Ήταν τόσο μεγάλη η πίστη του εκ γενετής τυφλού που από τη στιγμή που πίστεψε, τίποτα δεν τον έκανε να αλλάξει γνώμη. Ακόμα και ο εμπαιγμός από τους Φαρισαίους, ακόμα και η εκδίωξη από την Συναγωγή.

Μάλιστα, η παράδοση της Εκκλησίας μας τον παρουσιάζει, σε τροπάριο της Μεγάλης Πέμπτης, να παραπονιέται και να οδύρεται μπροστά στον σταυρωμένο Χριστό και να Του λέει «Τα μάτια αυτά, τι μου τα έδωσες αν ήταν να σε αντικρύσω πάνω στο Σταυρό…; » Λόγια ευγνωμοσύνης, πίστης και αναγνώρισης. Τι αντίθεση, αλήθεια, αν σκεφτούμε ότι, κάπου εκεί μέσα στο πλήθος που φώναζε με μανία και παροξυσμό «Άρον άρον σταύρωσον αυτόν», στο πλήθος που λοιδορούσε και ενέπαιζε τον Χριστό, κάπου εκεί μέσα σίγουρα βρισκόταν κάποιος ευεργετηθείς από τον Κύριο. Κάποιος του οποίου ο Χριστός είχε γιατρέψει το παιδί του, τον αδερφό του, τον πατέρα του ή τον ίδιο. Αγνωμοσύνη και φρικτή αχαριστία…

Δύο ζωές, δύο παραδείγματα. Μία προτροπή για μίμηση και μία για αποφυγή. Αυτές οι δύο σκηνές μεγάλης αντίθεσης έλαβαν χώρα τότε και συνεχίζουν να λαμβάνουν και σήμερα. Εμείς σε ποια από τις δύο είμαστε πρωταγωνιστές;