Ἡ Ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ εἶναι ἕνας μοναδικός θρίαμβος, στό ἀήττητο ὡς τότε τέρας τοῦ θανάτου. Καί ἡ Καινή Διαθήκη μᾶς ζωγραφίζει μέ ζωηρές πινελιές τή μέλλουσα δόξα. Μ’ αὐτήν τήν πεποίθηση καί ὁ διαπρεπής ἀστρονόμος καί μαθηματικός Μπιγκουρντάν κατευόδωσε στόν ἐπικήδειο λόγο του τόν ἐπίσης μέγα μαθηματικό καί ἀστρονόμο Πουαγκαρέ: «Δέν σοῦ ἀπευθύνω τόν τελευταῖο χαιρετισμό, κατέληξε, ἀλλά καλή συνάντηση στήν πέρα τοῦ τάφου ζωή, τήν ὁποία τό λογικό βλέπει, ἡ καρδιά μαντεύει καί ὁ Θεός ὑπόσχεται ἀθάνατη εἰρήνη σ’ ὅλους τούς ἐργάτες τοῦ καλοῦ». «Καί αὐτή εἶναι ἡ αἰώνιος ζωή, διακηρύσσει ὁ Κύριος, τό νά ἀναγνωρίζουν οἱ ἄνθρωποι Ἐσένα, τόν μόνον ἀληθινό Θεό, καθώς καί Ἐκεῖνον πού ἔστειλες τόν Ἰησοῦν Χριστό» (Ἰωάν. 17,3). Ὁ Χριστός καί κατήργησε τό θάνατο μέ τό δικό Του θάνατο καί μᾶς ἔκαμε τό μεγαλύτερο δῶρο «ἐδωρήσατο ἡμῖν ζωήν τήν αἰώνιον».

Ἕνας ἀπό τούς λόγους τοῦ Χριστοῦ εἶναι ὁ λόγος γιά τή Βασιλεία τῶν Οὐρανῶν. Τήν καινούργια ζωή, πού ἔφερε ὁ Χριστός στόν κόσμο, τήν ὀνόμασε Βασι- λεία τῶν Οὐρανῶν καί αὐτή «εἶναι μέσα μας». Ἡ νέα αὐτή ζωή ἀρχίζει ἀπό τή στιγμή πού ὁ ἄνθρωπος θά πιστέψει στό Χριστό καί θά μετανοήσει. Ἀπό τή στιγμή αὐτή μέσα στήν καρδιά τοῦ ἀνθρώπου ἔρχεται μιά χαρά πού δέν μπορεῖ κανείς νά τήν περιγράψει. Εἶναι χαρά ἀπροσδόκητη, χαρά πνευματική. Μοιάζει μέ τή χαρά τοῦ ἄσωτου παιδιοῦ, πού γυρίζει στό πατρικό του σπίτι, τοῦ ἐξόριστου πού ἐπιστρέφει στούς δικούς του, τοῦ ξενιτεμένου πού γυρίζει στή γλυκειά του πατρίδα. Καί αὐτή ἡ χαρά εἶναι μιά σταγόνα μπροστά στόν ὠκεανό τῆς χαρᾶς πού θά δοκιμάσουν τά παιδιά τοῦ Θεοῦ, ὅταν φύγουν ἀπό τή ζωή αὐτή καί θά φθάσουν στήν Οὐράνια πατρίδα καί θ’ ἀνοιχθοῦν οἱ πόρτες τῆς πόλης τοῦ Θεοῦ, τῆς Ἄνω Ἱερουσαλήμ. Τά λόγια τοῦ Χριστοῦ εἶναι ἀλήθεια. Ὅ,τι εἶπε ἀποδείχθηκε ἀληθινό. Εἴκοσι ἕνας αἰῶνες πέρασαν, κράτη ἔπεσαν, βασίλεια διαλύθηκαν, ἰδεολογίες ἄλλαξαν, τά ἄνω κάτω ἔγιναν, ἀλλά ἀπό ὅσα εἶπε ὁ Χριστός τίποτε δέν μπόρεσε νά κλονισθεῖ. Καί αὐτό πού συνέβη μέχρι σήμερα δέν ὑπάρχει ἀμφιβολία ὅτι θά συμβαίνει καί στό μέλλον. Ἐπειδή τά λόγια τοῦ Χριστοῦ ἔχουν αἰώνια καί διαχρονική ἀξία. Τήν πορεία μας πρός τό Χριστό πρέπει νά τή χαρακτηρίζει γνησιότητα. Ὄχι νά προσαρμοστοῦμε, ἀλλά νά ἀλλάξει ἡ Χάρις τοῦ Θεοῦ τήν καρδιά μας. Ὅσο χῶρο δίνουμε, τόσο θά ἀλλάζει.

Λαϊκή περιγραφή ἀναφέρει: Κάποτε ἕνας χωρικός εἶχε τό γαϊδούρι του φορτωμένο μέ δύο κόφες καλαμπόκια καί πήγαινε στήν ἀγορά νά τά πωλήσει. Συνάντησε στό δρόμο τό Χριστό πού τοῦ ζήτησε ἕνα καλαμπόκι κι αὐτός ὁ μαγκούφης δέν ἤθελε νά τοῦ δώσει τίποτα, γιατί νόμιζε ὅτι θά τό χάσει. Καί ψάχνει μέσα σ’ ὅλα καί βρίσκει ἕνα ζουριάρικο, λειψό, παρακατιανό καλαμπόκι πού εἶχε δέκα σπυριά πάνω του καί Τοῦ τό δίνει. Καί ὁ Χριστός τό παίρνει καί τό κοιτάει μέ συγκατάβαση γιά τήν ψυχική κατά- σταση τοῦ ἀνθρώπου. Γιά τήν τραγωδία, πού πολλοί ζοῦμε, νά φανταζόμαστε ὅτι ὅ,τι δίνουμε τό χάνουμε καί ὅ,τι εὐτυχία ἔρχεται, ὅταν παίρνουμε κι ὄχι ὅταν δίνουμε. Ὁ Χριστός, ὅμως, λέει τά ἀντίστροφα.

Ἔχουμε ὅ,τι δώσουμε καί ἀποκτοῦμε εὐτυχία, ὅταν δίνουμε, ὄχι ὅταν παίρνουμε. Τό κοιτάει, λοιπόν, μέ συγκατάβαση καί τοῦ τό ρίχνει μέσα στήν κόφα. Καί τό καλαμπόκι πέφτοντας μέσα στήν κόφα γίνεται χρυσάφι. Τό τόσο δά, τό μικρούλι καί ζουριά- ρικο. Καί ὁ χωριάτης τράβαγε τά γένια του καί τά μαλλιά του πού δέν ἔδωσε καί τίς δύο κόφες. Τό ἴδιο θά πάθουμε καί ἐμεῖς κάποια στιγμή. Ὁ Χριστός ἔρχεται νά ἀλλάξει τή ζωή μας καί ἐμεῖς τοῦ δίνουμε ἕνα ζουριάρικο καλαμπόκι. Κι ὁ Χριστός ἀλλάζει αὐτό πού Τοῦ δίνουμε. Καί κάποια στιγμή θά καταλάβουμε ὅτι ἔπρεπε νά Τοῦ δώσουμε ὅλη μας τή ζωή καί ὄχι κάποιο ζουριάρικο καλαμπόκι.

Ἀρχιμ. Ἰωήλ Νικολάου