Ο λόγος  μας καὶ πάλι περὶ Μετανοίας... ῾Η ζωὴ τοῦ ἀληθινοῦ Χριστιανοῦ εἶναι μία συνεχὴς Μετάνοια. ῾Ο πιστὸς εἶναι πάντοτε πεσμένος νοερὰ μπροστὰ στὸν θρόνο τῆς μεγαλωσύνης τοῦ Θεοῦ καὶ μὲ συντριβὴ καὶ συναίσθησι τῆς ἁμαρτωλότητός του ψελλίζει τὸ τελωνικό: «῾Ο Θεός, ἱλάσθητί μοι ! ». Τὰ «ἔργα», ἡ «δρᾶσις», οἱ «καλὲς πράξεις» δὲν τὸν παρασύρουν στὴν ψευδαίσθησι καὶ τὴν αὐτο-επιβεβαίωσι, ὅτι «κέρδισε» μὲ αὐτὰ τὸν θεῖο Παράδεισο. Μπροστά του βρίσκεται συνεχῶς τὸ «σκότος» τῆς καρδιᾶς του, τὰ δαιμονικὰ πάθη, τὰ ὁποῖα τὸν χωρίζουν ἀπὸ τὴν πηγὴ τοῦ φωτὸς καὶ τῆς ἁγιότητος, τὸν Κύριό μας καὶ Θεό μας. Συνεχῶς ἐλεεινολογεῖ καὶ κατακρίνει τὸν ἑαυτό του. Προσευχή του διαρκὴς εἶναι ἡ εὐχὴ τοῦ ῾Οσίου ᾿Εφραίμ: «Ναί, Κύριε Βασιλεῦ, δώρησαί μοι τοῦ ὁρᾶν τὰ ἐμὰ πταίσματα, καὶ μὴ κατακρίνειν τὸν ἀδελφόν μου!».

Οἱ καιροί μας εἶναι πολὺ δύσκολοι. ῾Ο διάβολος ἀγωνίζεται μὲ κάθε τρόπο νὰ πλανήση, εἰ δυνατόν, ἀκόμη καὶ τοὺς ἐκλεκτούς. Τὸ μόνο, τὸ ὁποῖο θὰ μᾶς προστατεύση ἀπὸ τὶς δολερὲς παγίδες τοῦ πονηροῦ, εἶναι ἡ Μ ε τ ά ν ο ι α. ῾Η Μετάνοια ὅμως, ὄχι ἡ ἐπιπόλαιη καὶ στιγμιαία, ἀλλὰ ὡς δ ι α ρ κ ὴ ς π ν ε υ μ α τ ι κ ὴ κ α τ ά σ τ α σ ι ς, ὡς ἐσωτερικὴ ἐργασία. ῾Η Μετάνοια αὐτὴ μᾶς διατηρεῖ μέσα στὴν ἀτμόσφαιρα τῆς ταπεινοφροσύνης καὶ ὁ ταπεινόφρων εἶναι ὁ μόνος ἀσφαλισμένος. Οἱ ῞Αγιοι Πατέρες θεόπνευστα μᾶς συμβουλεύουν, ὅτι ἐὰν ὡς ἄνθρωποι ἁμαρτήσουμε καὶ βάλουμε ἀρχὴ Μετανοίας, νὰ μὴ παύσουμε λυπούμενοι καὶ στενάζοντες πρὸς τὸν Κύριό μας μέχρι τοῦ θανάτου μας, διότι ἐὰν ἀμελήσουμε θὰ πέσουμε πάλι στὴν ἁμαρτία: «῾Η γ ὰ ρ κ α τ ὰ Θ ε ὸ ν λ ύ π η, χ α λ ι ν ό ς ἐ σ τ ι τ ῆ ς ψ υ χ ῆ ς, μ ὴ ἐ ῶ ν (ἀ φ ή ν ω ν) α ὐ τ ὴ ν π ε σ ε ῖ ν»· «ἐάν τις πέσῃ εἰς οἵαν δήποτε ἁμαρτίαν καὶ μὴ λυπηθῇ κ α τ ὰ ἀ ν α λ ο γ ί α ν τ ο ῦ σ φ ά λ μ α τ ο ς, εὐχερῶς πάλιν τῷ αὐτῷ περιπίπτει δικτύῳ».

Μὴ ἀναβάλλης τὴν μετάνοια καὶ τὴν ἐπιστρο- φή σου πρὸς τὸν Κύριό μας γιὰ αὔριο, γιὰ τὸ μέλλον, γιὰ τὰ γεράματα... Κανεὶς δὲν γνωρίζει τί θὰ γεννήση ἡ αὐριανὴ ἡμέρα. Μετανόησε σήμερα καὶ ἄφησε νὰ γίνη αὔριο τὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ μας. Τώρα ποὺ μπορεῖς, γονάτισε μπροστὰ στὸν Σωτῆρα μας μὲ συν- τριβὴ γιὰ νὰ βρῆς τὴν χαμένη γαλήνη σου. «Αὕτη ἡ φωνὴ βοᾶ πρὸς τὸν ἄνθρωπον ἕως ἐσχάτης ἀναπνοῆς: σ ή μ ε ρ ο ν ἐ π ί σ τ ρ ε ψ ο ν !». «Οὐ κολασθησόμεθα ἐν τῷ μέλλοντι, ὅτι ἡμάρτομεν, οὐδὲ κατακριθησόμεθα τούτου χάριν, τρεπτῆς καὶ ἀλλοιω- τῆς λαχόντες φύσεως· ἀλλ᾿ ὅτι ἁμαρτήσαντες, οὐ μετενοήσαμεν, οὐδὲ ἐστράφημεν τῆς πονηρᾶς ὁδοῦ πρὸς τὸν Κύριον, ἐξουσίαν λαβόντες καὶ καιρὸν μετανοίας». (῾Οσίου Θεογνώστου).

Σ.Π.Μ