σκέπτεσαι; - Εἶναι μεγάλα· μποροῦνε πιὰ νὰ ἐκλέξουνε τὸ κακὸ ἢ τὸ ἀγαθό.

Σὲ λίγες μέρες εἶπε στὰ παιδιὰ καὶ τὸν σύζυγό της, ποὺ ἔμεναν μέχρι ἀργὰ στὸ δωμάτιό της: - Νιώθω καλύτερα· πηγαίνετε νὰ ξεκουραστῆτε. Καὶ ἀφοῦ τοὺς ἔβαλε στὸν ὕπνο καὶ ἐπεκράτησε ἡσυχία, σηκώθηκε, ἑτοιμάστηκε, φόρεσε τὰ καλά της, ξάπλωσε στὴν στρωμνή της βλέποντας πρὸς ἀνατολάς, σταύρωσε τὰ χέριά της, ἀφήνοντας ἕνα σημείωμα: «Ἕτοιμη εἶμαι γιὰ τὸν οὐρανό, μὴ μὲ ἀλλάξετε· αὐτὰ ποὺ φόρεσα εἶναι τῆς ἐξόδου μου». Αὐτὸ εἶναι τὸ τέλος τῆς Ὄλγας μὲ τὰ λουλούδια καὶ τὰ στεφάνια στοὺς Ἁγίους. Ὁσάκις φέρνω στὸν νοῦ μου τὴν Ὄλγα, ἐνθυμοῦμαι τὰ λόγια ἑνὸς παλιοῦ: «Κανένας κόπος στὴν ἐκκλησία δὲν πάει χαμένος».

Περιοδ. «Χριστιανικὴ Σπίθα»