Μπροστά στό Θεό ὅταν προσευχόμαστε, πρέπει νά παρουσιαζόμαστε συντετριμμένοι.  Ἐμεῖς παρουσιαζόμαστε μέ ἐγωισμό καί ξηροί. Κάνουμε ἁπλῶς τό καθῆκον μας. Διαβάζουμε γιά παράδειγμα τό ἀπόδειπνο χωρίς νά δακρύσουμε καί χωρίς συναίσθηση πραγματικῆς ἐνοχῆς. ...Προσευχόμαστε καί στέλνουμε τό "γράμμα" μας στόν οὐρανό, ἀλλά ὄχι καί τήν καρδιά μας μαζί.

Ἡ ἐπιστολή μας εἶναι ἄδεια, διότι ἡ προσευχή μας δένεἶναι καρδιακή, μέ ἀποτέλεσμα νά μήν παίρνουμε ἀπάντηση ἀπό τόν Θεό. Ὁ ἄνθρωπος πρέπει νά βρίσκεται πάντα μέ βουρκωμένα τά μάτια του μπροστά στά ἀγαθά πού τοῦ προσφέρει ὁ Θεός. Πάντοτε νά Τόν εὐχαριστεῖ. Ἄμα ὅμως ὁ ἄνθρωπος ξεγελαστεῖ καί πιστέψει, πώς, ὅ,τι ἔκανε, εἶναι δικό του, θά ἔρθει μία μέρα πού θά βγεῖ σάν τήν τρίχα ἀπό τό προζύμι, καί θά ἐξευτελιστεῖ.
Ὁ λόγος πού δέν εἶναι ἀπόρροια προσευχῆς, εἶναι σάν τήν ξερή λάσπη. Δέν κολλάει πουθενά, ὁσοδήποτε σοφία καί σύνεση ἄν δείχνει ὅτι ἔχει.

Ὁ λόγος ὅμως πού εἶναι ἀπόρροια προσευχῆς, "κολλάει" καί μπαίνει σφήνα στό μυαλό τοῦ ἄλλου καί ἔτσι βοηθιέται... Ο ἄνθρωπος, πού εἶναι συνδεδεμένος μέ τόν Χριστό, γίνεται "παντοδύναμος" καί δέν μπορεῖ νά τόν πλησιάσει ὁ διάβολος.

Ὁ Θεός στήν προσευχή μας θά μᾶς δώσει σύμφωνα μέ τήν καρδιά μας καί ὄχι σύμφωνα μέ τά λόγια μας.Ὅταν ὁ ἄνθρωπος προσεύχεται, δίνει τήν εὐχέρεια στόν Θεό νά τοῦ μιλήσει.Ὅταν ὁ ἄνθρωπος ζητάει κάτι ἀπό τόν Θεό σωστά, γνώριζε ὅτι, ὅταν θά ἔρθει ἡ ὥρα, θά τοῦ τό δώσει. Νά ἔχει μόνο ὑπομονή, διότι δοκιμάζεται ἡ ὐπομονή καί ἡ πίστη του στόν Θεό.