Στὸν βίο τοῦ Στάρετς Ζωσιμᾶ τῆς Σιβηρίας (1767-1833), ἀναφέρεται τὸ ἀκόλουθο περιστατικό, τὸ ὁποῖο ἀφορᾶ ἕναν καλὸ Χριστιανό, τὸν Ἠλία, κατὰ σάρκα ἀδελφὸ τοῦ Στάρετς. Κάποτε, ἕνας ἐξαθλιωμένος μονόχειρας στρατιώτης χτύπησε τὴν πόρτα τοῦ Ἠλία. Ἦταν χειμώνας, καὶ ὁ στρατιώτης ἦταν ντυμένος μ᾿ ἐλάχιστα κουρελόρουχα. Ἔτρεμε ἀπὸ τὸ κρύο...

Ὁ Ἠλίας τὸν ἔβαλε μέσα, εἶπε νὰ τοῦ φέρουν φαγητὸ κι ἔστειλε νὰ ρωτήσουν, ἂν κανεὶς στὸ σπίτι εἶχε παραπανήσιο πανωφόρι. Ἤθελε νὰ τὸ δώσει στὸν ξε- παγιασμένο στρατιώτη. Ὅλοι ὅμως ἀποκρίθηκαν πὼς εἶχαν ἀπὸ ἕνα μονάχα. Ὁ Ἠλίας ἀναστέναξε, μονολογώντας: - Ἐγὼ ὁ ἁμαρτωλὸς ἔχω δύο πανωφόρια, ἕνα παλιὸ γιὰ πρό- χειρο κι ἕνα καινούργιο γιὰ καλό. Καὶ ὁ Πρόδρομος τοῦ Κυ- ρίου μᾶς εἶπε: «Ὁ ἔχων δύο χιτῶνας μεταδότῳ τῷ μὴ ἔχοντι». Ἂς τοῦ δώσω λοιπὸν τὸ παλιό... Μὰ πάλι... τολμῶ νὰ ντύσω τὸν Χριστὸ μὲ κουρέλια; Ὄχι! Ἑπομένως, στὸ ὄνομα τοῦ Ἰησοῦ πρέπει νὰ προσφέρω τὸ καινούργιο σ᾿ αὐτὸν τὸν φτωχό. Καὶ πραγματικὰ ἔδωσε στὸν στρατιώτη τὸ καλό του πανωφόρι.

Ἀργότερα ὅμως, ἡ γυναίκα του ἔμαθε τυχαῖα, πὼς ὁ στρατιώτης ἐκεῖνος ἦταν μέθυσος καὶ εἶχε πουλήσει τὸ πανωφό- ρι σ᾿ ἕνα καπηλειὸ γιὰ πενταροδεκάρες. Φρόντισε λοιπόν, μὲ τὴν σειρά της, νὰ τὸ ἀγοράσει καὶ νὰ τὸ ἐπιστρέψει στὸν σύζυγό της. - Ἄλλη φορά, τοῦ εἶπε, θὰ πρέπει νὰ εἶσαι πιὸ προσεχτικός, ὅταν δίνεις ἐλεημοσύνη στοὺς φτωχούς... Χρειάζεται διάκρι- ση γιὰ τὸ τὶ θὰ προσφέρεις καὶ σὲ ποιόν... - Ὁ Χριστὸς ἦταν ἐκεῖνος, στὸν Ὁποῖο ἔδωσα τὸ πανωφόρι, ἀποκρίθηκε ὁ Ἠλίας. Καὶ πιστεύω ἀκράδαντα, ὅτι Ἐκεῖνος δέχτηκε τὸ δῶρο μου, παρ᾿ ὅλο ποὺ ἦρθε πάλι πίσω σὲ μένα, χάρη στὸ δικό Του ἔλεος καὶ στὴν δική σου φροντίδα.

Πέτρου Μπότση, Τὸ Γεροντικὸ τοῦ Βορρᾶ