Σκυθρωποί πορεύονται οἱ δύο Μαθηταί πρός Ἐμμαούς. Συγκλονισμένοι ἀπό τά τραγικά γεγονότα τοῦ σταυρικοῦ θανάτου καί τῆς ταφῆς τοῦ Διδασκάλου τους, ἀλλά καί ἀπορημένοι ἀπό τά παράδοξα τῶν Μυροφόρων, πού βρῆκαν ἄδειο τόν τάφο Του. Στόν Ξένο, πού τούς πλησιάζει, ἀναφέρουν τόν προβληματισμό τους, ὁμολογοῦν τήν θλίψι τους καί τήν ἀπελπισία τους. Ἐμεῖς ἐλπίζαμε ὅτι αὐτός θά ἐλύτρωνε τόν Ἰσραήλ.

Ὁ Ξένος, - ὁ ἴδιος ὁ ἀναστάς Κύριος ἐν ἑτέρᾳ μορφῇ - πού περπατᾶ μαζί τους καί δέν τόν ἀναγνωρίζουν, τούς ὁδηγεῖ μέσα ἀπό τίς προφητεῖες τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης στήν κατανόησι τῶν γεγονότων καί στήν ἀλήθεια τῆς Ἀναστάσεως. Ἔτσι ἔπρεπε νά γίνουν ὅλα, νά πάθη ὁ Χριστός καί νά εἰσέλθη στήν δόξα Του (Λουκ. 24, 22-27). Καίγεται ἡ καρδιά τους ἀπό τά λόγια Του. Διαλύονται τά νέφη ἀπό τόν νοῦ τους. Μένει μαζί τους ὁ Κύριος καί μόνον τήν ὥρα τοῦ δείπνου, πού εὐλογεῖ τόν ἄρτον, ἄνοιξαν τά μάτια τους. Στό πρόσωπο τοῦ ὑψηλοῦ Ξένου, ἀνεγνώρισαν τόν ἀναστάντα Κύριο. «Καί Αὐτός ἄφαντος ἐγένετο ἀπ’ αὐτῶν» (Λουκ. 24,31). Τόν εἶδαν μίλησαν μαζί Του, περπάτησε δίπλα τους, συνέφαγαν, ἔμεινε κοντά τους. Ἡ ἐλπίδα ὄχι μόνον δέν χάθηκε, δέν ἔσβησε στόν τάφο, ἀλλά ἔγινε συνάντησι ἄπειρης ἀγάπης καί χαρᾶς. Ἐπιστρέφουν ἀμέσως στά Ἱεροσόλυμα, συναντοῦν τούς συμμαθητάς τους πού τούς πληροφοροῦν ὅτι «ἠγέρθη ὁ Κύριος ὄντως καί ὤφθη Σίμωνι» Χαίρονται ὅλοι μαζί. Καί ἐνῶ συζητοῦν ὅλα αὐτά, ξαφνικά ὁ Ἰησοῦς ἔστη ἐν μέσῳ αὐτῶν καί λέγει αὐτοῖς «εἰρήνη ὑμῖν». Ἡ ἐλπίδα γίνεται βεβαιότητα πίστεως, πλήρωμα ἀγάπης μέ τόν Ἀναστάντα Κύριο. Πλήρωμα χαρᾶς καί δυνάμεως. Οἱ Μαθηταί γίνονται μάρτυρες τῆς Ἀναστάσεως σέ ὅλο τόν κόσμο. «Ἰδού ἐγώ ἀποστέλλω ὑμᾶς...», «Πορευθέντες μαθητεύσατε πάντα τά ἔθνη...».

Τά σύννεφα τῆς ἀβεβαιότητος, τῆς συγχύσεως καί τοῦ φόβου ὑπῆρχαν καί θά ὑπάρχουν πάντοτε. Στήν ἐποχή μας κλονίζουν τήν πίστι καί τήν ἐλπίδα μας. Φαίνεται σάν νά μᾶς «ξέχασε καί ὁ Θεός». Αὐτός ὅμως μᾶς ὑποσχέθηκε ὅτι θά εἶναι πάντοτε μαζί μας. «Οὐκ ἀφήσω ὑμᾶς ὀρφανούς, ἔρχομαι πρός ὑμᾶς» (Ἰω. 14,18). «Μείνατε ἐν τῇ ἀγάπῃ τῇ ἐμῇ» (Ἰω. 15,9). Ὁ ἴδιος μένει πιστός στίς ὑποσχέσεις Του. Ἡ Ἀνάστασί Του βεβαιώνει τήν ὁριστική νίκη Του πάνω στό κακό καί τήν ἐξουσία τοῦ διαβόλου.

Ὅσο κι ἄν φαίνεται νά κυριαρχεῖ τό κακό στόν κόσμο, γνωρίζουμε ὅτι δέν ἔχει ὑπόστασι, δέν εἶναι «ὑφεστώς τι πρόσωπον ἤ πρᾶγμα». Εἶναι ἡ ἀπουσία τοῦ καλοῦ, ὅπως τό σκοτάδι εἶναι ἡ ἀπουσία τοῦ φωτός καί ὁ θάνατος ἡ ἀπουσία τῆς ζωῆς. Ἡ ἐλπίδα μᾶς ἑνώνει μέ τήν ἄπειρη ἀγάπη τοῦ Θεοῦ καί τήν ἀδιάκοπη παρουσία Του στή ζωή μας. Μακάρι νά ἔχουμε τό φωτισμό Του, νά περπατοῦμε ἐν τῷ φωτί τοῦ προσώπου Του. Νά Τόν ἀκολουθοῦμε.

Χριστιανική Στέγη Καλαμάτας