«…Αποτελεί παρηγοριά για μας να βλέπουμε άλλους να υποφέρουν περισσότερο. Παρηγορείται ο τυφλός από το ένα μάτι, όταν δει άλλον να είναι τυφλός και από τα δύο μάτια. Παρηγορείται ο ανάπηρος από το ένα χέρι ή πόδι, όταν δει άλλον που να του λείπουν και τα δύο. Παρηγορείται ο πεινασμένος όταν δει άλλον που να είναι πεινασμένος και κατάκοιτος… Αλλά να η υπέρτατη παρηγοριά, ο Εσταυρωμένος!
Είσαι άρρωστος; Έχεις όμως το κρεβάτι σου, ενώ Αυτός είναι καρφωμένος όρθιος, επάνω σ’ ένα ξύλο.
Είσαι φτωχός; Είσαι όμως ελεύθερος, ενώ Αυτός ούτε να κινηθεί δεν μπορεί. Είσαι συκοφαντημένος και κατατρεγμένος; Όχι όμως όσο Αυτός. Σε εγκατέλειψαν οι φίλοι σου; Αλλά Αυτόν τον πρόδωσε ο μαθητής Του και Τον οδήγησε σε θάνατο φρικαλέο.
Τα στερείσαι όλα; Αλλά τουλάχιστον κάποιο κουρέλι σκεπάζει το σώμα σου, ενώ Αυτός κρέμεται γυμνός στο Σταυρό.

Καμμία συμφορά ανθρώπινη, καμμία δυστυχία, καμία στέρηση, καμμία οδύνη, δεν είναι δυνατόν να ξεπεράσει το μαρτύριο του Ιησού. Και επιτέλους ό,τι και αν πάσχεις εσύ, είσαι ένας άθλιος αμαρτωλός, ενώ Εκείνος είναι ο μοναδικός Αθώος…»

Ανέκδοτα Ιωήλ Γιαννακοπούλου αρχιμανδρίτου,

αρχιμ. Επιφανίου Θεοδωρόπουλου, Αθήνα 1998, σελ.45-46