- Κυρία, πεινάω... Δῶσε μου κάτι νὰ φάω!... Τὸν κοίταξε ἀπὸ πάνω ὡς κάτω ἡ κυρία Ἀρετή. Ἕνα νέο παιδὶ ἤτανε, μὲ καθαρὸ πρόσωπο. - Ποῦ μένεις, παιδί μου;... τὸν ρώτησε. Καὶ γιατὶ δὲν εἶσαι στὸ Σχολεῖο τέτοια ὥρα;... - Ἔφυγα ἀπὸ τὸ Σχολεῖο μὲ κάτι φίλους μου, ἀλλὰ μετὰ μὲ παράτησαν,... τῆς εἶπε μελαγχολικά. Δὲν ἱκανοποιήθηκε ἀπὸ τὴν ἀπάντηση ἡ κυρία καὶ συνέχισε: - Οἱ γονεῖς σου ποῦ εἶναι;... Ἔχεις γονεῖς;... - Ἔχω. Εἶναι ἄνεργοι καὶ οἱ δύο. Πεινᾶμε,... τῆς εἶπε. Μοῦ ἀγοράζετε κάτι;... Κοντοστάθηκε ἡ κυρία Ἀρετή. Ἐλεημοσύνες ἔκανε πολλὲς καὶ ἔδινε ἀρκετὰ χρήματα στὸ Φιλόπτωχο τῆς Ἐνορίας της. Ἀλλὰ στὸν δρόμο δὲν συνήθιζε νὰ δίνει χρήματα. Ἔλα ὅμως ποὺ τοῦτο τὸ παιδὶ τῆς εἶχε τραβήξει τὸ ἐνδιαφέρον! Τὸ βλέμμα του εἶχε τόσο εἰλικρίνεια... Ἔψαξε τὴν τσέπη της –πάντα συνήθιζε νὰ ἔχει κάνα δυὸ ψιλά.

Βρῆκε ἕνα δίευρω καὶ τοῦ τὸ πρότεινε. - Πάρε αὐτό, παιδί μου, αὐτὸ ἔχω τώρα. - Δὲν θέλω χρήματα, κυρία,... ἔκανε λίγο πί- σω τὸ παιδί. Μπορεῖτε νὰ μοῦ ἀγοράσετε κάτι νὰ φάω; Τοῦ ἔκανε τὴν χάρη. Πῆγαν μαζὶ στὴν καντίνα. - Τί θέλεις ἀπ᾿ αὐτά; Διάλεξε,... τοῦ λέει. Πῆρε ἕνα σάντουϊτς μὲ τὰ δύο εὐρώ. Εὐχα- ρίστησε καὶ ἔφυγε.

Ἡ κ. Ἀρετὴ ἀνέβηκε στὸ λεωφορεῖο γιὰ τὸ ταξίδι. Πρὶν καλά-καλὰ τακτοποιηθεῖ στὴν θέση της, βλέπει μπροστά της ἕνα χέρι. Τὸ χέρι ἑ- νὸς ἀγνώστου, ποὺ τῆς μιλοῦσε δειλά. - Κυρία, πάρτε το, Σᾶς παρακαλῶ... Ἦταν κάποιος ποὺ τῆς ἔδινε ἕνα δίευρω! Σάστισε... - Σᾶς εἶδα ποὺ δώσατε κάτι νὰ φάει σὲ ἐκεῖνο τὸ παιδί, ἄρχισε νὰ τῆς ἐξηγεῖ δειλά-δειλά. Εἶχε ζητήσει καὶ ἀπὸ μένα πρίν, καὶ δὲν τοῦ ἔδωσα. Μέσα μου ὅμως δὲν μποροῦσα νὰ ἡσυχάσω. Καὶ ὅταν εἶδα Ἐσᾶς νὰ τοῦ δίνετε, χάρηκα. Πάρτε το τώρα αὐτό, σᾶς παρακαλῶ, γιὰ νὰ ἔχω καὶ ἐγὼ συμμετοχὴ στὴν καλή σας πράξη.

Τὰ ἔχασε ἡ κ. Ἀρετή. Κάτι πῆγε νὰ ψελλίσει, πὼς τὸ σάντουϊτς κόστιζε ὅλο καὶ ὅλο δύο εὐρώ. Νὰ τὰ μοιράζονταν τουλάχιστον. Μπροστὰ στὴν βιασύνη της ὅμως νὰ τακτοποιήσει τὰ πράγματά της καὶ στὴν ἐπιμονὴ τοῦ ἄλλου, μηχανικὰ ἅπλωσε τὸ χέρι της καὶ πῆρε τὸ δίευρω. Δὲν κατάλαβε καὶ ἡ ἴδια πῶς... Γύρισε πίσω νὰ δεῖ τὸν ἄνθρωπο. Δὲν πρόλαβε. Γιατὶ εἶχε κατεβεῖ ἀμέσως. Τὸ λεωφορεῖο εἶχε βάλει μπρός! Ποιός ἦταν ὁ ἄνθρωπος αὐτός;... Δὲν ἤξερε. Ἤξερε μόνο ὅτι ἡ ψυχή της εἶχε γεμίσει ἀπὸ χαρά. Χαρά, γιατὶ ὑπάρχει τόση εὐαισθησία κρυμμένη γύρω μας, τόση εὐγένεια, τόση ἀνθρωπιά.

Περιοδ. «Πρὸς τὴ Νίκη»