Και πάλι αξιωνόμαστε με την χάρη του Θεού να εορτάσουμε την μνήμη δύο Πατέρων της Εκκλησίας μας οι οποίοι αν και έζησαν μπροστά από πολλά χρόνια, εντούτοις φωτίζουν και σήμερα σαν αστέρια τις καρδιές των πιστών που τιμούν την εορτή τους. Αθανάσιος και Κύριλλος. Δύο ονόματα τόσο γνωστά. Δύο φυσιογνωμίες που στα πρόσωπά τους η Ορθοδοξία βρήκε τους υπερασπιστές της, τους αγωνιστές της, τους στύλους της. Δύο Ιεράρχες που αγάπησαν τον Θεό και την Ορθοδοξία, μέχρι σημείου να υποστούν διωγμούς, θλίψεις, στερήσεις, ταπεινώσεις, ατιμώσεις, αφιερώνοντας όλη τους την ζωή στην διαποίμανση των λογικών προβάτων του Χριστού, σύμφωνα με τα πρότυπα που ο ίδιος ο καλός Ποιμένας καθιέρωσε.

Αν προσπαθήσουμε να χωρίσουμε αυτούς τους δύο Πατέρες και να τους απομονώσουμε μεταξύ Τους σίγουρα θα είναι σαν να προσπαθούμε να χωρίσουμε έναν άνθρωπο στα δύο, αφού Αθανάσιος και Κύριλλος ήταν μεν δύο ξεχωριστές προσωπικότητες αλλά αγωνίσθηκαν σαν ένας άνθρωπος για έναν σκοπό, την δογματική υποστήριξη της Ορθοδοξίας. Ο Αθανάσιος γίνεται υπέρμαχος του Αρείου ο οποίος  θεωρούσε το δεύτερο πρόσωπο της Αγίας Τριάδος κτίσμα όπως ο άνθρωπος, και όχι Θεό. Και ο Κύριλλος, υπέρμαχος της Παναγίας, αφού πολέμησε εκείνους που διαστρέβλωναν τα λεπτά νοήματα της Αγ. Γραφής και προσέβαλαν την αειπαρθενία της Θεοτόκου. Ψηλαφώντας την ζωή των Αγίων Πατέρων που σήμερα εορτάζουμε θα δούμε ότι αυτοί υπήρξαν, καλοί Ποιμένες, αγωνιστές Ιεράρχες, άξιοι Λειτουργοί του αγ. Θυσιαστηρίου, σοφοί διδάσκαλοι της Οικουμένης.

Άκουσαν την φωνή του Χριστού που έλεγε ότι καλός ποιμένας είναι εκείνος που θυσιάζει την ζωή του χάρη του ποιμνίου του, εκείνος που νοιάζεται για τα πρόβατά του και που δεν ενδιαφέρεται μόνο για το γάλα που παίρνει απ΄ αυτά αλλά κυρίως νοιάζεται να οδηγήσει το ποίμνιο του στο σίγουρο μαντρί που είναι η Εκκλησία. Ο Άγιος Αθανάσιος και ο Αγ. Κύριλλος υπήρξαν αγωνιστές. Όταν χρειάστηκε ύψωσαν την φωνή τους, ανόρθωσαν το ανάστημα τους και πολέμησαν τους λύκους που στόχευαν στην διάλυση του ποιμνίου. Ήταν ότι ακριβώς χρειάζεται σήμερα η Εκκλησία μας αγωνιστές, φιλόπονους, υπεύθυνους και γνήσιους ποιμένες.

Αλλά και σαν Τίμιοι Λειτουργοί του θυσιαστηρίου του Εσταυρωμένου αναδείχθηκαν οι σεβάσμιοι Πατέρες. Με την Μυστηριακή ζωή της Εκκλησίας μας, έδωσαν στους πιστούς εκείνο που και σήμερα δίνουν οι Λειτουργοί της Εκκλησίας, του Θείου Μαργαρίτη μέσα από το Ποτήριο της Ευχαριστίας, το Σώμα και το Αίμα του Θεανθρώπου υπακούοντας στην Θεϊκή επιταγή για να μπορούν οι άνθρωποι να ενώνονται με τον Δημιουργό και να παίρνουν την χάρη του.

Τι να πει κανείς για τους Αγίους Πατέρες και Διδασκάλους της Οικουμένης. Τα πύρινα κηρύγματά τους τα οποία βρίσκονται αποθηκευμένα μέσα στους υπέροχους λόγους Τους ήταν και  είναι για τις ψυχές σανίδα σωτηρίας μέσα στην τρικυμία της απιστίας και της αμφισβήτησης. Γιατί μέσα στην σοφία των Αγίων Πατέρων μπορεί κανείς να αντλήσει τις ανόθευτες διδασκαλίες που παραδόθηκαν στην Εκκλησία από τους Αποστόλους, για να μπορέσει να αντιμετωπίσει τον λίβα των αιρέσεων που κατατρώγει τους ασταθείς στην πίστη.

Δίκαια λοιπόν το κοινό απολυτίκιο τους αναφέρει : «Έργοις λάμψατες Ορθοδοξίας πάσαν σβέσατες κακοδοξίαν, νικηταί τροπαιοφόροι γεγόνατε…» Με τα έργα τους που ήταν θεμελιωμένα πάνω στην Ορθόδοξη πίστη και παράδοση στήριξαν την Εκκλησία. Γι΄ αυτό ευλαβικό μνημόσυνο των αγίων τους έργων αποτελεί η σημερινή Ευχαριστηριακή Σύναξη κατά την οποία τιμούμε τους δύο Πατέρες αλλά κυρίως βάζουμε σαν κανόνα στην ζωή μας, εκείνα τα «Μεγάλα της πίστεως κατορθώματα» τα οποία προσέφεραν ως θυσία πνευματική στον αγαπημένο τους Νυμφίο, οι δύο Πατέρες ο Άγιος  Αθανάσιος και ο Άγιος Κύριλλος των οποίων τα ονόματα θα συγκινούν, θα εμπνέουν και θα οδηγούν το Ορθόδοξο πλήρωμα του σκάφους της Εκκλησίας του οποίου η πυξίδα δείχνει σταθερά τον Χριστό.  Αμήν.