Mὲ τὴν ἀθόρυβη καὶ γλυκιὰ ἀγάπη προσεγγίζουμε καὶ θεραπεύουμε τὴν ἀνθρώπινη ὕπαρξη. Ποτὲ δὲν τονίζουμε σὲ κάποιον τὴν ἀδυναμία του καὶ τὰ ἐλαττώματά του. Μόνο καλὸ λόγο ἔχουμε νὰ ποῦμε γιὰ τοὺς ἀνθρώπους. Ἐνῶ βλέπουμε τὰ λάθη τους, σιωποῦμε καὶ μόνο ἀγαποῦμε. Γιατί, ὅταν συμπεριφερόμαστε σὲ κάποιον σκληρὸ καὶ ἀνάλγητο ἄνθρωπο ὅπως τοῦ ἀξίζει, τὸν κάνουμε χειρότερο· ὅταν ὅμως τοῦ συμπεριφερόμαστε μὲ καλὸ τρόπο καὶ ἀγάπη, μποροῦμε νὰ τὸν κάνουμε καλύτερο. Ὁ Χριστιανὸς δὲν ἀντιπαθεῖ κανένα. Τί κάνει ὁ ἄνθρωπος τοῦ Χριστοῦ; Μόνο ἀγαπᾶ. Ἀγαπᾶ ἀκόμη καὶ τοὺς ἐχθρούς του.

Ὅταν μαρτυροῦσε ὁ Ἅγιος Στέφανος ὁ Πρωτομάρτυς, ἡ ἀγωνία του δὲν ἦταν ὁ πόνος τοῦ μαρτυρίου του, ἀλλὰ τὸ πῶς θὰ συγχωρήσει τοὺς βασανιστές του. Γι᾿ αὐτὸ ἔλεγε: «Κύριε, μὴ στήσῃς αὐτοῖς τὴν ἁμαρτίαν ταύτην». Εἶναι συγκλονιστικὸ νὰ σκεφθεῖ κανεὶς ποῦ μπορεῖ νὰ φθάσει ἡ ἀγάπη τοῦ πιστοῦ. Πρόκειται γιὰ μιὰ ἀγάπη μοναδική, ἡ ὁποία σὲ ἐλευθερώνει καὶ σὲ γαληνεύει. Ποὺ ἐπιτρέπει νὰ ξεχυθεῖ ἀπὸ μέσα σου τὸ Φῶς τῆς Ἀναστάσεως· ἡ ὁποία σοῦ ἀνοίγει τοὺς πνευματικοὺς ὁρίζοντες, καὶ σὲ κάνει, παρότι βρίσκεσαι στὴν γῆ, νὰ μετέχεις τῶν οὐρανίων πραγμάτων.

Μακαρίου, Ἐπισκόπου Χριστουπόλεως,

«Κύριε καὶ Δέσποτα τῆς ζωῆς μου...»