Κύριος άνελήφθη στους ουρανούς. Εκάθισε έκ δεξιών του  Πατρός, από τόν όποιον ουδέποτε εχωρίσθη, ώς Υιός αυτού ομοούσιος. Έφανέρωσε στους Μαθητές Του όλο τό μυστήριο τής θεολογίας, δηλαδή τής πίστεως στον Τριαδικό ένα Θεό. Καί αυτοί φωτισθέντες μέ τήν κάθοδο τού Αγίου Πνεύματος έκήρυξαν «πανταχού τό μέγα μυστήριον τής σωτηρίας τού κόσμου».

Όσα είδαν καί εγνώρισαν άκολουθούντες τόν Διδάσκαλο καί Θεό, παρέδω­σαν στήν Εκκλησία, στους διαδόχους Τους καί στόν λαό, πού επίστευσε καί έβαπτίσθηκε καί ένσωματώθηκε στό πανάγιο σώμα Του. Τό έργο Τους συνεχίζεται μέσα στήν Εκκλησία όχι μόνο ώς διδασκαλία, άλλά κυρίως ώς βίωμα, ώς έμπειρία. «Ό ήν απ’ αρχής, ό άκηκόαμεν, ό έωράκαμεν τοίς οφθαλμοίς ήμών, ό εθεασάμεθα καί αί χείρες ήμών έψηλάφησαν, περί τού λόγου τής ζωής» (Α' Ίωάν. 1,1). Αύτά πού είδαμε καί ακούσαμε σάς μετα­φέρουμε γιά νά έχετε κοινωνία μαζί μας, πού είναι κοινωνία μετά του Πατρός καί τού Υιού αύτού, βεβαιώνει ό Εύαγγελιστής καί μαθητής τής αγάπης, ό Απόστολος ’Ιωάννης ό Θεολόγος.

Αύτή τήν κοινωνία καί γνώση παρέλαβαν καί οί άγιοι Πατέρες τής Εκκλησίας μας. Αύτά πού παρέλαβαν από τούς αγίους Απο­στόλους, αύτά παρέδωσαν καί σέ μάς φωτιζόμενοι άπό τό Άγιο Πνεύμα. Αύτή τήν καθαρή πίστη εκήρυξαν παντού, εφώτισαν τά έθνη καί τά εδίδαξαν «τό μέγα μυστήριο τής σωτηρίας». Παρουσιάσθηκαν πολλές αιρέσεις μέσα στήν Εκκλησία, πού αμφισβή­τησαν τήν ακεραιότητα τής πίστεως καί εκήρυτταν λανθασμένες διδασκαλίες, πού εκλόνιζαν τούς αδυνάτους καί αστήρικτους στήν πίστη. Έάν όμως ή αλήθεια τής Εκκλησίας, δηλαδή, ή αλήθεια Χριστός, «εγώ είμι ή αλήθεια» (Ίω. 14, 8) άμφισβητηθή, τότε αμφισβητείται καί κλονίζεται ή σωτηρία μας. Οί Πατέρες τίποτε δέν φοβόντουσαν τόσο, όσο τήν αίρεση. Γιατί ή αίρεση έρχόταν μέσα άπό τήν ’Εκκλησία, γιατί παρερμήνευε τήν αλήθεια, διαι­ρούσε τό σώμα της καί έφερνε τόν θάνατο. Γι’αύτό οί Άγιοι Πατέρες ήσαν σταθεροί καί απόλυτοι στό θέμα τής πίστεως. Μέ συ­νόδους, πού συγκαλούσαν καί έκριναν τίς αιρετικές διδασκαλίες καί μέ αποφάσεις, πού έπαιρναν μέ τόν φωτισμό του Αγίου Πνεύ­ματος, διετύπωναν τήν αλήθεια καί κατέκριναν τήν πλάνη.

Οί άγιοι Πατέρες ήσαν «άκριβείς φύλακες των Άποστολικών παραδόσεων», «έμελωδησαν έν μέσω τής Εκκλησίας» τό μέγα τής πίστεως μυ­στήριο, δηλαδή τήν άκριβή πίστη στήν Αγία Τριάδα καί τό παρέ­δωσαν στήν Εκκλησία. Αύτό τονίζεται στό Δοξαστικό του ορθρου τής Κυριακής των Αγίων Πατέρων: «Των άγιων Πατέρων ό χορός, έκ των τής οικουμένης περάτων συνδραμών, Πατρός καί Υιού καί Πνεύματος Αγίου, μίαν ουσίαν έδογμάτισε καί φύσιν καί τό μυστή­ριον τής θεολογίας παρέδωκε τή Εκκλησία...». Γι αυτό και η Εκκλησία μας μετά την Εορτή της Αναλήψεως και πρίν απο την Εορτή της Πεντηκοστής καθώρισε να εορταζεται η μνήμη των Αγίων τριακοσίων δέκα οκτώ Πατέρων της Α' Οικουμενικής Συνόδου.Μιμούμενοι και αυτοί την Αποστολική Σύνοδο και ακολουθούντες τό παράδειγμα των αγίων Αποστόλων ομολογούν τήν ίδια πίστη. «Έδοξε τώ Αγίω Πνεύματι καί ήμιν...» (Πράξ. 15, 28).

Ή διδασκαλία της Εκκλησίας είναι χάρισμα καί έργο του Αγίου Πνεύ­ματος, τό όποιο καθοδηγεί τήν ’Εκκλησία. Γι’αύτό καί οί Αποφά­σεις των Οικουμενικών Συνόδων γίνονται αποδεκτές από όλη τήν ’Εκκλησία, άπό όλους τούς πιστούς. Κάθε παρέκκλιση άπό τήν ορθή πίστη καταδικάζεται καί όσοι τήν ακολουθούν, θέτουν τόν έαυτό τους έκτος τής ’Εκκλησίας καί δέν σώζονται. Ή διδασκαλία τής Αγίας Γραφής καί τών αγίων Πατέρων μας καθοδηγούν στόν δρόμο τής σωτηρίας. Καθορίζουν τό ήθος μας καί μάς κάνουν κοινωνούς τής πνευματικής τους πορείας.

Συμπαρίστανται στήν πορεία τής ζωής μας προσευχόμενοι άδιαλείπτως γιά μάς καί γιά τόν κόσμο ολόκληρο. Σύμφωνα μέ τόν λόγο τού αποστόλου Παύλου, «έάν γάρ μυρίους παιδαγωγούς έχητε έν Χριστώ, άλλ’ού πολλούς πατέρας· έν γάρ Χριστώ Ιησού διά τού Εύαγγελίου έγώ υμάς έγέννησα» (Α' Κορ. 4,15), οί άγιοι Πατέρες είναι παιδαγωγοί καί πατέρες πνευματικοί, πού μάς γεννούν καί αναγεννούν στήν έν Χριστώ ζωή καί προσφέρονται θυσία γιά τούς πιστούς. Γι’αύτό καί ώς «νήπιοι έν Χριστώ» τούς ακολουθούμε, τούς εμπιστευόμαστε καί τούς τιμάμε: «Πείθεσθε τοις ήγουμένοις ύμών καί υπείκετε^- αυτοί γάρ άγρυπνούσιν ύπέρ τών ψυχών ύμών ώς λόγον άποδώσοντες» (Έβρ. 13, 17). ’Ενώπιον τού θρόνου τού Θεού ίστάμενοι ικετεύουν νύκτα καί ημέρα τόν Θεό γιά όλους έμάς, πού διαβαίνουμε τόν παρόντα καιρό διά μέσου πολλών θλί­ψεων καί δυσκολιών.

Χ.Σ.Κ