Ας περπατήσουμε λίγο... Καθένας από εμάς προχωρά στο δρόμο και ξεχωρίζει από τη στάση του σώματός του, αλλά και την ταχύτητα και την ιδιομορφία των βημάτων του. Άλλα από τα βήματά μας είναι γοργά και άλλα από αυτά είναι αργά και δειλά. Κάποιοι από εμάς είναι σκεφτικοί και σκυ­φτοί, κάποιοι από εμάς, με το πρόσωπο καρφωμένο εμπρός, προχωρούν γοργά, χωρίς ο στόχος να επιδέχεται παρεκ­κλίσεις, και κάποιοι άλλοι λες κι έχουν φτερά στα πόδια μετατρέπουν το περπάτημα σε έναν ιδιόμορφο χορό. Ο νους και η διάθεσή μας είναι τελικά αυτά που καθρεφτίζονται καθημερινά στα βήματά μας.

Στον περίπατο αυτό δεν είμαστε μόνοι. Περπατάμε ανάμεσα σε χιλιάδες ανθρώπους. Καθένας από αυτούς κουβαλάει μια απολύτως ξεχωριστή ιστορία. Καθένας από αυτούς φέρει ένα μοναδικό σταυρό. Όταν λοιπόν σκοντάψει κάποιος πάνω μας, τι θα κάνουμε; Τις περισσότερες φορές σκυμμένοι και αφιερωμένοι αποκλειστικά στην εναλλαγή των βημάτων μας, θα ενοχληθούμε από τη διατάραξη του ρυθμού μας, θα σχηματίσουμε ένα αυστηρό βλέμμα και θα συνεχίσουμε ανενόχλητοι. Πόσοι από εμάς άραγε θα σηκώσουμε το βλέμμα για να συναντήσουμε τα μάτια του άλλου προσώπου και να ενδιαφερθούμε γι’ αυτό;

Αν σηκώσουμε το κεφάλι μας, τότε θα βρεθούμε αντιμέτωποι με έναν κόσμο που δεν αποτελείται μόνο από τα παπούτσια μας και την ευθεία γραμμή που διανύουμε. Θα βρεθούμε αντιμέτωποι με έναν κόσμο γεμάτο από ανθρώπους. Έναν κόσμο που πονά και αγωνιά. Έναν κόσμο που μπορεί να μας έχει ανάγκη και είναι πολύ σπουδαιότερος και ομορφότερος από το ζευγάρι των παπουτσιών μας και τα προσωπικά μας βήματα. Ακόμη κι αν ο δρόμος που προσπαθούμε να βαδίσουμε έχει ως τελικό προορισμό τον Θεό, δεν ωφελεί αν είμαστε προσκολλημένοι στον εαυτό μας και στη δική μας διαδρομή. Ο Θεός μας δίδαξε τη θυσία και την αγάπη. Ο σταυρός που φέρουμε και για τον οποίο καυχόμαστε δηλώνει αυτή τη σχέση μας όχι απλώς και μόνο με τον Δημιουργό, αλλά και με τον συνάνθρωπο. Όσο και να αναζητούμε το Θεό δεν πρόκειται ποτέ να Τον βρούμε, αν δεν αποφασίσουμε να Τον συναντήσουμε στα μάτια και στις ανάγκες των συνανθρώπων μας· στο κάψιμο του εγωισμού μας και στο πλήρες «δώσιμο» του εαυτού μας.

Λίγο πριν την νηστεία της σαρακοστής, η Εκκλησία, μέσα από το σημερινό ευαγγελικό ανάγνωσμα,  μας παρουσιάζει την εικόνα της μελλούσης κρίσεως και μας θυμίζει ότι η νηστεία και η άσκηση του εαυτού μας είναι ένας δρόμος σημαντικός, αλλά δεν μπορεί να μας ωφελήσει αν αγνοήσουμε τους συνανθρώπους μας και τις ανάγκες τους. Η νηστεία υπάρχει ως μέσο για να ασκηθούμε και δεν είναι ούτε αυτοσκοπός, ούτε κάποια μαγική συνταγή που σε βάζει στον Παράδεισο.

Ας περπατήσουμε λοιπόν και ας κρατήσουμε από το χέρι τους συνανθρώπους μας. Δεν είναι ανάγκη να αναζητήσουμε τις σπουδαίες αγαθοεργίες και τις μεγάλες δωρεές στις οποίες κάποιοι δήθεν επιφανείς προστρέχουν για επιβεβαίωση του εαυτού τους. Το μόνο που χρειάζεται είναι το ειλικρινές μας ενδιαφέρον για εκείνους που μένουν στη διπλανή μας πόρτα και για εκείνους που θα σκοντάψουν στο δρόμο μας και θα απλώσουν το χέρι τους για βοήθεια. Ας μην αρνηθούμε τον Θεό αποστρέφοντας το πρόσωπό μας από τους συνανθρώπους μας. Ίσως, ήρθε εκείνη η στιγμή που θα μετατρέψουμε όλοι τα βήματα μας σ’ αυτόν τον ιδιόμορφο χορό της αγάπης και της θυσίας που ως άλλο τόξο θα μας συμπαρασύρει και θα μας στείλει όλους στον Παράδεισο. Γιατί ακόμη κι αυτός ο Παράδεισος δεν θα είχε καμία σημασία χωρίς την παρουσία πρωτίστως του Θεού, αλλά και των άλλων ανθρώπων.

Π.Π