Στη σκέψη  μεγάλου ποσοστού του κόσμου, η σχέση του με το Θεό είναι ανταποδοτική· ένα διαρκές ΠΑΡΕ-ΔΩΣΕ σα να προσπαθεί «πιστεύοντας» σ' Εκείνον να κερδίσει την εύνοιά του, στοχεύοντας να ζει, δίχως έννοιες και σκοτούρες τη ζωή του· με λίγα λόγια, προσδοκώντας με αυτόν τον τρόπο να του πηγαίνουν όλα καλά! Τί συμβαίνει όμως, όταν κάποια στιγμή σταματήσουν να πηγαίνουν όλα καλά κι εμφανιστούν οι δύσκολες ώρες στην καθημερινότητά του;

Η αλήθεια είναι πως το είδος αυτό του συλλογισμού είναι τοποθετη­μένο από την αρχή του σε σαθρή βάση, καθώς η σχέση του πιστού με το Θεό, μόνο ανταπο­δοτική δε θα μπορούσε να είναι, μιας και ο Θεός ως πραγματικός Θεός, καμιά ανάγκη δεν έχει από την πίστη οποιουδήποτε ανθρώπου· αντιθέτως, ο άνθρωπος είναι εκείνος, που χρειάζεται το Θεό· την πίστη του προς το Θεό, προκειμένου να αντέξει τούτη τη ζήση και δυνητικά να φτάσει κάποτε στην τελείωση...

Άλλωστε, είναι γνωστό το παράδειγμα του φτωχού Λαζάρου, που υπομένοντας καρτερικά  και με πίστη τις αντιξοότητες του επίγειου βίου, αξιώθηκε να κερδίσει την αιώνια ζωή στους κόλπους του Αβραάμ. Αντιστοίχως, ο ανώνυμος πλούσιος, ο οποίος έζησε μια άνετη ζωή, αδιαφορώντας για το σταυρό του διπλανού του, εν προκειμένω του φτωχού Λαζάρου, έλαβε ως αμοιβή του την αιώνια κόλαση, που είχε επιλέξει από πριν ο ίδιος ζώντας μέσα στη μόνωση και τον εγωισμό.

Η παραβολή αυτή από μόνη της μπορεί να λύσει τις απορίες όλων όσων αναρωτιούνται πως είναι δυνατό να πηγαίνουν όλα κατ' ευχήν σε ανθρώπους αδιάφορους ή άπιστους... Αυτό το κατ' ευχήν, ωστόσο, περιορίζεται στα φαινόμενα· σ' αυτά που μπορούν να δουν τα θνητά μάτια... Ο πραγματικός Χριστιανός γνω­ρίζει καλά, το νιώθει στο πετσί του, ότι ο δρόμος προς τη θέωση είναι σπαρμένος με αγκάθια κοφτερά, πειρασμούς αναρίθμητους, ενίοτε και ιδιαιτέρως θελκτικούς... Γιατί πειρασμός είναι να διαπιστώνει ο πιστός ότι ο άπιστος ευδοκιμεί και προοδεύει, τη στιγμή ακριβώς που ο ίδιος περνά ένα Γολγοθά... Ένα Γολγοθά, που πρώτος ο Κύριος δίδαξε, οδεύοντας με υπομονή την πορεία του σταυρικού μαρτυρίου, προκειμένου μέσα από το δικό Του πόνο, την ταπείνωση και τη θυσία να λυτρώσει το ανθρώπινο γένος· ν' αναστηθεί και να το αναστήσει...

Εξάλλου, αυτή ήταν η αιτία για την οποία σαρκώθηκε και ήρθε στη γη· για να ενδυθεί και την ανθρώπινη φύση και μέσα από τη ζωή, τους λόγους και τα θαύματα που πραγματοποίησε, να αποκαλύψει την ταυτότητά Του και να ενδυναμώσει την πίστη του κόσμου στην αγάπη του Θεού, διδάσκοντας του τον τρόπο για να ανακτήσει την επικοινωνία μαζί Του. Πρωταρχικό ρόλο σε αυτή τη διαδικασία διαδραματίζει η πίστη, ιδιαιτέρως όταν συνδυαστεί με προσευχή, οπότε μπορούν να συμβούν ακόμα και θαύματα.

Θαύματα, όπως ήταν αυτό του σεληνιαζόμενου νέου, που λόγω της ολιγοπιστίας, ούτε οι ίδιοι οι μαθητές του Κυρίου δεν κατόρθωσαν να θεραπεύσουν και μόνο η θαυμαστή επέμβαση του Χριστού κατάφερε να τον λυτρώσει. Ύστερα από τη σπαρακτική παράκληση του πατέρα του πάσχοντος, ο οποίος ικέτευσε τον Ιησού να τον βοηθήσει στην απιστία του, το θαύμα έλαβε χώρα και ο νέος θεραπεύτηκε. Όμως, το ουσιαστικό θαύμα γίνεται κάθε φορά, που ένας άνθρωπος αποφασίζει να εμπιστευτεί απόλυτα τη ζωή του στο έλεος του Χριστού και σηκώνοντας υπομονετικά το δικό του σταυρό να Τον ακολουθήσει σε μια συνοδοιπορία δύσβατη προς το Γολγοθά, ελπίζοντας στο τέλος της διαδρομής να αξιωθεί της τύχης του συσταυρωθέντος ληστού και να απολαύσει την αιώνια χάρη και χαρά του Παραδείσου...

Π.Π