Σήμερα μέ πήρε τηλέφωνο μιά γυναίκα καί μου είπε τί αισθάνθηκε, όταν πήγε νά κοινωνήση. Μου είπε τό λογισμό της. «Ταλάνισα τόν εαυτό μου, Γερόντισσα, είδα ότι ήμουν τόσο γυμνή, τόσο ανάξια, καί είπα, πώς θά πάρω τό θείο Σου Σώμα, Μακρόθυμε, πώς θαρθής μέσα στην καρδιά μου;». Πήγε σαν τον Άσωτο υιό. Ή μεγάλη ταπείνωσι πού είχε εκείνη τήν ώρα πού έβαλε ο ιερεύς την Αγία Λαβίδα στο στόμα της, την αξίωσε καί αισθάνθηκε ότι πήγε η Θεία Κοινωνία κατ’ ευθείαν στήν καρδιά της.

Δέν κατάπιε, όπως εμείς τό Σώμα καί τό Αίμα, αλλά αισθάνθηκε ότι βρήκε μία θέσι στήν καρδιά της καί τοποθετήθηκε εκεί πέρα ο Χριστός. Καί τής ήρθε μιά γλυκύτητα, μιά χαρά, τόσα δάκρυα, ούτε ήθελε νά γευθή τίποτε! Από τή Μεγάλη Πέμπτη είναι έτσι. Καί συνέχισε: «Δέν μπορώ νά τό ξεχάσω αυτό τό πράγμα, σάν νά άνοιξε ένα πηγαδάκι στήν καρδιά μου καί μπήκε μέσα ο Χριστός». Μου έκανε εντύπωσι καί τής είπα: «Αυτό τό επέτρεψε ο Θεός, να ιδής τό μεγαλείο Του καί πώς καταδέχτηκε ναρθή να καθήση στην καρδιά σου, να Τον αγαπήσης ακόμη πιο πολύ καί να αγωνισθής για τήν αγάπη Του».

Πόσο αγώνα καί πόση προσοχή χρειάζεται νά έχη ο άνθρωπος! Τήν ώρα της Θείας Μεταλήψεως πρέπει νά συγκεντρώνη κανείς τον εαυτό του. Ποιόν παίρνει εκείνη τήν ώρα! Ποιόν γεύεται εκείνη τήν ώρα! Ό άνθρωπος εκείνη τη στιγμή πρέπει νά λέη: «Πως θά πλησιάσω τό έλεος του Θεού; Τήν άπειρη ευσπλαγχνία Του;».

ΓΕΡΟΝΤΙΣΣΑ ΜΑΚΡΙΝΑ  ΒΑΣΣΟΠΟΥΛΟΥ