Σας παραξενεύει τὸ ὅτι ἐγὼ δὲν γράφω τίποτε ἄλλο παρὰ μόνον περὶ τοῦ Χριστοῦ. Λέτε, ὅτι πρέπει νὰ γράφουμε περὶ τῆς παγκόσμιας εἰρήνης, περὶ τοῦ πολιτισμοῦ, περὶ τῆς μορφώσεως, περὶ τῆς ἐξελίξεως, περὶ τῆς ἠθικῆς! Ὤ, κύριε καὶ ἀδελφέ, μακάρι νὰ μὴν ἤξερα νὰ γράφω τίποτε ἄλλο παρὰ μόνον περὶ τοῦ Χριστοῦ καὶ μακάρι νὰ μὴν ξέρω τίποτε ἐκτὸς τοῦ Χριστοῦ!

Νὰ μποροῦσα νὰ εἰπῶ σὰν τὸν Ἀπόστολο: «οὐ γὰρ ἔκρινα τοῦ εἰδέναι τι ἐν ὑμῖν εἰ μὴ Ἰησοῦν Χριστὸν» (Α΄ Κορ. β΄ 2). Ἀκοῦστε τοὺς κατοίκους τῆς οἰκίας · περὶ τίνος ὁμιλοῦν περισσότερο παρὰ περὶ τοῦ οἰκοκύρη τοῦ οἴκου; Ἀκοῦστε καὶ ἐρωτήσατε · ποιὸς ἀναφέρεται καθημερινὰ περισσότε- ρο: σὲ ἕνα κράτος καὶ λιγότερο στὸν κυρίαρχο καὶ ἄρχοντα τοῦ κράτους; Πῶς τότε οἱ κάτοικοι τοῦ κόσμου νὰ μὴ ἀναφερώμαστε περισσότερο ἀπ’ ὅλα στὸν Οἰκοκύρη τοῦ κόσμου, στὸν Κυρίαρχο τοῦ σύμπαντος, στὸν Βασιλέα τοῦ οὐρανοῦ καὶ τῆς γῆς, στὸν Σωτῆρα τῶν ψυχῶν μας; Ὅταν ὁμιλοῦμε γιὰ τὸν Χριστό, ὁμιλοῦμε καὶ γιὰ τὴν εἰρήνη, ἐφ’ ὅσον Αὐτὸς εἶναι ὁ πραγματικὸς Εἰρη­νοφόρος καὶ Εἰρηνοδότης στὴν ἱστορία τοῦ πλανήτου μας. Ὅταν ὁμιλοῦμε γιὰ τὸν Χριστό, ὁμιλοῦμε καὶ γιὰ τὸν πολιτισμὸ (μὲ τὴν καλὴ ἔννοια τῆς λέξεως, ἀφοῦ καὶ αὐτὴ στὴν ἡμέρες μας ἔχασε τὸ ἀληθινό της νόημα). Ἰδού, Αὐτὸς εἶναι ὁ ἐμπνευστὴς τοῦ πλέον εὐγενικοῦ καὶ ἁγιωτάτου πολιτισμοῦ στὸν κόσμο.

Τὰ νὰ ὁμιλοῦμε γιὰ τὸν Χριστό, σημαίνει νὰ ὁμιλοῦμε καὶ γιὰ τὴν μόρφωσι τῶν ἀνθρώπων, ἐφ’ ὅσον ὅλη ἡ ἐπιστήμη Του ἀναφέρεται στὸν διαφωτισμὸ τῶν ἀνθρώπων μὲ τὴν ἀλήθεια καὶ στὴν μεταμόρφωσι τοῦ πνεύματος. Τὸ νὰ ὁμιλοῦμε γιὰ τὸν Χριστὸ σημαίνει νὰ ὁμιλοῦμε γιὰ τὴν ἐξέλιξι, ἀφοῦ Αὐτὸς μόνον μπορεῖ νὰ πάη τοὺς ἀνθρώπους πέρα ἀπὸ τὸν τάφο. Τὸ νὰ γράφουμε καὶ νὰ ὁμιλοῦμε γιὰ τὸν Χριστὸ σημαίνει, βέβαια, νὰ ὁμιλοῦμε ἀναπόφευκτα γιὰ τὴν ἠθική, δηλαδὴ γὰ τὴν συμπεριφορά, γιὰ τὴν τιμιότητα, τὴν καθαρότητα, τὸ ἔλεος πρὸς τοὺς πάσχοντες, τὴν ἀγάπη καὶ οὕτω καθ’ ἑξῆς. Ὄντως, δὲν εἶναι καθόλου περίεργο ποὺ ἡ μετριότητά μου γράφει καὶ ὁμιλεῖ γιὰ τὸν Χριστό, ἀλλὰ εἶναι θλιβερὸ καὶ περίεργο ποὺ οἱ χιλιάδες ἄλλων, πιὸ δυνατῶν καὶ πιὸ ἱκανῶν ἀπὸ ἐμένα, δὲν σκέπτονται, δὲν ὁμιλοῦν, δὲν γρά- φουν, δὲν τραγουδοῦν γιὰ τὸν Ἰησοῦ Χριστό, τὸν Υἱὸ τοῦ Θεοῦ, τὸν Σωτῆρα τοῦ κόσμου.

Διότι, «ὁ μὲν θερισμὸς πολύς, οἱ δὲ ἐργάται ὀλίγοι» (Ματθ. θ΄ 37). Νὰ προσευχώμεθα στὸν Ἄρχοντα τοῦ θερισμοῦ, γιὰ νὰ πολλαπλασιάση τοὺς ἐργάτες Του στὸν ἀγρό Του. Σᾶς παρακαλῶ, προσπαθῆστε καὶ σεῖς νὰ εἰσέλθετε σὲ ἐκείνην τὴν με- γάλη χορωδία τῶν ἀνθρώπων καὶ τῶν Ἀγγέλων, τῶν ὁποίων τὰ βλέμματα κατευθύνονται μόνον σὲ Αὐτόν, καὶ οἱ ὁποῖοι χρησιμοποιοῦν ὅλες τὶς δυ- νάμεις τους γιὰ τὴν ἰσχυροποίησι τοῦ ἁγίου Εὐαγγελίου Του στὶς καρδιὲς τῶν ἀνθρώπων.

Ἀπὸ τὶς «Ἱεραποστολικὲς Ἐπιστολὲς» τοῦ ἁγίου Ἐπισκόπου Νικολάου Βελιμίροβιτς