Από τον πύργο της Βαβέλ ακόμα, ο άνθρωπος προσπαθούσε να ξεπεράσει, ή  πιο σωστά, να αψηφήσει τους νόμους της φύσης και συμπεριφερόμενος ωσάν μικρός «θεός» πάσχιζε αδιάκοπα να υποτάξει την πλάση στο θέλημά του... Όσες αποτυχίες κι αν βίωσε στο διάβα του, η επιθυμία του αυτή, η άσβεστη δίψα του για εξουσία επί της κτίσης, δεν έπαυσε ποτέ να καίει τα σωθικά του, συγκλονίζοντας το Είναι του και οδηγώντας τον συχνά σε ακραίες πράξεις. Κι όσο η επιστημονική και κατά συνέπεια και η τεχνολογική του γνώση προό­δευαν, τόσο η μεγαλομανία μαζί με την υπερο­ψία του γιγαντώνονταν, καθιστώντας τον πλέον επικίνδυνο όχι μόνο για το περιβάλλον, αλλά και για την ίδια την επιβίωσή του στον πλανήτη Γη!

Το φαινόμενο του θερμοκηπίου,  με την κλιματική αλλαγή και το λιώσιμο των πάγων, η αποψίλωση και των τελευταίων δασών, σε συνδυασμό με τη μόλυνση στεριάς και θάλασσας, δημιουργούν σήμερα πια ένα σενάριο εφιαλτικό... Η φύση μοιάζει ανήμπορη ν’ αντιδράσει στην αυτοκαταστροφική μανία του ατόμου, είναι όμως στ' αλήθεια έτσι;

Στην ουσία, αρκεί ένας σεισμός ή ένα πανίσχυρο κύμα, για να παρασύρει και να ισοπεδώσει στο πέρασμά του, ακόμα και τον πιο ισχυρό οικονομικά και τεχνολογικά πολιτισμό... Και τότε είναι που ο άνθρωπος ωχριά μπροστά στο ξέσπασμα της φύσης· μοιάζει μυρμήγκι μπρος  στο μεγαλείο της... Ψάχνει εναγωνίως από κάτι να πιαστεί, για να μην παρασυρθεί στο χαλασμό· για  να κρατηθεί στη ζωή· για να γλιτώσει...

Αυτό το κάτι, ωστόσο, διαφέρει από άνθρωπο σε άνθρωπο· για κάποιον μπορεί να είναι ένα κλαδί στη μέση του πουθενά ή ο,τιδήποτε άλλο υλικό, που αποτελώντας πρόσκαιρη σανίδα σωτηρίας, θα τον σώσει προσωρινά από το θάνατο· για κάποιον άλλον όμως, αυτό το κάτι μπορεί  να είναι,  συν τοις άλλοις, η επίκληση του Θεού και η εμπιστοσύνη του στη θεία πρόνοια... Κάπως έτσι κινήθηκε ο παραλυτικός της Καπερναούμ και οι σύντροφοί του· πλημμυρισμένοι από πίστη, μετήλθαν κάθε μέσου, προκειμένου να συναντήσουν τον Κύριο. Όταν το κατόρθωσαν, ήσυχοι πια, απλώς αφέθηκαν στο έλεός του!

Τι εξαίσιο παράδειγμα... Τι λαμπρή παρακαταθήκη! Τέσσερις άνθρωποι, χωρίς κανένα απολύτως συμφέρον, συμπεριφέρθηκαν σ' έναν ανήμπορο συνάνθρωπό τους, σαν άνθρωποι, σαν αδελφοί, κάνοντας ό,τι ήταν δυνατό, προκειμένου να ανακουφίσουν την κατάσταση, στην οποία βρισκόταν, ν' απαλύνουν τον πόνο του και να τον βοηθήσουν.

Τον ελέησαν πρώτοι αυτοί, πριν να τον ελεήσει ο ίδιος ο Χριστός, προσελκύοντας με αυτή τους τη στάση, τρόπον τινά, το έλεος του  Κυρίου! Και τότε το θαύμα δεν άργησε να συμβεί, με το Θεάνθρωπο,  αρχικώς,  να συγχωρεί τις αμαρτίες του παραλυτικού, οι οποίες τον είχαν οδηγήσει σε αυτό το σημείο.

Μα η συγχώρηση αυτή δε βρήκε σύμφωνους τους γραμματείς· ξένισε τη σκληρόκαρδη και άτεγκτη σκέψη τους... Μια σκέψη, που όσο μύχια κι αν ήταν, δε μπόρεσε να μείνει κρυφή από τον παντογνώστη Ιησού. Αποδεικνύ­οντάς τους, λοιπόν, την ουσία των λόγων του, τα συνόδευσε από έργα, παρέχοντας τη δυνατότητα στον ελεηθέντα να ιαθεί και παίρνοντας το κρεββάτι του ανά χείρας να περπατήσει, ελεύθερος πλέον, από τα δεσμά της ακινησίας! Όσο για την ακινησία, που εγκλωβίζει τις άτεγκτες καρδιές, αυτή είναι δύσκολο να μεταστραφεί ακόμα και μπροστά στη θέαση του πιο συγκλονιστικού θαύματος...

Π.Π