Ἀλλά, ἐὰν θέλεις νὰ ἐγκρατεύεσαι καὶ νὰ νηστεύεις, γιὰ νὰ εἶναι ἡ νηστεία σου δεκτὴ ἀπὸ τὸν Θεό, πάνω ἀπὸ κάθε τι ἄλλο νὰ φυλάγεσαι νηστεύοντας ἀπὸ κάθε πονηρὸ λόγο, ἀπὸ κάθε καταλαλιὰ καὶ κατάκριση καὶ ἀπὸ κουβέντες πονηρὲς ἄλλων. Καθάρισε τὴν καρδιά σου ἀπὸ κάθε τι ποὺ μολύνει τὴν σάρκα καὶ τὸ πνεῦμα, ἀπὸ κάθε μνησικακία καὶ διάθεση ἀνήθικου κέρδους. Καὶ τὴν ἡμέρα ποὺ νηστεύεις νὰ ἀρκεῖσαι στὸ ψωμί, τὸ νερὸ καὶ τὰ χόρτα εὐχαριστώντας τὸν Θεό. Ὑπολόγισε μάλιστα τὰ ἔξοδα ποὺ θὰ ἔκανες γιὰ τὰ φαγητὰ ποὺ ἐπρόκειτο νὰ φᾶς ἐκείνη τὴν ἡμέρα καὶ δῶσε τα σὲ κάποιον ἀδελφὸ ποὺ εἶναι ἀπὸ τὰ ξένα ἢ σὲ χήρα καὶ ὀρφανό, καὶ αὐτὸς ποὺ θὰ τὰ πάρει, ἀφοῦ χορτάσει, θὰ προσευχηθεῖ στὸν Κύριο γιὰ σένα.

Ἀββᾶς Παλλάδιος

Τὸ φαγητὸ τοῦ Γἐροντος Βιταλίου ἦταν πολὺ ἁπλό. Ἔλεγε: «Ἂν στὸ τραπέζι ἔχουμε πάνω ἀπὸ τρία φαγητά, ὁ Ἄγγελος Φύλακας φεύγει»... Ὁ ἴδιος ὁ πατὴρ Βιτάλιος ἔτρωγε λίγο, ὅμως τοῦ ἄρεσε νὰ βλέπει τοὺς ἄλλους νὰ τρῶνε καὶ νὰ χορταίνουν. Τὸ παράδοξο ἦταν, ὅτι αὐτοὶ ποὺ κάθονταν μαζί του στὸ τραπέζι χόρταιναν μὲ πολὺ λίγα. «Ὅταν ἐπισκεπτόμασταν τὸν πατέρα Βιτάλιο, σχεδὸν πάντα τρώγαμε μόνο πατάτες, ὅμως ἀκόμα καὶ τὰ πιὸ νόστιμα ἐδέσματα δὲν μποροῦν νὰ συγκριθοῦν μ᾿ ἐκεῖνο τὸ πολὺ ἁπλὸ φαγητό. Τέτοια ζεστασιὰ καὶ ἀγάπη δὲν μποροῦσες νὰ βρεῖς πουθενὰ ἀλλοῦ στὴν γῆ», λέει μιὰ πνευματικὴ κόρη τοῦ πατρὸς Βιταλίου. Ὅταν τὸν πατέρα Βιτάλιο ἐπισκέπτονταν Ἀρχιμανδρῖτες καὶ Ἐπίσκοποι ἔτρωγαν ἴδιο φαγητὸ ποὺ τρώγανε καὶ οἱ ἄλλοι, καὶ τὰ ἐπιτραπέζια σκεύη ἦταν πολὺ φτηνά. «Σὲ ὅλη τὴν ζωή μας πρέπει νὰ μαθαίνουμε τὴν ταπείνωση», ἔλεγε ὁ πατὴρ Βιτάλιος.

Ὁ Γέροντας Βιτάλιος