Τὸ φῶς ποὺ ἀνατέλλει μέσα ἀπὸ τὸ σκοτάδι εἶναι πιὸ λαμπερό, γιατί καταδεικνύει τὴν διαφορά τους. Ἡ ζωὴ ποὺ πηγάζει μέσα ἀπὸ τὸν Τάφο εἶναι πιὸ βέβαιη, γιατί δοκίμασε τὸν θάνατο καὶ τελικὰ τὸν νίκησε. Ἡ χαρὰ ποὺ ἀναβλύζει μέσα ἀπὸ τόν πόνο εἶναι πιὸ δυνατή, γιατί ἔζησε τὴν θλίψη καί τὴν ξεπέρασε. Αὐτὸ μᾶς λέει μὲ τὸν πλέον κραυγαλέο τρόπο τὸ μυστήριο τῆς Ἀναστάσεως τοῦ Χριστοῦ ποὺ προκάλεσε τότε καὶ προκαλεῖ πάντοτε τὴν ἀνθρώπινη ἀντίδραση καὶ λογική.

Τότε σταύρωσαν τὸν Χριστό, γιὰ νὰ τὸν ἐξοντώσουν, καὶ Ἐκεῖνος Ζεῖ. Τότε Τὸν ἔθαψαν, γιὰ νὰ Τὸν ἐξαφανίσουν, καὶ Ἐκεῖνος Ἀνασταίνεται. Τότε σφράγισαν τὸν τάφο Του, ὅμως εἶναι κενός. Συνασπίστηκαν, ψευδόρκισαν, χειροδίκησαν, χλεύασαν, παρανόμησαν ἀλλὰ δὲν κατόρθωσαν νὰ σβήσουν τὸ Φῶς. Μέχρι τότε ἡ ἀντίδραση σ’ ὅτι ἔβλεπαν καὶ ἄκουγαν ἀπὸ τὸν Χριστὸ φάνηκε νὰ κορυφώθηκε στὸν Σταυρό. Καὶ ὅμως ὁ Χριστὸς Ἀναστημένος ἀποδοκιμάζεται μέχρι σήμερα. Πάντοτε οἱ ἐχθροὶ τοῦ Θεοῦ ἔχουν τὴν ψευδαίσθηση τῆς παντοδυναμίας τους καὶ στὸ τέλος γελοιοποιοῦνται. Στηρίζουν τὸ ἐγχείρημα τῆς ἀπιστίας τους στὴν ἀριθμητικὴ τῆς λογικῆς καὶ τῶν τέλειων ὑπολογισμῶν, ἀλλὰ ἀποτυγχάνουν. Οἱ ἄνθρωποι αὐτοὶ ἐπαληθεύουν μὲ τρόπο τραγικὸ τὸν λόγο τοῦ Χριστοῦ: «οὔτε ἐάν τις ἐκ νεκρῶν ἀναστῇ πεισθήσονται» (Λουκ. 16,31), δηλαδή, οὔτε καὶ ἂν κάποιος ἀναστηθεῖ ἀπὸ τοὺς νεκροὺς, θὰ πεισθοῦν.

Πρόσφατα πέθανε ἕνας διακεκριμένος ἀστροφυσικός, ὁ Στήβεν Χόκινγκ. Ἔσβησε καὶ αὐτός, ὅπως τόσοι ἄλλοι. Θαμπωμένος ἀπὸ τὰ ἐπιστημονικά του ἐπιτεύγματα, γεμάτος ἔπαρση καὶ ἀλαζονεία ἰσχυριζόταν ὅτι δὲν χρειάστηκε τὸ χέρι τοῦ Θεοῦ, γιὰ νὰ δημιουργήσει τὸ σύμπαν, ἀλλὰ ἔγινε μόνο του μὲ τὴν δύναμη τῶν νόμων τῆς φύσης. Ὁ Θεὸς ἀποσύρθηκε ἀπὸ τὸ σύμπαν καὶ τὸν ἄνθρωπο καὶ ὡς ἐκ τούτου ἡ μεταθανάτια ζωὴ εἶναι ἕνα παραμύθι. Βέβαια αὐτὸς καὶ ὅσοι τὸν ἀκολουθοῦν ξεχνᾶνε ὅτι ὑπάρχουμε, ἐπειδή ὑπάρχει ὁ Θεὸς.  Ζοῦμε, γιατί τὸ θέλει Ἐκεῖνος. Ἡ ἀναπνοή μας εἶναι στὰ χέρια Του. Ὅσοι, λοιπόν, σκοτώνουν τὸν Θεὸ στὸν οὐρανό, ἀφήνουν τὸν ἄνθρωπο στὴ γῆ ὀρφανό, μόνο του καὶ ἀπελπισμένο στὶς ὀδύνες καὶ τὰ ἀδιέξοδά του.

Σήμερα πολλοὶ ἀναρωτιοῦνται. Ὑπάρχει Θεός; Ποῦ εἶναι ὁ Ἀναστημένος Χριστός; Κι Ἐκεῖνος ἀπαντᾶ: «Μή μου ἅπτου» (Ἰω. 20,17). Μὴ μ’ ἀγγίζεις μὲ τίς αἰσθήσεις καί τὴν λογική σου. Σίγουρα τὸν Χριστὸ δὲν τὸν βλέπουμε μὲ τὰ φυσικά μας μάτια. Τὸν βλέπουμε, ὅμως, μὲ τὴν πίστη.  Ἔστω κι ἂν ἡ ἀπιστία στὶς μέρες μας, σὲ ὅλες τὶς μορφὲς καὶ τὶς ἐκδοχές της, ἀπὸ τὴν στρατευμένη ἀθεῒα τῶν ἰδεολογιῶν μέχρι τὴν ἀδιαφορία τῶν πολλῶν καὶ τὴν ὀλιγοπιστία τῶν σημερινῶν χριστιανῶν, ἔγινε ὁ ἀέρας ποὺ ἀναπνέουμε, ἂς διακηρύξουμε στὸν ἑαυτό μας καὶ τοὺς ἄλλους: «ὄντως ἠγέρθη ὁ Κύριος» (Λουκ. 24,34). Ἐμεῖς Τὸν ζοῦμε καὶ Τὸν κοινωνοῦμε στὸ μυστικὸ Ἀναστημένο Σῶμα Του, πού, ἔστω κι ἂν φέρνει τὰ στίγματα, τὶς πληγὲς καὶ τὰ τραύματα ὅλων μας, τὰ ἐπουλώνει, τὰ θεραπεύει καὶ μᾶς περνάει ἀπὸ τὸ σύνορο τῆς φυσικῆς ζωῆς στὴν αἰωνιότητα.

† Ὁ Κηφισίας, Ἀμαρουσίου καὶ Ὠρωποῦ Κύριλλος