Ότι και να σου έκανε ο άλλος, όσο φοβερό και προσβλητικό το θεωρείς, σκέψου ότι δεν σε σταύρωσε κιόλας! Θυμήσου τον Χριστό που υπέμεινε και αγκάλιασε την ύψιστη προσβολή. Μην μου έρχεσαι λοιπόν στην εξομολόγηση και μου κάνεις παράπονα για τους άλλους. Τι ζητάς; Ζητάς δικαίωση; Αυτήν σίγουρα θα την βρεις στους ανθρώπους που θέλουνε να τα έχουνε καλά μαζί σου, και όχι σ’αυτούς που σε αγαπάνε πραγματικά. Διότι αυτός που σε αγαπά πραγματικά θέλει την σωτηρία σου που έρχεται μέσω της ταπείνωσης και δεν τρέφει τον εγωισμό σου.Και όταν σου το λέγω αυτό μου απαντάς αμέσως ότι δεν θέλεις δικαίωση, απλά το αναφέρεις. Μα τότε γιατί το αναφέρεις; Γιατί αναφέρεις την –δήθεν- αδικία που υπέστεις; Και δεν θέλεις ούτε αυτό να παραδεχθείς. Δεν θέλεις να παραδεχθείς και τον εγωισμό σου και την εμμονή σου να δικαιωθείς.

Εάν δεν ήθελες δικαίωση δεν θα το ανέφερες. Δεν θα ανέφερες ότι η πεθερά σου είναι στριμμένη, θα ανέφερες ότι δεν έχεις αγάπη και υπομονή για την πεθερά σου, και εκεί θα έβαζες τελεία. Δεν θα ανέφερες ότι το παιδί σου είναι προβληματικό και δεν σε ακούει, αλλά θα παραδεχόσουν ότι δεν είσαι καλός γονιός και ο τρόπος της παιδαγωγίας σου απέτυχε. Δεν θα ανέφερες ότι ο/η σύζυγος έχει παράλογες απαιτήσεις αλλά θα ομολογούσες την απουσία θυσιαστικού πνεύματος από μέρους σου, την ανεπάρκεια να δεις τον γάμο σου ως τόπο άσκησης και όχι ως τόπο βολέματος. Και με την συζήτηση ίσως τα καταλάβεις και συμφωνήσεις, γιατί έχεις καλή προαίρεση, όμως και πάλι φεύγοντας από την εξομολόγηση θα αρχίσεις να διεκδικείς το αλάθητο, θα αρχίσεις και πάλι να συμπεριφέρεσαι ως αντίχριστος αν και δηλώνεις χριστιανός, θα αρχίσεις να κινείσαι με υπεροψία.Γιατί; Διότι συμφωνείς με αυτά που είπαμε όμως δεν θέλεις να τα κάνεις πράξη. Καταλαβαίνεις ότι αυτό θέλει ο Χριστός κι όμως εσύ επιμένεις στο δικό σου. Και είναι αυτό ένα είδος πνευματικής σχιζοφρένειας. Το «ναι» σου είναι "ναι και όχι" μαζί. Έτσι όμως δεν γίνεται προκοπή. Εάν έρχεσαι λοιπόν στην εξομολόγηση για να βρεις παρηγοριά στον θιγμένο σου εγωισμό, κακώς έρχεσαι. Στην εξομολόγηση να έρθεις με απόφαση να θανατώσεις τον εγωισμό σου, και όχι να τον αναστήσεις. Μόνο τότε μπορεί ο πνευματικός να σε βοηθήσει πραγματικά, μόνο τότε μπορεί ο Θεός να ενεργήσει στην ζωή σου, μόνο τότε θα βρεις πραγματική ειρήνη. Διότι όλα αυτά τα «προβλήματα» δημιουργούνται λόγο της αδιαλλαξίας σου.

Την τρίχα την κάνουμε τριχιά λόγο του εγωισμού μας. ‘Ενα βλέμμα του γείτονα το κάνουμε ζήτημα, έναν αστεϊσμό μιας φίλης, ενός φίλου, τον προσεγγίζουμε ως υπονοούμενο το οποίο αναλύουμε μέσα μας για ημέρες. Και όλη αυτή η κατάσταση μας κουράζει, μας ταλαιπωρεί. Και είναι η κατάσταση αυτή δικό μας δημιούργημα, μια κόλαση λογισμών που γεννά ψυχική κατάπτωση μα κυρίως πνευματική. Ακόμα και τα δάκρυά μας πηγάζουν από τον πληγωμένο μας εγωισμό, που δεν μας αναγνωρίζουν, που δεν μας αποδέχονται, που δεν μας τιμούνε, που δεν μας ποθούνε, που δεν μας αγαπούνε. Και ούτε ένα δάκρυ για την ζωή μας που χάνεται. Ούτε ένα δάκρυ για τον παράδεισο που πουλάμε για μια τζούρα φθοράς...