Γιὰ τὸν Χριστιανό, ἡ ὑποταγὴ στὶς ὁδοὺς τοῦ Θεοῦ, στὸν τρόπο Του δηλαδὴ νὰ χειραγωγῆ τὴ ζωή μας, λαμβάνει μιὰ πολὺ συγκεκριμένη μορφή: εἶναι ἡ ἀποδοχὴ τοῦ Σταυροῦ ὡς μέσου σωτηρίας, ἡ ἀποδοχὴ τοῦ Σταυροῦ τοῦ Χριστοῦ, καὶ τοῦ δικοῦ μας σταυροῦ ἑνωμένου μὲ τὸν δικό Του. Ὅταν διαβάζουμε τὸ Εὐαγγέλιο διαπιστώνουμε πόσο δύσκολο ἦταν γιὰ τὸν Κύριο νὰ κάνη τοὺς Ἀποστόλους Του νὰ ἀποδεχθοῦν αὐτὴν τὴν ἀναγκαιότητα τοῦ Σταυροῦ.

Τὸ ἴδιο ἰσχύει καὶ γιὰ ᾿μᾶς: δὲν ἀρκεῖ νὰ πιστέψη κανείς, μ’ ἕναν τρόπο θεωρητικό, ὅτι ὁ Χριστὸς πραγματοποίησε τὸ ἔργο τῆς σωτηρίας μας πάνω στὸ Σταυρό. Πρέπει καὶ νὰ καταλάβουμε μὲ πραγματικό, συγκεκριμένο τρόπο, μὲ τὸ βλέμμα τῆς καρδιᾶς μας φωτισμένο ἀπὸ τὸ Ἅγιον Πνεῦμα, ὅτι, γιὰ τὸν καθένα ἀπὸ ᾿μᾶς, ὁ Σταυρός, ὁ πόνος ποὺ γίνεται ἀποδεκτός, εἶναι ἡ μοναδικὴ ὁδὸς πρὸς τὴν Ἀνάστασι, ὅτι ὁ ἴδιος ὁ Σταυρὸς κρύβει τὴ δύναμι τῆς Ἀναστάσεως. Στὴ συνομιλία ποὺ εἶχε μὲ τὸν ἅγιο Γρηγόριο τὸν Σιναΐτη καὶ ἡ ὁποία παρατίθεται στὴ Φιλοκαλία, ὁ ἅγιος Μάξιμος ὁ Καυσοκαλύβης λέει ὅτι, ὅταν τὸ Ἅγιον Πνεῦμα κυριεύση τὸ πνεῦμα ἑνὸς ἀνθρώπου, τὸν κάνει νὰ βλέπει τὰ πράγματα μὲ τρόπο τελείως διαφορετικὸ ἀπ᾿ ὅ,τι συνήθως τὰ ἀντιλαμβανόταν.

Καὶ μήπως ὁ Χριστιανὸς δὲν εἶναι στὴν οὐσία ἕνας ἄνθρωπος, ποὺ μὲ τὸν φωτισμὸ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, βλέπει μέσα στὸν πόνο, μέσα στὸν θάνατο, μέσα σ᾿ ὅλες τὶς μορφὲς ποὺ λαμβάνει γιὰ ᾿μᾶς ὁ Σταυρὸς, κάτι τελείως διαφορετικὸ ἀπὸ ᾿κεῖνο ποὺ ὁ φυσικὸς ἄνθρωπος βλέπει: τὴ δόξα τῆς Ἀναστάσεως;.