Οι Δεσποτικές ἑορτὲς τῆς ᾿Εκκλησίας μας συντελοῦν καίρια στὸ νὰ γίνεται ὑπόμνηση καὶ ἀκριβὴς ἀναφορά, γιὰ τὸ τί πιστεύει, καὶ τὸ πῶς κατανοεῖ ἡ ᾿Εκκλησία μας τὸ πάνσεπτο πρόσωπο τοῦ Θεανθρώπου, σὲ σχέση μὲ τὰ κοσμοσωτήρια γεγονότα τοῦ μυστηρίου τῆς Θείας Οἰκονομίας. Τὸ γεγονὸς αὐτὸ εἶναι ἐπίσης μιὰ καλὴ ἀφορμὴ γιὰ νὰ θυμηθοῦμε, ὅτι ὑπάρχουν παράλληλα μὲ τὴν ἐκκλησιαστικὴ διδασκαλία γιὰ τὸ πρόσωπο τοῦ Χριστοῦ, καὶ οἱ προσεγγίσεις διαφόρων αἱρετικῶν καὶ παραχριστιανικῶν ὁμάδων. Οἱ κακόδοξες ἀντιλήψεις τῶν ὁμάδων αὐτῶν, ποὺ εἶναι κατα- σκευάσματα τοῦ 19ου καὶ τοῦ 20οῦ αἰώνα, καὶ δραστηριοποιοῦνται προσηλυτιστικὰ καὶ στὴν πατρίδα μας, ἐκφράζουν τὸ «ἕτερον ευαγγέλιον» (Γαλ. αʹ 6-9), τὸ ὁποῖο εἶναι ἀπολύτως ἀντίθετο στὴν «ἅπαξ παραδοθεῖσαν τοῖς ἁγίοις πίστιν» (᾿Ιούδα, 3). ῍Ας θυμηθοῦμε, λοιπόν, ὁρισμένες σύγχρονες πλάνες γιὰ τὸ Χριστό, ποὺ διδάσκουν κάποιες ἀπὸ τὶς ὁμάδες αὐτές:

Ι) Οἱ Μάρτυρες τοῦ ᾿Ιεχωβᾶ

Για τὴν μετοχικὴ ἑταιρεία «Σκοπιά», ὁ Χριστὸς εἶναι ὁ ᾿Αρχάγγελος Μιχαήλ. ῎Ετσι εἶναι γνωστὸς πρὶν ἔλθει στὴ γῆ. Εἶναι τὸ πρῶτο καὶ ἐξαίρετο δημιούργημα τοῦ ᾿Ιεχωβᾶ, ποὺ τὸ χρησιμοποίησε ὡς ὄργανό του, γιὰ τὴ δημιουργία τῶν ἄλλων κτισμάτων. ῾Υπῆρξε ὁ μεγαλύτερος ἄνθρωπος, ποὺ ἔζησε ποτὲ στὴ γῆ, ἀλλὰ κατὰ τὴν ἑταιρεία «Σκοπιὰ» οὐδέποτε ὑπῆρξε Θεός. Μὲ τ᾿ ὄνομα Μιχαὴλ εἶναι ἐπίσης γνωστὸς καὶ μετὰ τὴν ἐπάνοδό του στὸν οὐρανό. ᾿Εκεῖ ζεῖ ὡς δοξασμένος πνευματικὸς γιὸς τοῦ ᾿Ιεχωβᾶ καὶ κυβερνάει ὡς διορισμένος βασιλιᾶς, ἀφοῦ τὸ 1914 ἔγινε ἡ Δευτέρα Παρουσία του ἀοράτως στοὺς οὐρανοὺς καὶ ἐγκαθιδρύθηκε, ἐπί- σης, ἡ βασιλεία του. Στὸν ᾿Αρμαγεδώνα θὰ καταστρέψει ὅλους ὅσους δὲν ἐντάχθηκαν στὴν ὁρατὴ θεοκρατικὴ ὀργάνωση τοῦ ᾿Ιεχωβᾶ, τὴν ἑταιρεία «Σκοπιά». (Βλ. Πῶς νὰ συζητᾶτε λογικὰ ἀπὸ τὶς Γραφές, 1987, σσ. 241-252).

ΙΙ)Οἱ ᾿Αντβεντιστὲς τῆς ῾Εβδόμης ῾Ημέρας

Σύμφωνα μὲ τὶς κακοδοξίες τῶν ᾿Αντβεντιστῶν, ὁ Υἱὸς καὶ Λόγος τοῦ Θεοῦ κατὰ τὴν ἐνανθρώπησή Του προσέλαβε μεταπτωτικὴ ἀνθρώπινη φύση μὲ ὅλες τὶς ἀδυναμίες της. Κατὰ τοὺς ἰσχυρισμούς τους, ἐὰν ὁ Χριστὸς ἦταν ἀδύνατον νὰ ἁμαρτήσει, δὲν θὰ μποροῦσε νὰ εἶναι ἀληθινὸς ἄνθρωπος, ἀλλὰ οὔτε καὶ πρότυπο γιὰ μίμηση. Εἶχε τὴ δυνατότητα νὰ ἁμαρτήσει ἀλλὰ δὲν ἁμάρτησε. ᾿Επιπλέον, γιὰ ὁρισμένους ᾿Αντβεντιστὲς τῆς ῾Εβδόμης ῾Ημέρας, ὁ Χριστὸς ταυτίζεται μὲ τὸν ἀρχάγγελο Μιχαήλ. (Βλ. Βασ. Γεωργοπούλου, ῾Η Αἵρεση τῶν ᾿Αντβεντιστῶν τῆς ῾Εβδόμης ῾Ημέρας, 2005, σσ. 12-17).

ΙΙΙ) ᾿Αντιτριαδικὸς Πεντηκοστιανισμὸς (Jesus only)

Κατ'αυτούς , ὁ Χριστὸς εἶναι τὸ ἴδιο πρόσωπο μὲ τὸν Πατέρα. ῾Ο ἴδιος ὁ Πατέρας γίνεται ᾿Ιησοῦς κατὰ τὴν ἔλευσή Του στὴ γῆ, καθὼς οὐδέποτε ὡς Λόγος ὑπῆρξε ξεχωριστὴ ὑπόσταση. ᾿Ενσαρκώθηκε, ὑλοποιώντας τὴν ἔννοια ποὺ εἶχε στὸ θεῖο νοῦ Του, στὰ πλαίσια τοῦ θείου σχεδιασμοῦ. ῾Ο ἀντιτριαδικὸς Πεντηκοστιανισμὸς ἀποτελεῖ ἀναβίωση στὶς ἡμέρες μας τοῦ ἀρχαίου Σαβελλιανισμοῦ. (Βλ. Panorama der neuen Religiösität, 2001, σ. 463).

ΙV) Οἱ Μορμόνοι

Κατά τὶς ἀντιλήψεις τῶν Μορμόνων, ὁ Χριστὸς εἶναι ἕνα ἀπὸ τὰ πολλὰ πνευματικὰ παιδιὰ τοῦ ᾿Ελωχὶμ Θεοῦ-Πατρὸς ἀπὸ μιὰ οὐράνια πνευματικὴ μητέρα. Πνευματικὸς ἀδελφὸς τοῦ Χριστοῦ, πρὶν τὴν ἔλευσή του στὴ γῆ, ἦταν κατὰ τοὺς Μορμόνους καὶ ὁ Σατανάς. ῾Ο Χριστός, κατὰ τὴν ἔλευσή του στὴ γῆ, θεωρεῖται ὅτι γεννήθηκε ἀπὸ τὴ σαρκικὴ σχέση τοῦ Θεοῦ πατέρα του μὲ μιὰ θνητὴ γυναίκα τὴν Μαρία. ῾Ως πρωτότοκος ἀπὸ τὰ παιδιὰ τοῦ Θεοῦ ᾿Ελω- χίμ, βαπτίζεται στὸν ᾿Ιορδάνη γιὰ τὴν προσωπική του ἀναγέννηση καὶ κατὰ τὸ διάστημα τῆς ζωῆς του ὑπῆρξε ὑπόδειγμα πιστότητας στὴν τήρηση τοῦ θελήματος τοῦ οὐράνιου πατέρα του. Κατὰ τὸν O. Hyde, ὁ ὁποῖος μέχρι τὸ θάνατό του θεωροῦνταν ἀπόστολος τοῦ Μορμονισμοῦ, ὁ ᾿Ιησοῦς ἦταν παντρεμένος. Εἶχε παντρευτεῖ τὶς ἀδελφὲς τοῦ Λαζάρου καὶ τὴν Μαρία τὴν Μαγδαλη- νὴ καὶ εἶχε ἀποκτήσει καὶ παιδιά. (K. Hutten, Seher-Grübler, Enthusiasten, 10η ἔκδ., 1966, σ. 605).

V) ῞Ελληνες Προτεστάντες Κενωτικοὶ

Στο χῶρο τῶν ᾿Ελεύθερων Εὐαγγελικῶν ᾿Εκκλησιῶν τῆς πατρί- δας μας, ὑπάρχουν ὁμάδες ποὺ ἔχουν υἱοθετήσει κακόδοξα ἰδεο- λογήματα μιᾶς τάσεως προτεσταντῶν θεολόγων τοῦ δεκάτου ἐνά- του αἰῶνα, μέχρι τὶς ἀρχὲς τοῦ εἰκοστοῦ, γνωστῶν ὡς κενωτικῶν. ῞Οπως οἱ ξένοι προτεστάντες κενωτικοί, ἔτσι καὶ οἱ ῞Ελληνες, μὲ ἀφορμὴ τὸ Φιλιπ. βʹ 6-7 ὑποστηρίζουν τὴν κακοδοξία, ὅτι κατὰ τὴν ἐνσάρκωσή Του ὁ Θεὸς Λόγος ἄφησε τὴ θεότητά Του, τὰ θεϊκὰ φυσικά Του ἰδιώματα καὶ ἔγινε ἄνθρωπος. ῎Ετσι ὁ Χριστός, ἦταν μὲν θεῖο πρόσωπο, χωρὶς δὲ θεϊκὲς ἰδιότητες, τὶς ὁποῖες ἀπέκτησε πάλι μετὰ τὴν ἀνάληψή Του. (Βλ. Πρωτ. Βασ. Γεωργοπούλου, Χριστολογικὲς κακοδοξίες ῾Ελλήνων Προτεσταντῶν, στὸ «᾿Εφημέριος», ᾿Απρ. 2003, σσ. 11-13). Για τὴν ᾿Ορθόδοξη πίστη μας οἱ παραπάνω ἀπόψεις εἶναι κακόδοξες καὶ βλάσφημες. Εἶναι ξένη διδαχὴ (῾Εβρ. ιγʹ 9), κίβδηλος λόγος περὶ Χριστοῦ, ἢ ὅπως λέγει ὁ ἅγ. Κύριλλος ᾿Αλεξανδρείας  «ἔστι δὲ τοῦτο τῆς ἀποστολικῆς διδασκαλίας ἀλλότριον, δαιμονικῆς δὲ μᾶλλον ἐπινοίας ἐφεύρεσις». (P.G. 76, 257Β)

Τοῦ Πρωτοπρεσβυτέρου π. Βασιλείου ᾿Α. Γεωργοπούλου (M. Th.)

᾿Εφημερ. «᾿Ορθόδοξος Τύπος»