Γράφει  εὐλαβὴς πνευματικὴ θυγατέρα του Γέροντος Ιερωνύμου της Αιγίνης: Καὶ νέα ἐπίσκεψίς μου τὸν μῆνα Μάρτιον (τοῦ 1965). Βροχὴ οἱ ἐρωτήσεις (τοῦ Γέροντος): – Καλῶς ἦλθες. Τί κάνεις; Ἡ ζωή σου εἶναι πρὸς σωτωρίαν ἤ ἀπώλειαν; Τὰ ἔργα σου νὰ φροντίζῃς νὰ εἶναι πρὸς σωτηρίαν. Πρόσεχε. Ὁ διάβολος εἶναι ἀκούραστος καὶ μεγάλος τεχνίτης, καὶ ἐμεῖς ἀδύνατοι καὶ ἄπειροι. Θὰ σὲ βρῇ πόλεμος. Θἄχῃς πειρασμούς. Πρὶν δὲν εἶχες γνῶσιν περὶ τῶν πνευματικῶν, ἄφηνες ἐλεύθερον τὸν λογισμόν σου καὶ γύριζε ὅπου ἤθελε.

Τώρα τοῦ βάζεις θύραν καὶ προσπαθεῖς νὰ τὸν κλείνῃς καὶ σκέπτεσαι καὶ διαφορετικά. Γι’ αὐτὸ νὰ ξεύρῃς, θὰ σὲ βρῇ πόλεμος, θὰ σὲ πολεμήσῃ μὲ πολλοὺς τρόπους ὁ διάβολος. Σοῦ λέει: «Τί πᾶς νὰ μοῦ κάνῃς, ἐσύ;». Πάντως, οὔτε καὶ νὰ τὸν φοβᾶσαι, ἀλλὰ οὔτε καὶ νὰ εἶσαι ἀμέριμνη καὶ ἥσυχη. Προσοχὴ μεγάλη στὴν προσευχή. Μὴ κόβης τὴν προσευχή. Καθημερινή σου τροφὴ τὰ δάκρυα νὰ εἶναι. Ὅσο μπορεῖς νὰ κλείνεσαι. Νὰ κόψῃς τὰ πέρα δῶθε. Ἀγάπησε τὴν σιωπήν. Σὲ ὅλα οὐδέτερη νὰ εἶσαι, λίγο νὰ ὁμιλῇς. Κάποιος μὲ ρώτησε: «Κάθε πότε νὰ κοινωνῶ;». Τοῦ ἀπήντησα: Γιατί δὲν μὲ ρωτᾶς καὶ «κάθε πότε νὰ τρώγω;». Ὅποτε πεινᾶς τρῶς. Ἔτσι καὶ μὲ τὴν Θείαν Κοινωνίαν. Ὅποτε ζητᾶ ἡ ψυχή σου καὶ θέλεις, νὰ κοινωνῇς, ἀρκεῖ νὰ ἔχῃς ἄδειαν ἀπὸ τὸν πνευματικόν σου. Τὸ μυστήριο (τῆς Θείας Εὐχαριστίας), ἄν ἐσὺ προσέχῃς καὶ ἀγωνίζεσαι, θὰ σὲ εἰδοποιῇ καὶ θὰ τὸ ζητᾶς. Πάντως, τακτικὴ Θεία Κοινωνία. Νύχτα μέρα παρακαλῶ, πιστὴ νὰ μείνῃς μέχρι θανάτου. Ἡ Παναγία μας νὰ σὲ σκεπάζῃ. Μὲ ἐπιμονὴ ζητῶ ἀπὸ τὸν Θεὸν νὰ στέκῃ δίπλα σου. Τοῦ Ἰσαὰκ τοῦ Σύρου τοὺς Λόγους, μετὰ τὶς δέκα φορὲς ποὺ θὰ τοὺς διαβάσῃς, θὰ τοὺς καταλάβῃς, δηλ. θὰ καταλάβῃς τὴν ἀξία του καὶ θὰ τοὺς ἀγαπήσῃς περισσότερο.

Μὴ τὰ διαβάζῃς γιὰ νὰ τελειώσῃς σύντομα, ἀλλὰ ἀργὰ καὶ μὲ προσοχή, καὶ νὰ βλέπῃς, ἀπ’ ὅλα αὐτὰ ἐκεῖ μέσα, τί κάνεις ἐσὺ καὶ τί δὲν κάνεις. Ἐκεῖ θὰ βρίσκῃς ὠφέλεια, ἐκεῖ νὰ τρέχῃς. Καὶ κοιμήσου ὅσο θέλεις, καὶ τρῶγε ὅσο θέλεις, ἀλλὰ πάντα νὰ τὸ θυμᾶσαι, τὴν προσευχὴ μὴ ἀφήσῃς. Πάντα ὁ νοῦς σου ἐκεῖ νὰ εἶναι. Τίποτα δὲν θὰ σὲ βλάψῃ, ἄν ἔχῃς τὸν νοῦν σου εἰς τὴν προσευχήν, εἰς τὸν Θεόν. Προσευχή. Μερικοί, ὅταν περάσῃ λίγη ὥρα καὶ δὲν προσευχηθοῦν, δὲν ἀντέχουν καὶ ὑποφέρουν. Ὡς μαρ- τύριον θεωροῦν τὶς στιγμὲς ποὺ θέλουν νὰ προσευχηθοῦν καὶ δὲν ἠμποροῦν. Τώρα ἴσως δὲν τὰ καταλαβαίνεις αὐτὰ ποὺ σοῦ λέγω, ἀργότερα ἴσως. Ἄν στὸ μαγγάλι δὲν προσθέσουμε κάρβουνα, ἡ φωτιὰ θὰ σβήσῃ. Προσοχὴ νὰ μὴ σβήσῃ ἡ φωτιά. Καὶ δὲν θὰ σβήσῃ, ἄν δὲν κόψῃς τὴν προσευχή. Ν’ ἀγαπήσῃς τὸν Χριστό μας, ὅπως Τὸν ἀγάπησαν οἱ Ἅγιοι, οἱ μάρτυρες καὶ ἀκόμη πιὸ πολύ, ὅπως ἡ Μαρία ἡ Μαγ­δαληνή. «Ποῦ ἔβαλαν τὸν Κύριό μου;». Εἶπε μὲ πόνο. Κλαίγω ὅταν τὸ διαβάζω αὐτό, γιατὶ καταλαβαίνω πῶς θὰ τὸ εἶπε. Ἀλλὰ ἄκουσε μετὰ τὴν γλυκειὰ φωνή: «Μαρία!»...

Σωτηρίας Νούση, Ὁ Γέρων Ἱερώνυμος τῆς Αἰγίνης