Ἁμαρτάνουμε, Κύριε, καί ἀ κ ο ύ σ ι α . Ἡ ἀλλοτριωμένη θέλησή μας δέν ἔχει τή δύναμη νά ἀντισταθεῖ στούς πειρασμούς καί τίς ἐπιθέσεις τοῦ κακοῦ καί τοῦ διαβόλου. Εὔκολα ὑποκύπτει καί διαπράττει τό κακό καί τήν ἁμαρτία. Πολλές φορές ἡ θέλησή μας δέν προβάλλει καμιά ἀντίσταση, ἀλλά παραδίδεται ἀμαχητί στό κακό καί τήν ἁμαρτία. Καί αὐτό, Κύριε, εἶναι τό μεγάλο μας δράμα, ὅπως τό περιέγραψε ὁ ἀπόστολός σου Παῦλος: «Τό θέλειν παράκειταί μοι (= μοῦ ἔχεις δώσει τό χάρισμα τῆς θελήσεως), τό δέ κατεργάζεσθαι τό καλόν οὐχ εὑρίσκω (= λόγῳ ὅμως τῆς ἀλλοτρίωσης τῆς θέλησής μου, δέν μπορῶ νά πραγματοποιήσω τό καλό). Οὐ γάρ ὅ θέλω ποιῶ ἀγαθόν, ἀλλ’ ὅ οὐ θέλω κακόν τοῦτο πράσσω» (Ρωμ. ζ΄ 18-19).

Ἐλευθέρωσε, Κύριε τή θέλησή μου («ἄνες, ἄφες»), ὥστε νά διαπράττω μόνο τό ἀγαθό, τό χρήσιμο καί ὠφέλιμο στήν ὕπαρξη καί τή ζωή μου καί συγχώρησε ὅσα μέ τήν ἀλλοτριωμένη θέλησή μου, «ἐν λόγῳ ἤ ἔργῳ ἤ κατά διάνοιαν, ἑκουσίως ἤ ἀκουσίως», διέπραξα ἁμαρτήματα.

Τοῦ Σεβ. Μητροπολίτου Ἀχελώου κ. ΕΥΘΥΜΙΟΥ