Κάποτε υπήρχε μιά φτωχή γυναίκα, ή οποία όλη τήν ώρα, ό,τι καλό νά τής συνέβαινε, κοίταζε τόν ουρανό καί έλεγε: «δόξα τώ Θεω». Αισθα­νόταν πολύ ευγνώμων γιά τό ό,τιδήποτε. Κάπου εκεί κοντά της έμενε ένας πλούσιος άνθρωπος. Κάθε φορά, λοιπόν, πού περ­νούσε μπροστά από τό σπίτι τής γυναίκας, τήν άκουγε νά λέει «δόξα τω Θεω. Ευχα­ριστώ Κύριε». Στήν αρχή δεν έδινε σημα­σία, αλλά κάποια στιγμή αυτό άρχισε νά τόν έκνευρίζει. «Πώς μπορεί αύτή ή γυ­ναίκα, τόσο φτωχή, νά ευχαριστεί συνέ­χεια τόν Θεό;» σκεφτόταν.

Μια μέρα, λοιπόν, όταν ξαναπέρασε μπροστά από τό σπίτι της καί τήν άκουσε νά λέει πάλι «δόξα τώ Θεω», νεύριασε τόσο πολύ, πού είπε στόν υπηρέτη του: «Πήγαινε στό παντοπωλείο καί γέμισε δύο τσάντες τρόφιμα. Πήγαινέ τα σ’ αυτήν τή γυναίκα καί όταν σέ ρωτήσει, ποιος τά στέλνει, νά τής πεις ότι ό διάβολος τά στέλ­νει». Έτσι, λοιπόν, έκανε ό υπηρέτης. Τήν επομένη ήμέρα πήγε στό παντοπωλείο, γέ­μισε δύο τσάντες μέ τρόφιμα καί τά πήγε στή γυναίκα αύτή.

Εφτασε στό σπίτι της καί χτύπησε τήν πόρτα. Εκείνη, μόλις βγήκε έξω καί αντίκρισε τίς δύο τσάντες γεμάτες τρό­φιμα, αναφώνησε: «Δόξα τώ Θεώ, ευχα­ριστώ Κύριε». Ό υπηρέτης τή ρώτησε ανυπόμονα: «Δέν θέλετε νά μάθετε, ποιος σας έστειλε τά τρόφιμα;». «Όχι, παιδί μου, δέν έχει σημασία. Όταν θέλει ό Θεός, καί ό διάβολος τόν υπηρετεί»! Καί παίρνοντας τά τρόφιμα μπήκε μέσα ευτυχισμένη. Ό υπηρέτης έμεινε κατά­πληκτος. Τό ίδιο ασφαλώς καί τό αφεν­τικό του.

Το περιστατικό αυτό είναι πολύ χαρακτηριστικό. Αύτή ή φτωχή γυναίκα, μιά απλή γυναίκα τού λαού, είχε μεγάλη πίστη στόν Θεό καί τήν θεία πρόνοια. Οπωσδήποτε θά προσευχόταν καί θά τόν παρακαλούσε νά τής δώσει «τόν άρτο τόν επιούσιο». Πίστευε στό λόγο τού Χρι­στού: «Ζητάτε καί θά σάς δοθεί». Στήν έκκλησία είχε ακούσει τήν εύχή τής Θείας Λειτουργίας: «Παν δώρημα τέλειον άνω­θεν έστί καταβαινον». Ζητούσε, λοιπόν, καί ό Θεός άνταποκρινόταν. Καί τής έδινε ό,τι χρειαζόταν γιά νά ζήσει. Όμως δέν λησμονούσε νά ευχαριστεί τόν Θεό γιά όσα καλά τής έστελνε. Δέν απελπιζό­ταν. Τόν εύχαριστούσε γιά τήν ύγεία της, γιά τό σπιτάκι πού είχε καί έμενε. Κι άς περνούσε δύσκολα καί στερημένα. Καί ό Θεός δέν τήν ξεχνούσε. «Ό Θεός αργεί, μά δέν λησμονεί». Καί ή φτωχή καί άσημη γυναίκα ήξερε νά περιμένει. Πόσοι από μάς, άραγε, έχουν τήν πίστη τής φτωχής αύτής γυναίκας; Πόσοι από μάς;

Γ.Δ. ΚΟΤΒΕΛΑΣ