Δεν υπάρχει τίποτα πιο μεγαλειώδες από αυτό το τέλειο θαύμα της δημιουργίας που κανείς δεν μπορεί να το κατανοήσει στο βάθος του και να το αποκρυπτογραφήσει στην ολότητά του· τη ζωή. Σώμα και πνεύμα, καρδιά και ψυχή ένα άρρηκτο σύνολο, το οποίο διαφέρει μοναδικά στον κάθε έναν από εμάς. Πόσοι άνθρωποι να έχουν άραγε περάσει από τον κόσμο τούτο; Κι όμως όλοι είμαστε τόσο ίδιοι και τόσο διαφορετικοί ταυτόχρονα. Τα βασικά μας βιολογικά χαρακτηριστικά είναι κοινά και παρόλα αυτά μοιραζόμαστε τόσες διαφορετικές ιδέες και απόψεις και τόσους διαφορετικούς κόπους και βασάνους. Κάθε ένας από εμάς έχει τη δική του ζωή και σηκώνει, όπως χαρακτηρι­στικά λέμε, το δικό του σταυρό. Εκείνες, λοιπόν, τις στιγμές που ο σταυρός αυτός φαντάζει στα μάτια και στην καρδιά μας ασήκωτος, είναι οι στιγμές που ο νους θα ρωτήσει: «τέτοια ζωή που έχω τι να την κάνω;»

Αντιμέτωπο σε αυτό το ερώτημα, έρχεται ένα άλλο ερώτημα που μας απευθύνει ευθέως το σημερινό ευαγγελικό ανάγνωσμα: «Τι μπορεί να δώσει ο άνθρωπος ως αντάλλαγμα για τη ζωή του;». Αλήθεια, με τι θα ανταλλάσσαμε τη ζωή μας; Ποιος θα ήταν εκείνος ο πολύτιμος θησαυρός, που θα μας έκανε να δώσουμε μια «κλοτσιά», σ’ αυτή τη ζωή που νιώθουμε καθημερινά πως μας ταλαιπωρεί και δεν μας αξίζει; Κι αν κάποιος, τώρα δα, ερχόταν αιφνιδιαστικά και μας έδινε τα πάντα για να του δώσουμε αυτή τη στενάχωρη ζωή μας, εμείς τι θα κάναμε; Μάλλον, θα σαστίζαμε....

Μάλλον θα ήταν εκείνη η στιγμή που σαν κύμα θα μας κατέκλυζαν οι αναμνήσεις και τα πρόσωπα του πολύπαθου βίου μας και τότε θα συνειδητο­ποιούσαμε πως τίποτα δεν μπορεί να αντικαταστήσει όλα αυτά τα γλυκά και πικρά που ζούμε στις καρδιές μας. Κανένα αντάλλαγμα δεν είναι άξιο να σταθεί δίπλα στο μοναδικό και ασύλληπτο δώρο της ζωής. Όχι, απλά της ζωής γενικά, αλλά ειδικά της δικής μας ζωής. Κανένα αντάλλαγμα δεν μπορεί να συγκριθεί με την πνοή τη ζώσα που ο Κύριος ενεφύσησε στα πρόσωπα όλων μας και όσα Εκείνος απλόχερα μας δώρισε. Κι αν ακόμη, κάποιος μας έλεγε πως μόνο τις λύπες θα σου πάρω, τότε πάλι εις μάτην θα ήταν η προσφορά του, γιατί κάθε στιγμή πόνου και κάθε δάκρυ που σταλάζει στην καρδιά μας είναι αυτά που καθημερινά μας φέρνουν πρόσωπο με πρόσωπο με τον Δημιουργό μας. Είναι αυτά που μας φέρνουν να συναντάμε τον Θεό και να θυμόμαστε την υπόσχεσή Του για την επάνοδο μας στον παράδεισο. Είναι όλα εκείνα που τρίβουν την καρδιά μας και την φέρνουν ένα ακόμη βήμα πιο κοντά Του.

Κι αν ακόμη λυγίσουμε και αποφασίσουμε τι αντάλλαγμα να λάβουμε για να μην έχουμε θλίψεις, τότε σε μια πλάνη του εαυτού μας πέφτουμε και σε μια δίνη δίχως πισωγύρισμα μπλεκόμαστε. Δείτε μας όλους, έναν προς έναν, και πείτε. Ποιος από εμάς βρήκε την απόλυτη χαρά στα υλικά αγαθά ή στην εφήμερη δόξα; Κανείς, απολύτως κανένας. Κι όσοι για λίγο ένιωσαν πως τα κατάφεραν, τελικά αργά ή γρήγορα κατανόησαν πως ότι το ανθρώπινο παραμένει εφήμερο και φθαρτό, όσο και αν λάμπει στα μάτια μας, όσο και αν προξενεί το θαυμασμό μας. Γιατί άλλωστε, τι θα ωφεληθεί ο άνθρωπος αν κερδίσει ολόκληρο τον κόσμο και χάσει την ψυχή του;

Υπάρχει όμως, ένα κόσμημα που η λάμψη του και η δόξα του δε μεταβάλλεται στους αιώνας των αιώνων. Αυτό το κόσμημα δεν είναι άλλο από τον Σταυρό, που φέρουμε στο στήθος και στις πλάτες μας. Αυτό τον Σταυρό που σήμερα τιμούμε. Τούτο το κόσμημα παραμένει άφθαρτο εις τους αιώνας γιατί αποτελεί το συνδετικό μας κρίκο με το Θεό. Αποτελεί την τεθλιμμένη και στενή εκείνη οδό, που βγάζει στο πιο όμορφο και ζεστό φως, στον ίδιο το Θεό. Κάθε φορά που κάποιον πόνο θα αισθανθούμε να μας βαραίνει, τότε ας αναλογιστούμε ότι κι αυτός ο πόνος είναι ένα κόσμημα στην καρδιά μας, που θα μας κάνει πιο δυνατούς και θα μας φέρει ένα βήμα πιο κοντά στο Θεό. Τέτοια ζωή λοιπόν που έχουμε, στα χέρια του Θεού να την αφήσουμε κι Εκείνος είναι βέβαιο πως σε κάθε μας βήμα θα σταθεί γνήσιος αρωγός και πατέρας.

Π.Π