Κάποτε ὁ ᾿Αρχιεπίσκοπος Νόβγοροδ Γουρίας καὶ Τοποτηρητὴς τῆς ᾿Αρχιεπισκοπῆς Καλούγας, στὴν ὁποίαν ὑπαγόταν ἡ ῎Οπτινα, ἔδωσε εὐλογία νὰ γίνη σὲ ἕνα Μοναστήρι ἐπισκευὴ (καθαρισμός, ἐπιδιόρθωσις, ἐπιζωγράφησις) τῆς θαυματουργοῦ Εἰκόνος τῆς Παναγίας τοῦ Τιχβίν, ποὺ κατὰ παλαιὰ παράδοσι εἶναι ἔργο τοῦ ῾Αγίου Εὐαγγελιστοῦ Λουκᾶ καὶ τὴν σέβεται βαθύτατα ὅλη ἡ Ρωσία. ῾Η ἐνέργεια αὐτὴ θεωρήθηκε ἀπὸ μερικοὺς ὡς «βεβήλωσις» καὶ προκάλεσε σοβαρὸ σκανδαλισμό· κάποιος μάλιστα ὁ ὁποῖος ἦταν «κάπως πιὸ ζηλωτὴς καὶ θερμόαιμος, δὲν ἐπέτρεψε στὸν ἑαυτό του νὰ περάση τὸ γεγονὸς ἀπαρατήρητο. ῎Εκατσε καὶ ἔγραψε ἕνα ὀξὺ γράμμα σὲ ἕνα γνωστό του ἀνώτερο ὑπάλληλο, “στρατηγὸ” τῆς ἀρχιγραμματείας τῆς ῾Ιερᾶς Συνόδου, τὸν Σκβορτσώφ, ἄνθρωπο μὲ πολὺ μεγάλο κῦρος. Στὴν συνέχεια ἔγραψε καὶ ἄλλο γράμμα στὸν ἐπίσης γνωστό του ἐπίσκοπο Πέρμης ᾿Ανδρόνικο, ζητώντας του νὰ ἀσχοληθῆ μὲ τὸ θέμα. Μὰ πρὶν ἀκόμη ταχυδρομήση τὸ δεύτερο γράμμα, στὸν ἐπίσκοπο ᾿Ανδρόνικο, θυμήθηκε πὼς δὲν πρέπει ὁ καλὸς καὶ ζηλωτὴς χριστιανὸς νὰ κάνη ποτέ του κάποια ἐνέργεια καὶ μάλιστα σὲ ἄμεση σχέση μὲ τὴν ἐκκλησιαστική του ἰδιότητα καὶ τὴν πνευματική του ζωή, χωρὶς νὰ συμβουλευθῆ τὸν Πνευματικό του.

᾿Επῆρε λοιπὸν στὴν τσέπη του τὸ γράμμα καὶ ἐπῆγε στὸν Γέροντα Βαρσανούφιο τῆς ῎Οπτινα. Τοῦ τὸ διάβασε καὶ ζήτησε εὐλογία, νὰ τὸ στείλη στὸν ᾿Επίσκοπο καὶ νὰ συνεχίση τὶς ἐνέργειές του. ῾Ο Γέροντας Βαρσανούφιος, ἀφοῦ ἄκουσε μὲ πολλὴ προσοχή, τὸν ἐρώτησε: – Πῶς τὸ ἔγραψες αὐτὸ τὸ γράμμα; ᾿Επῆρες εὐλογία ἀπὸ τὴν Παναγία;... – Πῶς εἴπατε, Πάτερ;... εἶπε ἐκεῖνος συγχυσμένος. Εὐλογία ἀπὸ τὴν Παναγία; Δὲν μπορῶ νὰ Σᾶς καταλάβω...

– Αὐτὸ ποὺ σὲ ἐρωτάω, συμπλήρωσε σταθερὰ ὁ Γέροντας. Σοῦ ἔδωσε ἡ Παναγία εὐλογία νὰ κάνης αὐτὲς τὶς ἐνέργειες, γιὰ νὰ σώσης τὴν εἰκόνα Της;... – ῎Οχι βέβαια. ᾿Απ᾿ εὐθείας ἡ Παναγία δὲν μοῦ ἔδωσε εὐλογία γιὰ τὶς ἐνέργειές μου αὐτές. Μὰ νομίζω, πὼς εἶναι χρέος κάθε καλοῦ Χριστιανοῦ, ποὺ ἔχει κάποιο ζῆλο, νὰ προστατεύη τὰ ἱερὰ καὶ τὰ ὅσια τῆς Πίστεώς του ἀπὸ κάθε βεβήλωση... – Συμφωνῶ, ἀπάντησε ὁ Γέροντας Βαρσανούφιος. Μὰ ὄχι ὅταν πρόκειται νὰ ἔλθη σὲ ἀντίθεσι μὲ ἕναν φορέα τῆς ὑπέρτατης ἐκείνης ἐξουσίας, ποὺ εἶχαν οἱ ῞Αγιοι ᾿Απόστολοι. Ποιὸς εἶσαι ἐσύ, ποὺ θὰ ἔλθης ἀντιμέτωπος μὲ ἕναν ᾿Αρχιερέα, γιὰ νὰ τοῦ ὑπαγορεύσης τὶ πρέπει νὰ κάμη σὰν ὑπεύθυνος ποιμένας “τῆς κληρωθείσης αὐτῷ ἐπαρχίας”, τῆς τοπικῆς ἐκκλησίας, ποὺ τοῦ τὴν ἐμπιστεύθηκε ὁ ἴδιος ὁ Θεός; Δὲν τὸ ξέρεις, ὅτι ἔχει ὅλο τὸ πλήρωμα τῆς ἀρχιερατικῆς ἀποστολικῆς ἐξουσίας; ῎Αφησε κατὰ μέρος κάθε σκέψη γιὰ ὁποιαδήποτε ἐνέργεια.

῎Αφησε τὸ θέμα στὰ χέρια τοῦ Θεοῦ καὶ τῆς Παναγίας: νὰ τὸ ἀντιμετωπίσουν, ὅπως ἐκεῖνοι θέλουν. Κάνε στὸ θέμα αὐτὸ ὑπακοή. Καὶ ὁ Κύριός μας, ποὺ μᾶς στεφανώνει γιὰ τὴν προαίρεσή μας, ὅταν ἐπιζητοῦμε τὸ ἀγαθό, θὰ σὲ ἀνταμείψη πλουσίως γιὰ τὴν ὑπακοή σου, καὶ γιὰ τὴν καλή σου πρόθεση. Μά, γιὰ ὄνομα τοῦ Θεοῦ, μὴν ἀφήνης τὸν ἑαυτό σου νὰ ἔλθη σὲ ἀντίθεση μὲ τὸν ᾿Αρχιερέα, γιὰ κανένα λόγο. Διαφορετικὰ θὰ σὲ τιμωρήση ἡ Πανα- γία... – Καὶ τὶ θὰ γίνη τώρα, Πάτερ, μὲ τὸ γράμμα ποὺ ἔστειλα στὴν Σύνοδο, στὸν “στρατηγό”; – Εἶναι δική σου δουλειά, νὰ βρῆς τὸν τρόπο νὰ τὸ ἀποσύρης. ῾Ο ὁποιοσδήποτε λαϊκός, ἔστω καὶ στρατηγός, ἔστω καὶ ὑπεύθυνο πρόσωπο στὰ γραφεῖα τῆς ῾Ιερᾶς Συνόδου, δὲν ἀποτελεῖ γιὰ τὴν ᾿Εκκλησία, γιὰ μᾶς, “ἐξουσία ἀπὸ Θεοῦ”. Μὴ τὰ ξεχνᾶς ποτὲ κάτι τέτοια»...

Δ.