Kυριακή της Σαμαρείτιδος σήμερα, Πέμπτη Κυριακή μετά το Πάσχα, και το άγιο Ευαγγέλιο (Ιωάννου κεφ. Δ΄, 5-42) μας ομιλεί για τον Χριστό μας, ο Οποίος βρέθηκε στο φρέαρ του Ιακώβ στη Σαμάρεια ύστερα από μεγάλη οδοιπορία και εκεί, στο καταμεσήμερο, περίμενε τη Σαμαρείτιδα γυναίκα, τη μετέπειτα αγία, μεγαλομάρτυρα και ισαπόστολο Φωτεινή.

  Οι Μαθηταί πήγαν στην πόλη να αγοράσουν τροφές κι Εκείνος, ο Μεγάλος Ψαράς, περίμενε το ψάρι, τη Σαμαρείτιδα. Ηλθε εκείνη κι ο Χριστός με τρόπο γλυκό και υπέροχο και μοναδικό την έφερε εκεί που ήθελε. Της παρουσιάστηκε αρχικά ως αναγκεμένος και της ζήτησε να πιει νερό, «ο εν ύδασι την γην κρεμάσας».

  Κι εκείνη απόρησε πώς ένας Ιουδαίος ζητούσε από μια Σαμαρείτιδα νερό! Εκείνος στη συνέχεια της λέει: «Αν ήξερες τη δωρεά του Θεού και ποιος είναι αυτός που σου μιλάει γι' αυτό το νερό, εσύ θα ζητούσες». Κι αυτή του απαντάει: «Εσύ δεν έχεις ούτε έναν κουβά, κι είναι βαθύ το πηγάδι. Πούθε να βρεις το νερό που λες;».

  Ο Χριστός στη συνέχεια κατάφερε με την αγάπη Του και με τον τρόπο Του, και με τον μοναδικό αυτό διάλογο, που 'ναι δημοκρατία και ελευθερία στην πράξη, να κάμει τη γυναίκα τελικά να Του ζητήσει το αθάνατο νερό, που 'ναι η Θεία Χάρις Του, που 'ναι το Αγιο Πνεύμα.

  Στη συνέχεια της αποκαλύφθηκε ως ο Μεσσίας και λυτρωτής του κόσμου, κάτι που δεν έκανε στους Γραμματείς και Φαρισαίους, οι οποίοι Τον πίεζαν και επέμεναν να τους πει ποιος είναι. Και δεν τους είπε γιατί εκείνοι ήξεραν και ήθελαν να το χρησιμοποιήσουν εναντίον Του. Ομως η γυναίκα ήταν άδολη κι ήθελε να μάθει την αλήθεια, και η αλήθεια, που είναι ο Χριστός ο Ιδιος, της αποκαλύφθηκε.

  Κι ενώ εκείνη έτρεξε στην πόλη να φωνάξει στους συμπατριώτες της πως βρήκε τον Χριστό, τον Αθάνατο Βασιλέα, τον Μεσσία, οι Απόστολοι γύρισαν. Τον είχαν δει λίγο πριν να μιλάει με τη γυναίκα και απόρησαν, γιατί μιλούσε μετά γυναικός, διότι οι Ιουδαίοι δεν κατεδέχονταν να ομιλούν με γυναίκες - κάθε πρωί οι Φαρισαίοι και οι υπόλοιποι ευχαρι- στούσαν τον Θεό που δεν γεννήθηκαν γυναίκες.

  Ο Κύριος, όμως, είναι ο ποιητής και λυτρωτής και του ανδρός και της γυναικός, δηλαδή του ανθρώπου, γι' αυτό αγαπά εξίσου και τα δύο φύλα. Και αυτό είναι πολύ σπουδαίο και πολύ σημαντικό. Του 'δωσαν να φάει του Χριστού, κι Εκείνος δεν εδέχτηκε. Πίστεψαν πως κάποιος άλλος του 'φερε να φάει. Εκείνος το κατάλαβε και τους λέγει: «Δική μου δουλειά, δικό μου φαγητό είναι να κάνω το θέλημα του Θεού, που με έστειλε στον κόσμο να σώσω τον κόσμο. Τ' άλλα, τα βρίσκουμε».

  Λέει κι άλλα βέβαια ο διάλογος κι η μεγάλη ευαγγελική περικοπή στο Δ΄ κεφάλαιο του Ευαγγελιστή Ιωάννη. Σας παρακαλώ πάρα πολύ να τη διαβάσετε και να επιμένετε ...; Ηλθαν, λοιπόν, όλοι εκείνοι οι Σαμαρείτες με επικεφαλής την αγία Φωτεινή, τη μετέπειτα αγία Φωτεινή, και Τον πήραν σηκωτό, θα λέγαμε, τον Χριστό και Τον πήγαν στη Σαμάρεια. Εμεινε μαζί τους δυο ολόκληρες ημέρες.

  Κι έλεγαν στην αγία Φωτεινή: «Δεν πιστεύουμε μόνο στα λόγια που μας είπες -αυτά ήταν η παρακίνηση και η αρχή-, αλλά τώρα πιστεύουμε ότι ο Χριστός, αφού είδαμε και ακούσαμε τον Ιδιο, είναι ο Μεσσίας , ο Λυτρωτής, ο Σωτήρας του κόσμου». Υστερα η αγία Φωτεινή, κατά το συναξάριο, τ' άφησε όλα, και παιδιά και πατρίδα και το 'να και τ' άλλο, κι έγινε ιεραπόστολος, έφθασε μέχρι τη Ρώμη και μίλησε και στον αυτοκράτορα Νέρωνα, επί της βασιλείας του οποίου και εμαρτύρησε.

  Την έριξαν στο πηγάδι για την αγάπη του Ιησού Χριστού και την μαρτυρίαν του εσφαγμένου αρνίου. Η περικοπή αυτή η σημερινή μάς οδηγεί, όπως και οι άλλες φυσικά, κατευθείαν στον Χριστό μας, στον Μεσσία, σ' Εκείνον που μας προσφέρει το αθάνατο νερό, τη Θεία Του Χάρη και τη σωτηρία. Μας συμφέρει να πάμε κοντά Του. Ποτέ δεν θα χάσουμε.

Του αρχιμανδρίτη Ανανία Κουστένη