Τὸ ἐρώτημα ποὺ ἐγείρεται εἶναι: Ἡ Ὀρθόδοξη Χριστιανικὴ Παράδοση εἶναι ἀντίθετη μὲ τὸν ἔρωτα καὶ τὴν ἀγάπη τῶν ἀνθρώπων;

Ὄχι βέβαια...

Γιὰ τὴν Θεολογία, ὁ ἔρωτας δὲν ἀποτελεῖ ἀρνητικὸ στοιχεῖο, ποὺ πρέπει νὰ καταπολεμηθεῖ στὸ τέλμα μιᾶς στωϊκῆς ἀπάθειας. Τέτοιες ἀντιλήψεις δὲν ἔχουν καμμιὰ σχέση μὲ τὴν Θεολογία τῆς Ἐκκλησίας. «Οὔκ ἐστι τοῦτο ἀνθρώπινον, ἀλλὰ ὁ Θεὸς τοὺς ἔρωτας ἐγκατέσπειρε», διδάσκει ὁ ἱερὸς Χρυσόστομος. Ὁ ἔρωτας θεωρεῖται ὡς ἡ συνεκτικὴ ἐκείνη δύναμη (Ἅγιος Διονύσιος Ἀρεοπαγίτης), ἡ ὁποία συνέχει καὶ στηρίζει τὶς σχέσεις τῶν ἀνθρώπων καὶ τοὺς φέρνει σὲ πραγματικὴ κοινωνία μεταξύ τους... Ὅταν βέβαια διατηρεῖ τὴν ἱερότητά του, τὴν πνευματική του διάσταση.

Καὶ ὅταν ἐκδηλώνεται μὲ τὴν ἀνάληψη ἀμοιβαίας εὐθύνης, δηλαδὴ ἐντὸς τοῦ Μυστηρίου τοῦ Γάμου. Ὁ Γάμος σὲ καμμιὰ περίπτωση δὲν σκοτώνει τὸν ἔρωτα, ὅπως ὑποστηρίζουν ὁρισμένοι, ἀλλὰ τὸν ὡριμάζει καὶ ἀναδεικνύει τὴν ἱερότητα καὶ τὸ πνευματικό του βάθος, μέχρι τοῦ σημείου, ὥστε οἱ Νηπτικοὶ Πατέρες νὰ χρησιμοποιοῦν ἐρωτικὴ ὁρολογία, γιὰ νὰ ἐκφράσουν τὶς ἄρρητες πνευματικὲς ἐμπειρίες τῆς κοινωνίας τους μὲ τὸν Θεό. Οἱ κήρυκες τοῦ ἐλεύθερου ἔρωτα, ἐξαντλοῦν τὴν συνεκτικὴ καὶ ἑνοποιὸ δύναμη τοῦ ἔρωτα στὴν στιγμιαία σαρκικὴ συνεύρεση. Τοῦ ἀφαιροῦν τὴν προοπτικὴ τῆς ζωῆς καὶ τῆς συνεχείας. Ὁ πραγματικὸς ἔρωτας προάγει τὴν ἀγάπη καὶ φθάνει μέχρι τὴν θυσία τοῦ ἑνὸς συντρόφου γιὰ τὸν ἄλλο.

Ταυτόχρονα σέβεται τοὺς καρπούς του, στοὺς ὁποίους περιλαμβάνονται καὶ τὰ παιδιά. Διαφορετικὰ ὁδηγού- μαστε σὲ διάστροφες καταστάσεις, μὲ ψυχολογικές, κοινωνικές, ἢ ἄλλες παρενέργειες... «Τὸν ἔρωτα, εἴτε θεῖον, εἴτε ἀγγελικόν, εἴτε νοερόν, εἴτε ψυχικόν, εἴτε φυσικὸν εἴποιμεν, ἑνωτικήν τινα καὶ συγκρατικὴν ἐννοήσωμεν δύναμιν». (Διονυσίου Ἀρεοπαγίτου, Περὶ θείων ὀνομάτων 4, 15, PG 3, 713Α)