Κάποτε, πρὸ τοῦ 1940, στὸν συνοικισμὸ τῶν Κομνηνῶν Δράμας, εἶχε ἀρρωστήσει ἕνας συμπολίτης μου. Εἶχαν παρα- λύσει τὰ πόδια του ἀπὸ ἄγνωστη αἰτία καὶ δὲν μποροῦσε νὰ περπατήση. Δύο χρόνια τὸν γύριζαν σὲ γιατρούς, δεξιά, ἀριστερά, ἀλλὰ τίποτα. Ἡ παράλυσι χειροτέρευε. Ἄλλωστε, τὰ μέσα ἐκεί- νης τῆς ἐποχῆς ἦταν πάρα πολὺ φτωχὰ καὶ οἱ ἄνθρωποι δὲν εἶχαν δυνατότητες, γιὰ νὰ μετακινοῦνται εὔκολα καὶ νὰ ξοδεύουν χρήματα.

Ἕνα βράδυ ὁ ἀσθενὴς εἶδε στὸν ὕπνο του ἕναν Ἄγγελο νὰ τοῦ λέγη: - Ὁ Θεὸς εἶδε τὴν ὑπομονή σου καὶ θέλησε νὰ σε ἀμείψη. Πάρε αὐτὸ τὸ βότανο καὶ βράσε το. Κατόπιν νὰ πιῆς τὸ ρόφημα καὶ θὰ γίνης καλά... Μόλις ξύπνησε, ἔκπληκτος εἶδε δίπλα στὸ μαξιλάρι του ἕνα χόρτο. Ἄρχισε τότε νὰ φωνάζη καὶ νὰ χαλᾶ τὸν κόσμο. Ἑπομενο ἦταν νὰ ξυπνήσουν οἱ δικοί του καὶ νὰ τρέξουν ὅλοι μαζὶ νὰ δοῦν τὶ τοῦ συμβαίνει. Ἀνάμε- σά τους ἦταν καὶ ὁ ἀδελφός του, ὁ ὁποῖος ἔμενε παραδίπλα.

Τοὺς ἐξιστόρησε λοιπὸν τὶ συνέβη, καὶ ὁ ἀδελφός του ἐπέμενε νὰ ἐνημερώσουν σχετικὰ τὸν πατέρα Γεώργιο Καζακίδη, ἕναν ἁπλό, ἁγιασμένο Ἱερέα ἀπὸ τὸ  χωριὸ Κάτω Βροντοῦ. Πράγματι, ὕστερα ἀπὸ δύο μέρες ἦλθε ὁ πατὴρ Γεώργιος, τὸν ἐνημέρωσαν τὶ ἀκριβῶς συνέβη καὶ ἐκεῖνος διορατικὰ εἶπε στὸν ἄρρωστο μὲ αὐστηρὸ τόνο: - Ἔκαμες ὅλον αὐτὸν τὸν καιρὸ ὑπομο- νή, ὅπως τὴν ἔκαμαν οἱ Μάρτυρες τῆς Ἐκκλησίας μας ἢ ὁ πολύαθλος Ἰώβ; - Ὄχι,... ἀπάντησε ἐκεῖνος. - Ἐσὺ δὲν ἦσουν, ποὺ γόγγυζες μέχρι χθὲς καὶ κάθε μέρα ἐναντίον τοῦ Θεοῦ; Ἐσὺ δὲν ἦσουν, ποὺ ἔβριζες τοὺς Ἁγίους Θεοδώρους, ποὺ εἶναι καὶ προστάτες τοῦ χωριοῦ μας; Ἡ γυναίκα σου καὶ ἡ πεθερά σου δὲν ἦσαν αὐτές, ποὺ πῆγαν στοὺς χοτζάδες τῆς Ξάνθης, καὶ σοῦ ἔκαμαν φυλακτὰ νὰ τὰ φορᾶς πάνω σου, γιὰ νὰ περπατήσης δῆθεν; Τὰ φορᾶς ἢ δὲν τὰ φορᾶς; - Τὰ φοράω,... λέει ὁ ἄρρωστος. - Βγάλτα γρήγορα!... τοῦ εἶπε ὁ παππᾶς. Καὶ τὰ ἔβγαλε. - Ποῦ εἶναι ἡ πίστις σου; Κοίταξε, καημένε, νὰ κλάψης γιὰ τὶς ἁμαρτίες σου, γιατὶ ἔτσι μόνο θὰ σωθῆς καὶ σωματικὰ καὶ ψυχικά. Καὶ γιὰ νὰ σοῦ δείξω ὅτι τόσο τὸ ὄνειρό σου ὅσο καὶ τὸ χόρτο ποὺ βρῆκες εἶναι διαβολικὰ τεχνάσματα, θὰ κάμω ἀμέσως Ἁγιασμό.

Ἑτοιμάζουν λοιπὸν καὶ κάνει Ἁγιασμὸ καὶ μόλις ράντισε τὸ χόρτο, αὐτὸ μεταβλήθηκε σὲ μαύρη στάχτη! Μπροστὰ σ᾿ αὐτὸ τὸ ἐξαίσιο θαῦμα ἀκολούθησε, ὅπως ἦταν ἑπόμενο, μία περίοδος μετανοίας γιὰ ὅλους. Καὶ μετὰ τὸ Πάσχα, ποὺ κοινώνησε ὁ παράλυτος, σηκώθηκε στὰ πόδια του καὶ περπάτησε. Τὸ θαῦμα ἔγινε!

Πρωτοπρεσβυτέρου Στεφάνου Κ. Ἀναγνωστοπούλου